De Z van Zonnebril

Hoofdstuk 2; Stoere, slimme Saar

'Saar eten!', Eva stond onderaan de keldertrap en gilde haar longen uit haar lijf.

'Ik kom eraan!', brulde haar dochter terug van boven, en bijna tegelijkertijd verscheen ze boven aan de trap. Met twee treden tegelijk holde het meisje naar beneden, 'wat eten we?'

'Bami', glimlachte Eva terwijl ze de witte plasticzak van de afhaalchinees opentrok.

'Jammie', haar dochter likte hongerig over haar lippen en jatte een stukje kroepoek uit de tas.

'Hè, eerst handen wassen jij', wierp Eva haar dochter een strenge blik toe.

'Ik ben al onderweg', het meisje draaide de kraan open en spetterde flink met het water. Ondertussen schepte Eva twee flinke borden op. Haar dochter was net als zij een enorme fan van de afhaalchinees. Tegelijkertijd kon Saar ook enorm van exclusief eten genieten, een trekje wat ze van haar vader had overgenomen.

Saar rende achter haar langs en sprong met een boogje op de bank. 'Wil je Grey's Anatomy of Chicago Med', vroeg haar dochter terwijl ze driftig op de afstandsbediening begon te drukken.

'Grey's', murmelde Eva met haar mond vol kroepoek. Ze kroop naast haar dochter op de bank en gaf haar een bord aan. Slurpend zaten ze naast elkaar naar de tv te kijken, terwijl er op het beeldscherm een dramatisch uitgebeelde hartoperatie werd uitgevoerd.

Genietend keek Eva opzij naar haar dochter. Ze hield ervan om gewoon naar het meisje te kijken, uren kon ze naar haar mensje staren. Vanaf de eerste seconde dat ze haar vasthield, dat schreeuwende, plakkerige baby'tje op haar borst.

Hoewel het meisje als twee druppels water op haar moeder leek, kwamen met de tijd ook wat trekjes van haar vader tevoorschijn. Het schattige wipneusje, de sprekende blauwe ogen en de lange bruine lokken bleven, maar haar eeuwige enthousiasme, haar grote hart en haar 'alles-komt-altijd-goed'-mentaliteit werden steeds duidelijker naar mate ze ouder werd.

'Mam', kauwend keek Saar haar aan.

'Wat is er schatje?', Eva kriebelde met haar hand door de haren van haar dochter.

'Je staart', verduidelijkte het meisje.

Eva trok haar dochter tegen zich aan en stak haar neus in haar haren, 'weet je wel dat ik ongelofelijk trots op jou ben'.

'Hoezo?', murmelde de achtjarige met volle mond.

'Omdat je zo dapper voor je vriendinnetje opkwam vandaag', glimlachte Eva.

Saar haalde haar schouders op, 'ik mag van jou toch niet zomaar over me heen laten lopen. Waarom zou ik dan iemand over mijn vrienden heen laten lopen'.

'Je hebt helemaal gelijk, maar het kan wel spannend zijn om als enige iemand te helpen als de andere kinderen niks doen of haar misschien wel uitlachen', probeerde Eva voorzichtig.

Haar dochter grijnsde geruststellend, 'ik ben niet bang hoor en zeker niet voor Michelle. Ik ben veel sterker dan haar'.

'Jij bent mijn stoere Saar..', knipoogde Eva, '..maar één keer vechten op school is genoeg, oké? De volgende keer gebruik je hoofd in plaats van je vuisten om ruzie op te lossen. Je bent namelijk ook mijn slimme Saar'.

'Maar Michelle is zoo irritant', protesteerde haar dochter, 'praten helpt niet om ruzie met haar op te lossen, ze begint altijd meteen te zeuren bij de juf. Vandaag ook, ik sloeg niet eens hard. Ze begon gelijk al te huilen, slappeling'.

Eva streek zorgzaam een losse pluk haar achter het oor van haar dochter, 'hmm, Michelle klinkt inderdaad niet echt als een leuk meisje. Zou het helpen als ik eens met de juf ging praten?