De Z van Zonnebril

Hoofdstuk 18; Rugzakje

Het was twee over vijf toen Eva met knikkende knieën voor een dichte voordeur stond. Ze was extra vroeg van haar werk langs huis gegaan om even onder de douche door te springen en om te kleden. Daarna was ze meteen doorgegaan naar Floris. Nu ze voor zijn deur stond, was ze opeens niet zo zeker meer dat dit een goed idee was.

Ze had nog niet aangebeld, nu kon ze nog terug. Een beetje zenuwachtig plukte ze aan haar T-shirt. Ze had niets bijzonders aan. Zin om te twijfelen over een outfit had ze niet, dus uiteindelijk viel de keuze op haar favoriete skinny jeans en een simpel shirt. Comfortabel, functioneel en het accentueerde haar afgetrainde lichaam op precies de goede manier.

Met een trillende vinger drukte ze op de deurbel. Door het ruitje van de deur zag ze een persoon achter de deur verschijnen en er werd aan het slot gemorreld. De deur zwaaide open. Floris verscheen in de deuropening met een verbaasde blik op zijn gezicht. 'Hey'.

'Hey'. Eva stond een beetje onhandig voor zijn neus.

Floris keek haar zwijgend aan en leunde tegen de deurpost. 'Ik had niet verwacht jou hier te zien'.

Schuldbewust keek Eva hem aan. 'Omdat ik je gekwetst heb'.

Floris schudde zijn hoofd. 'Neuh, ik was te enthousiast. Dat is een negatief karaktertrekje'.

Eva schudde op haar beurt haar hoofd. 'Nee, dat was je niet en dat is het niet'. Haar ogen dwaalden van zijn gezicht naar iets achter hem. 'Het was..,' ze vond zijn ogen weer, '..spontaan en leuk en heel erg lief. En dat maakte het extreem eng voor mij. Ik heb al heel lang geen risico meer durven nemen voor iets, voor iemand. En ik was altijd iemand die alle kansen aangreep en ik wil die persoon heel graag weer zijn'.

'Je hoeft niets uit te leggen', onderbrak Floris haar.

'Ik wil het uitleggen, ik wil dat je het begrijpt', drong ze aan. Ze rechtte haar rug en haalde heel diep adem. 'Ik ehm.. ik heb een rugzakje'.

'Dat zie ik'. Floris knikte naar de rugzak die aan haar schouder bungelde.

Eva forceerde een kleine glimlach op haar gezicht. 'Nee, ik bedoel emotionele bagage'. Ze voelde hoe haar keel langzaam dichtschroefde en dwong zichzelf te slikken. 'En ik neem het overal mee naar toe, maar om eerlijk te zijn ben ik het zo beu, om het voortdurend met me mee te slepen'.

Floris' rechtermondhoek trilde, maar hij zei niets.

Eva zuchtte, 'dus waarom ik hier eigenlijk ben. Ik ehm.. ik zou heel graag met je mee op avontuur gaan'. Ze staarde naar haar tenen en beet op haar onderlip, daarna keek ze hem recht aan. 'Als je mij tenminste nog wil als gezelschap?'

Hij glimlachte en wees naar haar rugzak. 'Zit daar een tandenborstel in?'

Eva schoot in de lach en knikte instemmend. 'Mmm, en een extra setje kleding'.

Floris stapte opzij zodat Eva langs hem de gang in kon stappen, hij wees naar de trap. 'Geef me een minuut om spullen te pakken'.

'Ik wacht'.

Terwijl ze Floris boven hoorde rommelen, ijsbeerde Eva door de gang. Eén voor één bestudeerde ze de foto's die aan de muur hingen. 

Sem op haar eerste verjaardag. 

Floris met een kleine Sem op zijn schouders.

Sem in een balletpakje op een groot podium. 

Sem met een zonnebril op haar neus aan de rand van een zwembad. 

Bij de laatste foto bleef ze even stil staan.

Het was een zwart-wit foto van Floris en Camille, ze lachten om iets wat achter de camera gebeurt. Door de hoek van de foto was het net alsof Eva onderdeel was van het plaatje, en opeens voelde ze een dringende behoefte om Floris iets te laten zien.