De Z van Zonnebril

Hoofdstuk 13; Terrasdate

Met een diepe zucht liet Eva zich op een stoeltje vallen, haar rugzak viel met een plof naast haar op de grond. Ze liet haar ogen over het propvolle terras glijden. Overal tafeltjes met lachende mensen, gillende kinderen en heen en weer rennend bedienend personeel.

Ze voelde haar telefoon trillen in haar broekzak. Vlug viste ze het toestel uit haar zak en swipete over het display, een berichtje van Marion. Hey ik ben iets later, bestel vast wat drinken. Ik zal op schieten, stond er. Ze ademde scherp in. Normaal gesproken kon ze vrij veel hebben van haar vriendin, maar nu, na alles met Floris, was haar lontje vrij kort geworden zelfs voor Marion.

Ze haatte het om alleen op een terras te zitten. Het voelde alsof je eenzaamheid extra werd benadrukt als je omringd werd door mensen die onderdeel zijn van een gezelschap. Haar ogen bleven hangen op een stel, twee tafeltjes bij haar vandaan. Een man en een vrouw van middelbare leeftijd, twee glazen wijn op tafel.

De vrouw streek giechelend een niet-bestaande haarlok achter haar oor en haar been wiebelde onafgebroken onder de tafel. De man zat onderuitgezakt op zijn stoel, zijn blik was niet gericht op het gezicht van de vrouw tegenover hem, maar hing iets lager precies ter hoogte van haar decolleté. Hij hield het voetje van zijn wijnglas tussen duim en wijsvinger en draaide het glas heen en weer.

Als je vlug naar de twee mensen keek zou je denken dat ze het gezellig hadden, maar als je beter oplette en ze een tijdje bestudeerde, was het duidelijk dat het niks ging worden. De man verveelde zich en was vooral gefocust op de fysieke vormen van de vrouw tegenover hem. Een eerste klas klootzak besloot Eva.

De vrouw zag de man tegenover haar wel zitten, ze lachte om alles wat hij zei en bleef maar flirterig knipperen. Floris zou haar leuk vinden, flitste er door Eva's hoofd. De gedachte voelde alsof iemand haar een stomp in haar maag gaf. Floris met iemand anders, ze moest er niet aan denken, maar het idee van Floris met haar maakte haar ook onrustig.

'Waarom kijk jij zo donker?' Marion plofte op de stoel tegenover Eva.

'Omdat jij mij hier alleen laat wachten, op een terras vol gelukkige en blije mensen', bromde Eva.

Marion kneep haar ogen samen en staarde naar haar vriendin. 'Nee, dat is het niet. Er is iets anders'.

Eva speelde met een bierviltje dat op het tafeltje lag.

'Eva', Marion klonk streng.

'Floris', zuchtte Eva toen.

'Oké, en wat is er met Floris?'

'We hebben gezoend'.

'Oké, maar dat is al voor de derde keer toch?', aarzelde Marion.

Eva knikte en er welden tranen op in haar ogen.

'Hey', Marion vouwde haar hand om die van haar vriendin, 'wat is er, dat is toch goed nieuws?'

Eva schudde haar hoofd, 'ik heb hem weggeduwd'.

'Wat? Waarom?' Marion keek haar niet-begrijpend aan. Toen verstrakte haar gezicht, 'heeft hij aan je gezeten, terwijl je dat niet wilde?'

'Wat, nee', antwoordde Eva vlug, 'tuurlijk niet'.

'Wat is er dan gebeurd?'

Eva haalde zwijgend haar kettinkje onder haar shirt vandaan, 'dit'.

Marion knikte begrijpend.

'Het voelde alsof ik Frank be-', haar stem stierf weg en ze moest driftig knipperen tegen haar tranen. 'Het was alsof ik hem bedroog.. en ik weet niet of dat het waard is'.

Het bleef even stil. Eva voelde Marions duim rondjes maken over haar de rug van haar hand. Haar ogen vonden die van haar vriendin.

'Het is het waard', knikte Marion bemoedigend.