ŞİFRE- Bir Su Perisi Hikayesi

RUHUMDAKİ KELEBEKLER- Bölüm 31

 

Nihayet annemin evinin önüne gelmiştik. Kendi evim diyememek benim için acı verici bir duyguydu. Üstelik umutlu, kavuşmalı bir ziyaret de değildi bu gelişimiz... Bu gelişim sadece ümitsizce bir çırpınıştı. Annem yoktu ve ben ne kadar ,isteyerek gelmiş olsam da şimdi bahçeden içeriye girecek gücü kendimde bulamıyordum. Buraya neden geldiğimi bile unutmuştum. Bir anda silkinip kendime gelmiştim sanki, bu bahçeden içeriye giremezdim; buna cesaretim yoktu. Emir'in sinirli ses tonu ile kendime gelmeye çalıştığımda kafamı kaldırıp yüzüne baktım. Yakışıklı yüzündeki her bir kıvrım bile bana çok tanıdıktı artık. Üstelik ilk defa beni dinleyip benimle birlikte bir işe kalkışması da benim için önemliydi. Önemliydi elbet, sürekli beni azarlayan, beni cezalandıran, emirler savuran Emir ile; ilk kez birlikte bir yola koyulmuştuk. İlk defa aynı amacı taşıyorduk belki de ve ilk kez aynı kişi için endişeleniyorduk. Yine düşüncelere dalmıştım ki; omzumdaki güçlü ve kararlı parmakların sıcaklığını hissettim.

"Lara burada daha çok dikilecek miyiz yoksa bahçeye kucağımda mı girmek istersin."

Emir yine özüne dönmüş ve tehdit savurmuştu.

"Ben vazgeçtim içeri girmekten korkuyorum."

Emir bir anda sinirle parmaklarını saçlarının arasından geçirerek etrafı kolaçan etti. Her zamanki temkinli tavrıydı bu onun.

"Lara saçmalamayı bırak, babanı merak ettiğini söylemiştin, yanlış hatırlamıyorsam buraya gelmek benim değil senin fikrindi. Üstelik artık şifreyi de biliyorsun. Baban bunu sana söylediğimi öğrendiğinde canıma okuyacak anladın mı? Bu iş senin sandığın gibi çocuk oyuncağı değil. Yürü içeri sabrımı taşırıyorsun."

Emir, kolumdan sımsıkı tutarak, beni içeri doğru yönlendirirken ona karşı çıkamadım. Haklıydı, sonuna kadar haklıydı ve Emir'in sert tavrı olmasa saçmalamaya devam edecektim. Evin dış kapısını açan Emir'in ardından içeri girdiğimde göz yaşlarıma engel olamamıştım. Annem artık yoktu ve ben kendi evime bir yabancı gibi girmiştim. Bu duygulara yenilmemek içten değildi ve yaşadıklarım hiç de kolay şeyler değildi.

Annemin minimalist tarzda döşenmiş salonu şu anda bomboştu. Sanki annem hiç burada yaşamamış gibi, sanki Melek diye bir kadın hiç var olmamış gibi ....Ben salonun ortasında dikilmiş acılarımla yüzleşirken, Emir ortalığı kolaçan etmeye başlamıştı bile... Ev sanki hiç dokunulmamış gibiydi. Bunu Emir'e sormalıydım. Bu işte bir tuhaflık vardı, şifreyi arayan adamların ilk yapması gereken şey annemin evini aramak olmalıydı. Ama ev hiç de araştırılmış gibi değildi.

Kendimi toparlayıp üst kata çıkmaya karar verdim. Merdivenleri hızla çıkarken Emir'de arkamdan geliyordu. Hemen merdivenlerin bitiminde soldaki oda annemin benim için hazırladığı ama sonrasında girmeme izin vermediği oda vardı. Emir, annemin yatak odasına doğru gitmişti.Benim olamayan odama doğru başımı çevirdiğimde gördüğüm manzara karşısında donup kalmıştım. Odam yerinde yoktu. Ya ben orada bir oda olduğunu sanıyordum, ya da birileri odayı yok etmişti. Oda kapısı, olması gereken yerde yoktu. Şaşkınlıktan ağzım açık kalmıştı. Beynim bana oyun mu oynamıştı ben orada bir odanın var olduğunu uydurmuş muydum? Bu nasıl bir oyundu böyle?Artık dayanamayacaktım, hayatımı hunhar bir şekilde istila eden hain soru işaretlerinden yorulmuştum.

Titreyen bacaklarım artık beni taşıyamıyordu. Yere doğru ağır bir çekimle oturmak için aşağıya doğru inerken, bir anda başımdan aşağıya doğru inen sıcaklık hissiyle birlikte, vücudumu ter basmıştı. Dilim damağım kurumuştu ve aniden kararan gözlerim boşluğa doğru düşmeme neden olurken;ben bir anda yere hızla çarpmayı beklerken, beni saran kolların sıcaklığını hissettim. Hala kendimde olsam da gözlerimi açamıyordum. Gözlerimi açar açmaz etrafımda dönmeye başlayan eşyalar midemi bulandırıyordu. Emir'in beni yatırdığı yumuşaklığı hissetmiştim. Bir süre sonra beni doğrultup, dudağıma değdirdiği su bardağındaki suyu içmem için uğraşırken," Lara kendine gel!" diyen Emir'in sesi ruhumu okşamıştı sanki.