De Z van Zonnebril

Hoofdstuk 23; Blauw, blauwer, blauwst

Het was nog donker buiten, toen Floris de volgende ochtend wakker werd. Hij wreef met zijn vrije hand de slaap uit zijn ogen. Even was hij gedesoriënteerd, maar toen herinnerde hij zich weer waar hij was. Heel voorzichtig duwde hij zichzelf een beetje omhoog om de slapende vrouw die half op zijn arm lag niet wakker te maken.

Hij knipte een nachtlampje aan en het flikkerende lampje verspreidde een zwak licht door de kamer, er viel een goudgele gloed op Eva's gezicht. Floris probeerde zo min mogelijk te bewegen om haar niet te wekken en bestudeerde haar gezicht, alsof het een kostbaar kunstwerk was.

Er viel een krullende haarlok over haar voorhoofd en haar linker mondhoek was een beetje omhoog gekropen, in een halve grijns. Het zilveren kettinkje om haar hals leek haar sleutelbeen wel te omhelzen. Floris zag haar ogen schichtig onder haar oogleden bewegen, ze droomde. Terwijl hij haar zo vredig zag slapen en zag hoe mooi ze was, voelde hij zich overweldigd door het feit dat ze bestond.

Hij hield zijn adem in en probeerde om zijn arm van het gewicht van Eva's hoofd te bevrijden. Heel soepel verliep dat niet, aangezien zijn arm gevoelloos was geworden en voelde als een soort wormvormig aanhangsel in plaats van zijn eigen arm. Na twee zenuwslopende pogingen, draaide Eva in haar slaap en rolde ze vanzelf van zijn arm af.

Sissend liet Floris zijn ademhaling ontsnappen, maar Eva leek vredig door te slapen. Ze lag nu met haar rug naar hem toe op haar zij, hij merkte het kippenvel in haar nek op. Zorgzaam streek hij haar haren bij elkaar op het kussen en zijn hand gleed over haar bovenarm naar het dekbed, dat ter hoogte van haar heupen rustte. In een vloeiende beweging trok hij de deken omhoog tot haar schouders en dekte haar voorzichtig toe.

Daarna rolde hij aan de andere kant van het matras af. Zijn arm hing zo slap als een stengel selderij die te lang in de voorraadkast heeft gelegen naast zijn lichaam. Langzaam voelde hij hoe zijn vingers begonnen te tintelen en kreeg hij weer een beetje gevoel in zijn arm. Al sliep zijn arm al zo lang dat het wel een paar minuten duurde voordat hij weer helemaal functioneerde.

Floris maakte een klein kiertje in de verduisterende gordijnen zodat het oranje licht van de zonsondergang de kamer in kon sluipen. Het raam stond op een kiertje en er waaide een zuchtje wind door de kamer. Op zijn tenen liep hij naar de badkamer en nam in het voorbijgaan zijn telefoon mee.

Hij liet zich op de badrand zakken en deed een poging om Sem te bellen, maar er werd niet opgenomen. Helaas, het was nog te vroeg waarschijnlijk. Hij besloot maar een appje te sturen, zijn zus paste op Sem en ze hadden het vast reuze naar hun zin.

Zachtjes liep hij de slaapkamer weer in en kroop weer aan zijn kant van het bed onder de dekens. Net toen hij weer een beetje comfortabel lag, draaide Eva zich om en begonnen haar ogen verdacht te knipperen. Haar neus fronste net als een konijntje en daarna opende ze loom haar ogen.

Haar blauwe irissen hadden een wazige, lichtblauwe kleur en het duurde even voordat haar pupillen scherp stelden. Toen ze zich realiseerde waar ze was en wie naast haar lag, kroop er een kleine glimlach over haar lippen.

'Hey', kraakte haar stem hees.

Floris' hand gleed liefkozend over haar wang, 'goeiemorgen'.

Eva vouwde haar handen onder haar hoofd en kroop dicht naar hem toe, zodat ze neus aan neus in het bed lagen en eigenlijk niets anders konden doen dan recht in elkaars ogen staren. 'Je bent helemaal koud', merkte ze op, 'heb je niet onder de dekens gelegen?'

'Jawel', knikte hij, 'ik ben al even wakker'.

'Oh shit, heb ik je heel lang laten wachten?'

Lachend schudde hij zijn hoofd. 'Ik was gewoon vroeg'.

Eva draaide zich gapend op haar rug en voelde Floris' ogen branden op haar huid. 'Floris'. Hoewel het niet de bedoeling was, had haar stem toch een zeurderig ondertoontje.

'Ja?'

'Je staart'.

'Ja'. Hij klonk bloedserieus en maakte weinig aanstalten om zijn blik van Eva af te wenden.

Eva rolde met haar ogen en keek hem strak aan.

'Oh, je vindt het vervelend', grijnsde Floris sarcastisch.

Er ontsnapte een sissend geluid uit Eva's mond en ze stompte tegen zijn schouder.

Floris haalde haar schouders op. 'Ik kan er niks aan doen, je bent gewoon te leuk om niet naar te kijken'.

'Alsjeblieft zeg', Eva keek hem spottend aan, 'dat zeg je tegen iedereen'.

'Echt niet', verdedigde hij zich, 'quiz me maar'.

'Oké', Eva keek hem uitdagend aan. 'Laten we makkelijk beginnen, welke kleur zijn mijn ogen?' Ze draaide zich vlug om met haar rug naar hem toe. 'Zo kan je niet afkijken'.

Ze voelde hoe Floris wat dichter tegen haar aanschoof en zijn mond naar haar oor bracht. 'Pfft, dat is helemaal geen makkelijke vraag', zijn hete adem kriebelde tegen haar wang.

Eva wilde zich meteen omdraaien, om te zeggen dat ze gelijk had en dat hij inderdaad niet goed had opgelet, maar Floris was nog niet klaar met praten.

'Omdat het simpele antwoord zou zijn dat ze blauw zijn, maar dat is niet helemaal waar. Want als je goed kijkt, zie je dat er rond je pupil een klein kastanjebruin cirkeltje zit. En daarna vervagen je irissen langzaam naar grijs, vermengt met een soort vurig blauw waardoor het lijkt alsof het stormt in je ogen. En als je boos bent, verdiept de kleur zich naar een onheilspellend nachtblauw en lijken je pupillen wel vuur te spuwen. En als je net wakker bent, hebben je ogen een zachtblauwe waas van het ochtendlicht dat erin reflecteert, zoals waterverf die te veel verdund is, waardoor er kleine sterretjes in je irissen verschijnen. Dat is mijn favoriete kleur'.

Er begonnen vlinders in Eva's buik te fladderen, terwijl ze hoorde hoe zorgvuldig en aandachtig hij de woorden koos om haar ogen te beschrijven. En ze wilde dat hij voor altijd zou blijven praten, en ze gewoon naar zijn warme stem kon luisteren en zijn lichaamswarmte op een paar centimeter achter haar kon voelen.

Gewoon, eindeloos focussen op al die kleine dingen die hem zo lief en zorgzaam maakten en waardoor ze met elk woord dat hij zei steeds verliefder op hem werd. Ze voelde zijn lippen op haar kruin en zijn arm om haar middel, haar ogen staarden voor zich uit zonder iets te zien.

'Wil je weten wat mijn favoriete ding aan jou is?' Ze wachtte niet op een reactie, maar gaf direct antwoord. 'Als ik bij jou ben, voelt het als thuiskomen. En dat klinkt misschien niet heel bijzonder, maar dat is het wel, voor mij in ieder geval'.

Floris zei niets maar zijn omhelzing werd steeds steviger, totdat ze helemaal tegen elkaar aan lagen en alleen de dunne stof van Eva's T-shirt nog tussen hen in lag. Toen hoorden ze plots een luid gerommel, ze schoten in de lach.

'Ben jij dat?', giechelde Eva.

'Ik ben bang van wel', hij kriebelde met zijn neus in haar nek. 'Zullen wij ergens gaan ontbijten?'

'Dat lijkt me een uitstekend idee'.

***

Ik ben jarig vandaag, en wie jarig is trakteert! Dus vandaag niet alleen en nieuw hoofdstuk van de Z van zonnebril maar ook een nieuwe update van "Over & Uit", enjoy!<3