De Z van Zonnebril

Hoofdstuk 11; Een panter, een tatoeage en een paraplu

Extra lang hoofdstuk vandaag, ik vond het zonde om dit deel te splitsen, maar dat vinden jullie vast niet erg!<3

***

Floris nam een grote slok van zijn biertje en staarde over de rand van het glas naar de vrouw tegenover hem aan het tafeltje. Ze friemelde aan het bierviltje wat op het tafeltje lag en beet op haar onderlip. Haar haren zaten in een strakke paardenstaart en haar pony was keurig over haar voorhoofd gekamd.

Ze liet haar ogen door het drukke café glijden, het viel hem op dat ze constant op haar hoede leek te zijn. Misschien kwam het door haar werk, misschien was het iets anders. Hij wist het niet, zo goed kende hij haar nou ook weer niet. Daarom zaten ze nu hier.

'Eva?'

'Wat, sorry', verschrikt keek ze op.

'Waar zit je met je gedachten?' Vriendelijk keek hij haar aan.

'Nergens, ik ben gewoon niet zo goed in dit soort dingen'.

'Wat zijn "dit soort dingen"?'

'Dates enzo, de laatste keer dat ik met iemand heb gedatet is minstens vier jaar geleden. Ik weet nooit wat ik over mezelf moet vertellen, of wat ik moet vragen en ik ben al helemaal hopeloos in het oppikken van signalen', ratelde ze.

Zijn twinkelende ogen keken haar aan, 'vertel eens iets over jezelf?'

Ze wierp hem een dodelijke blik toe.

'Ik begin wel', grinnikte hij, 'ik werk in een eetcafeetje hier in de binnenstad sinds een paar weken. Daarvoor heb ik in Rotterdam gewoond en daarvoor in Frankrijk, daar heb ik Camille ontmoet'.

'Oh hèhè', onderbrak Eva hem, 'dat verklaart waarom er bij Sem af en toe wat Frans tussen haar Nederlands glipt'.

Lachend keek Floris haar aan, 'je let goed op'.

Eva haalde haar schouders op, 'dat is mijn werk'.

'Verder heb ik nog een enorme muziekverzameling op vinyl en cassettebandjes. Oh en ik heb een zwak voor klassieke modellen sportauto's', Floris knikte naar Eva, 'jouw beurt'.

Ze schraapte haar keel even en nam vlug een slokje van haar chocomel, 'oké, ehm. Ik werk bij de recherche, en ik woon al mijn hele leven hier in Maastricht. Je zou me kunnen omschrijven als een puzzelfreak, en als ik onrustig ben ga ik het liefst een stuk rennen door het heuvelland'. Ze hield haar hoofd schuin, 'zo goed?'

Floris keek haar lachend aan.

Ze fronste haar wenkbrauwen, 'wat?'

'Alles wat je net hebt verteld wist ik eigenlijk al', gaf hij toe.

'Hoe wist je da..', begon Eva, maar toen viel er een kwartje, 'Saar'.

Floris knikte, 'yep'.

Hoofdschuddend keek Eva de man tegenover haar aan, 'als je met Saar hebt gepraat, kunnen we beter afspreken dat je gewoon vraagt wat je wil weten. Want het is onmogelijk om in te schatten wat ze wel en niet heeft verteld'.

'Oké, als jij graag verhoord wil worden', knipoogde hij. 'Waar ben je bang voor?'

'Wespen'. Het antwoord kwam pijlsnel uit haar mond. Ze was niet helemaal eerlijk, ze was wel bang voor wespen, maar er waren dingen waarvoor ze nog veel banger was. Eva besloot dat voor een eerste date het wespen antwoord volstond en Floris leek tevreden met het antwoord.

'Waarom?' Nieuwsgierig keek hij haar aan.

Ze haalde haar schouders op, 'omdat ze eng zijn'.

'Wat is je lievelingsdier?'