Chapter 316

407 36 0

by Doh_Clover

by Doh_Clover

Chapter 316 : ရှင်က ကျွန်မကို အရူးလုပ်နေတာလား

သို့ရာတွင် ယခုအချိန်၌ သူတို့ဘက်မှ လူများစွာဖြင့် ကျင်းယွင်ကျောင်းအား တိုက်ခိုက်နေသော်လည်း သူမ၏တိုက်ခိုက်မှုများကို တန်ပြန်နိုင်သည့်ခွန်အားမရှိပေ။

ထိုအခါ သူ၏နောက်လိုက်များထဲမှ တစ်ယောက်သည် မတ်တပ်ပင်မရပ်နိုင်သည်အထိ အရိုက်ခံလိုက်ရသည်ကိုမြင်သောအခါ လမ်းသရဲခေါင်းဆောင်၏မျက်နှာသည် ဖြူဖတ်ဖြူလျော်ဖြစ်သွား၍ ကပ်ဘေးဒုက္ခကြီးတစ်ခုကို ရင်ဆိုင်တိုက်ခိုက်ရတော့မည့်အလား ပြင်ဆင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် လမ်းသရဲခေါင်းဆောင်သည် တစ်ချက်ဆဲရေးလိုက်ပြီး သူ၏အိတ်ကပ်ထဲမှ ဓါးတစ်ချောင်းကိုထုတ်၍ သူကိုယ်တိုင် ရန်ပွဲထဲသို့ ဝင်ပါလိုက်တော့၏။ လက်တွေ့တွင်လည်း သူသည် ထိုလမ်းသရဲများ၏ခေါင်းဆောင်ဖြစ်ရာ သူတို့ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး အရိုက်ခံနေရသည်ကို သူက ဘေးမှနေ၍ အဘယ် ရပ်ကြည့်နေနိိုင်မည်နည်း။

ဓါးသည် အရှည်ကြီးမဟုတ်ဘဲ လက်တစ်ဝါးခန့်သာရှိသော်လည်း တစ်ချက်ကြည့်ရုံဖြင့်ပင် အလွန်ထက်ကြောင်း သိနိုင်၍ အမှောင်ထဲ၌ ငွေရောင်လက်နေသည်။

ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် သူမဆီသို့ ချဥ်းကပ်လာသည့် အန္တရာယ်၏အငွေ့အသက်ကို မသိမသာ အာရုံခံမိလိုက်၍ တစ်ချက်အကဲခတ်လိုက်ရာ ပါးစပ်ပြဲပြဲနှင့် ခေါင်းဆောင်သည် ခပ်ပြုံးပြုံးမျက်နှာပေးနှင့် လက်သီးကိုတင်းတင်းဆုပ်၍ တကျစ်ကျစ် စုပ်သပ်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရ၏။

ညအမှောင်ထဲ၌ ပြေးဝင်လာသော ရန်သူများကို ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် အဆိပ်ပြင်းသော မြွေတစ်ကောင်အလား အေးတိအေးစက်ဖြင့်သာ စိုက်ကြည့်နေသည်။

ထို့နောက် လမ်းသရဲခေါင်းဆောင်သည် ကျင်းယွင်ကျောင်းအား သူ၏လူများက တိုက်ခိုက်နေသည်ကို အခွင့်ကောင်းယူ၍ ဓါးနှင့်ထိုးရန် ကြိုးစားလိုက်၏။

"အား....."

ဝေဒနာပြင်းထန်စွာ ခံစားနေရသော အသံနက်ကြီးတစ်ခု ရုတ်တရက် ထွက်ပေါ်လာသည်။

သို့သော် အသံပိုင်ရှင်မှာ လမ်းသရဲခေါင်းဆောင်ဖြစ်၍ သူ၏ပခုံးမှ ရုတ်တရက်ပေါ်ထွက်လာသည့် နာကျင်မှုကြောင့် အော်ဟစ်လိုက်ခြင်းပင်။

လမ်းသရဲခေါင်းဆောင်သည် ကျင်းယွင်ကျောင်း၏လှုပ်ရှားမှုများကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မမြင်လိုက်ရဘဲ သူမသည် သူ၏လက်ဖျံကိုချိုးပစ်လိုက်ပြီး အနောက်မှ တံတောင်နှင့်တွက်လိုက်ရာ သူသည် ဓါးနှင့် သူ့ကိုယ်သူ ပြန်ထိုးမိသွား၍ ဒဏ်ရာအကြီးအကျယ်ရသွားတော့သည်။ ချက်ချင်းပင် သွေးနံ့များက လှိုက်တက်လာ၏။

ခေါင်းဆောင် ဓါးထိုးခံရသည်နှင့် နောက်လိုက်များ၏သတ္တိမှာလည်း ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက် ပျောက်ကွယ်သွားပြီး အချို့က မတ်တပ်ပင် မရပ်နိုင်တော့ဘဲ အချို့ကမူ ကျင်းယွင်ကျောင်း၏အနားသို့ ချဥ်းကပ်သင့်၊မကပ်သင့် ဆွေးနွေးတိုင်ပင်နေကြသည်။

လမ်းသရဲခေါင်းဆောင်၏တစ်ကိုယ်လုံးတွင် ချွေးအေးများ စီးကျနေပြီး အကယ်၍ ဓါး၏ဦးတည်ရာကသာ အပေါ်သို့ နည်းနည်းတက်သွားပါက လည်ပင်းသို့ ထိုးမိသွားမည်ဖြစ်ကြောင်း သူသိ၍ ထိုသို့သာဖြစ်သွားပါက သူ့အား ဘုရားပင် ကယ်နိုင်တော့မည်မဟုတ်ပေ။

ကျင်းယွင်ကျောင်း၊ သူက ဘယ်လိုကိုယ်ခံပညာမျိုးကို လေ့ကျင့်ထားတာလဲ။

ဤလမ်းသရဲများသည် ကိုယ်ခံပညာကို ပုံမှန်လေ့ကျင့်နေကျဖြစ်၍ တိုက်ရည်ခိုက်ရည်အချို့ရှိသည်။ သို့ရာတွင် ကျင်းယွင်ကျောင်း၏ကိုယ်ခံပညာအဆင့်မှာမူ သူတို့နှင့်ယှဥ်ပါက လုံးဝကွာခြားလှပြီး သူမ၏ပုံစံမှာ ခန့်မှန်း၍မရသလို ရင်သပ်ရှုမောဖွယ်ကောင်းလှသည်။ ထို့အပြင် သူမထံမှ ထွက်ပေါ်လာသော အရှိန်အဝါသည်လည်း အလွန်အမင်း ထူးခြားဆန်းကြယ်လှ၍ သူမ၏ရန်သူများအား နောက်ကြောင်းပြန်ဆုတ််စေ၏။

"ငါတို့တိုက်ခိုက်လို့ပြီးပြီ၊ ကျင်းယွင်ကျောင်း၊ ပြဿနာတစ်ခုခုရှိသေးရင် အေးအေးချမ်းချမ်း ညှိနှိုင်းလို့ရတယ်။"

လမ်းသရဲခေါင်းဆောင်သည် ငတုံး မဟုတ်သဖြင့် သူ၏ဒဏ်ရာကို လက်ဖြင့်ဖိထားရင်း ချက်ချင်း အော်ပြောလိုက်သည်။

သူတို့၌ လူများစွာရှိလျှင်တောင်မှ ကျင်းယွင်ကျောင်းအား ယခုအထိ မရိုက်နိုင်သေးပေ၊ ထို့ကြောင့် ဆက်၍တိုက်ခိုက်နေပါက သူတို့ သေချာပေါက်သွားရမည့်လမ်းမှာ ဆေးရုံသာဖြစ်၏။

"ရှင့်နာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ။"

ကျင်းယွင်ကျောင်းက ရုတ်တရက် မေးလာသည်။

"မဟူရာသစ်နက်။"

လမ်းသရဲခေါင်းဆောင်က ခပ်ယဲ့ယဲ့ ပြန်ဖြေ၏။

သူ၏ပခုံးရှိ ဒဏ်ရာသည် ဆယ်လက်မခန့်ရှည်၍ သွေးများအိုင်ထွန်းမနေသော်လည်း နာကျင်မှုမှာမူ လူတစ်ယောက်အား မူးမေ့သွားစေမတတ်ပင်။ သူ၏လက်များသည်လည်း သွေးများရွှဲနစ်နေ၍ ဤကဲ့သို့တစ်ကိုယ်လုံး သွေးများဖြင့်စေးကပ်နေသည်ကို သူ မကြုံရသည်မှာ နှစ်အတော်ကြာနေပြီဖြစ်သည်။

"မဟူရာသစ်နက်လား။"

ကျင်းယွင်ကျောင်းက ရယ်ရင်း ဆက်ပြောလာ၏။

"ရှင်က တိုက်ခိုက်တာကို ရပ်သင့်တယ်လို့ပြောတိုင်း ကျွန်မတို့က ရပ်ရမှာလား။ ရှင်က ကျွန်မကို အရူးလို ဆက်ဆံနေတာလား။"

စကားဆုံးသည်နှင့် ကျင်းယွင်ကျောင်းက ခြေထောက်မြှောက်လိုက်ပြီး လမ်းသရဲခေါင်းဆောင်အား ဆောင့်ကန်လိုက်ရာ သူသည် ကွန်ကရစ်လမ်းနှင့်ရိုက်မိသွား၍ မေ့လဲသွား၏။

အခြားလမ်းသရဲများသည် သူတို့ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သူ၏ ကံတရားကို မြင်သောအခါ နည်းမျိုးစုံဖြင့် တုံ့ပြန်လာကြသည်၊ အချို့က သူ့အား ကူညီရန်အတွက် ပြေးသွားကြ၍ အချို့က လက်နက်များကို ထုတ်ကာ ကျင်းယွင်ကျောင်းနှင့် သူသေကိုယ်သေတိုက်ချင်နေကြပြီး အချို့က အခြေအနေအား အခွင့်ကောင်းယူကာ ထွက်ပြေးကြ၏။

သို့သော် ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် သူမအား တိုက်ခိုက်ရဲသူမှန်သမျှကို အလွတ်ပေးမည်မဟုတ်ပေ။ ထို့ကြောင့် သူမ၏ခြေထောက်အောက်မှ ကျောက်ခဲများကို ငုံ့ကြည့်လိုက်ပြီး ထိုကျောက်ခဲများအား ထွက်ပြေးသွားသော လမ်းသရဲများ၏ အပ်စိုက်မှတ်များဆီသို့ ဦးတည်၍ ကန်ထုတ်ပစ်လိုက်သည်။ ခဲများသည် ဥက္ကာပျံခဲများအလား ထိုလမ်းသရဲများဆီသို့ ပြေးဝင်သွား၍ ရည်ရွယ်ထားသောနေရာများဆီသို့ အားပြင်းပြင်းဖြင့် ထိမှန်သွားရာ သူတို့သည် လမ်းပေါ်သို့ လဲကျသွားကြပြီး မလှုပ်နိုင်ကြတော့ပေ။

ကျန်လမ်းသရဲများကိုမူ ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် ပို၍ပင် ရက်စက်သေး၏။ သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်လှုပ်ရှားမှုများသည် ကျော့ရှင်းလှပ၍ ကိုယ်ဟန်အနေအထားကလည်း ရေကဲ့သို့ ကြည်လင်ပြတ်သားကာ လမ်းကြားလေးထဲ၌ ရပ်နေသည်ဟုပင်် မထင်ရချေ၊ သူမ၏လက်ကလေးများက သွယ်လျနေသော်လည်း ဓါးသွားကဲ့သို့ ထက်ရှလှ၍ လက်သီးချက်များကလည်း ဟာရီကိန်းမုန်တိုင်းကဲ့သို့ အားပြင်းလှသည်။ သူမသည် ထိုလမ်းသရဲများအား မူးမေ့မသွားမချင်း ရိုက်နှက်၍ သူတို့အား ရှုံးနိမ့်ခြင်းကို ဆက်တိုက်ခံစားစေ၏။

တဝုန်းဝုန်း လဲကျသံများသည် လမ်းကြားလေးထဲမှ ဆူညံစွာ ထွက်ပေါ်လာ၍ ဆယ်မိနစ်ခန့်ကြာပြီးနောက်တွင်မူ ထိုလမ်းကြားလေးသည် ယခင်အတိုင်း တဖန်ပြန်၍ တိတ်ဆိတ်သွားသော်လည်း သွေးပျက်ဖွယ်မြင်ကွင်းတစ်ခုက ထင်ထင်ရှားရှားရှိနေ၏။

လမ်းကြားလေးထဲ၌ ယောက်ျားကြီးများစွာသည် လဲကျနေ၍ ကျင်းယွင်ကျောင်းက သူတို့အား တရွတ်တိုက်ဆွဲကာ တောင်ပူစာလေးဖြစ်အောင် ပုံထားလိုက်သည်။ ထို့နောက် တောင်ပူစာလေး ဖန်တီးပြီးသွားသောအခါ လမ်းပေါ်ရှိ သူမ၏ဖုန်းကို ကောက်ယူလိုက်ပြီး လူတစ်ယောက်အား ဖုန်းခေါ်လိုက်၏။