Sevdalık Geliyorum Demez(Sevdalık Serisi-1) TAMAMLANDI

Deniz Gözlüm

Kerem

(Beş hafta sonra)

O geceden beri aklım sürekli Fidan'daydı. Sadece aklımı değil, kalbimi de onda bırakmıştım üstelik. Evimde sıkkın bıkkın otururken, kapımın çalınmasıyla şaşkın bir biçimde kapıyı açtım. Kapıyı açtığımda, neye uğradığımı şaşırdım.Karşımdaydı, o geceden beri aklımdan hiç çıkaramadığım... Fidan...  İyi ama evimi nereden bulmuştu? Bunu düşünürken, onu kapıda beklettiğimi fark etmem zaman aldı.

- Kusura bakma, beklettim seni. Sadece beklemiyordum hepsi bu.

-Önemli değil. Şaşırmakta haklısın, şimdi kara kara düşünüyorsundur "Benim evimi nereden buldu?" diye.

Şaşırmıştım, Fidan, içeri girerken, ben öylece bakakalmıştım. Bu kız aklımı mı okuyordu? Peki ama nasıl?

-Nereden bildin Fidan?

Soruyu sormamla birlikte, Fidan kahkahalarla gülmeye başladı, Hayda! Neden gülüyordu ki bu şimdi? Komik bir şey mi söylemiştim ben?

-Nereden mi bildim? Açıkça belli işte. Geldiğimdeki o şaşkın bakışlarını görmedim mi sanıyorsun? Kabul et çok şaşırdın. 

Vallahi  bildi. Sanırım haklı. Çok belli ediyorum. Fidan, çoktan salona geçip oturmuş bile. Aklım başka yerde tabii. Salona geçip karşısındaki koltuğa oturdum. 

Fidan

Şu anda gülmemek için kendimi zor tutuyorum. Nasıl da şaşkın şaşkın bakıyor bana? Bu haliyle bile fazla tatlı ya. Sahi ben tüm bu haftalar boyunca nasıl dayandım onun yokluğuna? Bu böyle olmayacak. Kalkıp kolundan çekiştirip dışarı sürükleyesim var. Ve hatta bunu tam da şimdi yapacağım. 

-Kerem, hadi kalk. Dışarı çıkıyoruz. İtiraz etme.

-Tamam. Ceketimi alıp geliyorum.  

Beş dakika içinde evden çıkıp yola koyuluyoruz.  Sahile vardığımızda, derin bir nefes alıp, onun gözlerinin içine bakıyorum. Eğer bunu ona şimdi söyleyemezsem bir daha asla bu cesareti bulamam. Onu düşünmeden uyuyamıyorum. 

-Kerem, sana bir şey söylemeliyim.

-Seni dinliyorum Fidan.

-Son bir kaç haftadır uyuyamıyorum, uykusuz kalmamın sebebi ne biliyor musun? 

-Hayır. 

-Sensin. Kaç haftadır sırf seni düşünmekten uyuyamıyorum. O geceden beri, kaç haftadır seni düşünüyorum. Neden bilmiyorum, ama   o geceden beri aklımdan çıkmıyor yüzün. 

Kerem

Bu duyduklarım doğru mu? Yoksa haftalardır peşimi bırakmayan o rüyayı yine mi görüyorum? Ben haftalardır onun hayaliyle uykusuz kalırken, onun bu sözleri bende  ciddi anlamda kafa bırakmıyordu.

-Ne dedin sen?

-Duydun işte Kerem! 

-Hayır, elbette duydum söylediklerini, sadece biraz şaşırdım.

-Neden?

-Biliyor musun? Haftalardır uykusuz kalan tek sen değilsin.

-Anlamıyorum.

-O geceden beri, hayalin gitmiyor karşımdan, unutmayı denedim, ama olmuyor, gece gündüz demeden sürekli seni düşünüyorum, uçsuz bucaksız bir okyanusu andıran o gözlerin çıkmıyor aklımdan. Neden bilmiyorum deniz gözlüm, ama seni unutamıyorum.

Bu sözlerimden sonra tepkisini görmek için, gözlerinin içine baktım. Masmavi gözlerinin parladığını  gördüm, biliyordum işte. Onun kaderim olduğunu biliyordum. Düşüncelerimden sıyrıldığımda; Fidan'ın yüzünde beliren o muzip gülüşü fark ettim, neden gülüyordu ki? 

- Şaşkın şaşkın bakma. Anla artık, seviyorum seni.  Hem de çok. 

Bu sözlerinden sonra, kendimi tutamayıp sıkıca sarıldım ve şöyle fısıldadım:

" Deniz gözlüm, seni  her şeyden, herkesten çok seviyorum.  Şu deli yüreğime kazıdım adını, şunu sakın aklından çıkarma  şurimşineçkimi(canımın içi), sen benim kaderimsin. Sen benim her şeyimsin." 

 

Fidan

Kerem'in söylediklerinden sonra, ister istemez gülümsedim ve biraz daha yaklaştım yamacına.  Bundan böyle o benim sevdam, benim kaderim, benim her şeyimdi, onunla olduğum sürece, karşıma çıkacak tüm engelleri, aramıza girecek tüm ayrılıkları  rahatlıkla aşabilirdim. Onun yanında olduğum sürece  kimse bizi ayıramazdı.  Kerem'in sesiyle tüm düşüncelerimden sıyrılırken sorduğu soruyla ansızın irkildim: "Seni... Bir yerlerden tanıyor gibiyim. Çok tanıdık yüzün..."  Bu da nereden çıktı? Nereden tanıyacaktı ki beni?  Ben bunları düşünürken cebindeki fotoğrafı çıkardı. Bu fotoğrafın onda ne işi vardı?  

-Bunu nereden buldun? 

-Biliyordum, sana da tanıdık geldi değil mi? Ancak şimdilik üstelemeyeceğim deniz gözlüm.

-Tanıdık tabii ki ama çıkartamadım canım. Gerçekten.

-Gidelim mi? İstersen evine bırakayım seni? Ne dersin deniz gözlüm?

-Evime bıraksan fena olmaz. Bugün bana bu kadar heyecan yetti.

Güldü. Sonra da elimi sıkıca tuttu, sahilden uzaklaşıyorduk. Beni evime kadar bıraktığında o gece hiç uyuyamayacağımı biliyordum. O gece hiç güzel bir uyku çekemeyecektim.