De Z van Zonnebril

Hoofdstuk 9; Twee cappuccino's en een 80s playlist

Een paar uur later sjokte Eva achter haar groepje kinderen aan. Ze was verantwoordelijk voor Saar en haar twee vriendinnetjes, Gaby en Kayla, en ze had ook nog twee jongetjes toebedeeld gekregen, Levi en Milan. De vijf stuiterballetjes hadden de grootste lol met elkaar en waren onverwacht makkelijk bij elkaar te houden.

Nadat ze bij de giraffen waren geweest, keek Eva op haar horloge, 'het is bijna half één jongens, we moeten naar de speeltuin'.

'Maar we moeten nog naar de bavianen', riep Levi.

'Ja en ik wil ook nog langs de olifanten', Gaby maakte een slurf van haar arm en toeterde, 'retteketet'.

Eva schoot in de lach, 'we zijn hier nog de hele dag, genoeg tijd om nog naar de bavianen en de olifanten te gaan, maar we gaan eerst even lunchen'.

Het groepje zette koers richting de speeltuin waar alle groepjes zich verzamelden om samen te eten. Saar prikte in de zij van Kayla, 'wat heb jij op je brood voor straks?'

'Hagelslag en jij?', het vriendinnetje keek Saar nieuwsgierig aan.

'Pindakaas', glom Saar, 'mét stukjes'.

De reactie van het vriendinnetje hoorde Eva al niet meer want ze liepen de speeltuin in en haar groepje kinderen zette het op een rennen naar de picknicktafels, waar de andere groepjes al waren gearriveerd. Ze liet haar ogen over de andere tafels glijden, opzoek naar een plekje waar ze kon zitten.

Al snel vond ze Floris' rug en naast hem was nog precies een plekje voor haar vrij. Zonder aarzelen liet ze zich naast hem op het bankje zakken, 'hey'.

'Hey, leef je nog?' Lachend keek hij haar aan.

Ze zette haar tanden in een appel en knikte. 'Zijn jullie al bij de leeuwen geweest? Er is een welpje, zo lief', murmelde ze met volle mond.

'Nee, wij hebben een halfuur bij de olifanten gestaan en daarna zijn we verdwaald en bij de gorilla's uitgekomen'.

Eva schoot in de lach en verslikte zich. 'Verdwaald?', hoestte ze, 'in een dierentuin? Er staan overal bordjes'.

Floris keek haar met twinkelende ogen aan en klopte zachtjes op haar rug, 'stik voorzichtig. Eén van de jongetjes in mijn groepje beweerde de weg in het park te kennen, dus ik heb hem laten navigeren'.

'Ze zijn negen, wat had je verwacht?'

'Het was een leuk experiment', bloedserieus keek Floris haar aan.

'Jij bent gek'.

'Misschien'.

'Gek en grappig..', Eva aarzelde even, '..toevallig vind ik humor aantrekkelijk'.

Floris' hand was inmiddels van haar rug afgedwaald naar heup en leek het daar wel prima te vinden. Zijn duim aaide zachtjes over de stugge stof van haar spijkerbroek. Het veroorzaakte warme, aangename tintelingen die zich door Eva's lichaam verspreidden.

Eva keek om zich heen. De meeste kinderen hadden inmiddels hun weg naar de speeltuin gevonden, maar de begeleidende ouders zaten slechts één picknicktafel van hen verwijderd. Met tegenzin vouwde ze haar hand over die van Floris, 'niet hier', fluisterde ze zachtjes.

Zonder tegensputteren trok hij zijn hand terug. 'Koffie dan maar?'

Eva knikte, 'lekker'.

Floris stond op en liep richting het restaurantje naast de speeltuin. Eva vouwde haar handen onder haar kin en keek hem na. Alsof hij haar ogen in zijn rug voelde prikken, keek hij over zijn schouder. De grijns op zijn gezicht liet Eva's hart sneller kloppen en ze hoorde haar bloed suizen in haar oren.

'Mam!' 

De stem van haar dochter was er eentje die Eva uit duizenden herkende, met een zoekende blik draaide ze zich om. Ze vond het meisje helemaal boven in de houten klimtoren van de speeltuin. Haar dochter zwaaide wild met haar armen. Eva zwaaide minstens net zo enthousiast terug, ze zag hoe het meisje zonder enige angst een gigantisch hoge glijbaan beklom en gillend van plezier naar beneden zoefde.

'Het is wel een adrenaline junkie hè', Floris kwam weer naast haar zitten met twee to-go bekers.

'Het is een wonder dat ze nog maar twee botten heeft gebroken', glimlachte Eva.

Floris hield haar de twee bekers voor, 'wil je een cappuccino of latte?'

'Cappuccino', antwoorde Eva direct, 'latte is toch geen koffie'.

'Gelukkig maar, want ik heb geen latte meegenomen', grijnsde Floris.

Hoofdschuddend keek Eva hem aan, 'hoeveel was je kwijt?'

'Vier euro, hoezo?' Fronsend nipte Floris aan het hete drankje.

Eva grabbelde in haar broekzak en toverde een twee euromunt tevoorschijn.

Floris schudde zijn hoofd en schoof het muntje over tafel weer terug naar Eva. 'Geen sprake van, ik trakteer'.

Eva liet de munt onaangeroerd op het tafelblad liggen. 'Ik kan best mijn eigen drankje betalen'. Toen stond ze op en slingerde haar rugzak over haar schouder. 'Ik moet met mijn groepje naar de bavianen. Tot vanmiddag, in de bus'.

Ze schonk hem een knipoog en beende richting de speeltuin om haar groepje uit de klimtoestellen te vissen. Met een enorme glimlach op zijn gezicht keek Floris haar na. Hoe meer tijd ze samen doorbrachten, hoe leuker hij haar vond.

Toen het om vijf uur tijd werd om weer naar huis te gaan, loodste Eva haar groepje naar de uitgang. De kinderen buitelden over elkaar heen de volle bus in en Eva sloot de rij van haar groepje. Tot haar grote opluchting was het plekje naast Floris nog vrij, hij had oortjes in en staarde uit het raam.

Gretig liet ze zich op de lege stoel ploffen, en trok zonder pardon één van de oortjes uit zijn oren. Met een ruk draaide hij zich om, maar toen hij zag dat Eva degene was die naast hem was gaan zitten, ontspande hij weer.

Eva lachte, 'rustig, ik ben het maar', en propt het oortje in haar oor, 'waar luistert Floris Wolfs naar?'

Ze knikte goedkeurend toen ze de 80s muziek in haar oor hoorde schallen. Zwijgend luisterden ze naar Billie Jean. Eva gluurde stiekem opzij, Floris' hoofd bewoog zachtjes op en neer op het ritme van de muziek. Haar mondhoeken kropen omhoog en ze kroop voorzichtig een beetje dichter naar hem toe.

Het duurde even, maar nadat de leerkrachten alle kinderen hadden geteld en vast hadden gesteld dat ze niemand waren vergeten, vertrok de bus. De muziek wisselde en ze hoorden de eerste paar noten van "every step you take". Eva veerde op en met haar plotselinge beweging vloog het oortje uit haar oor, Floris keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan.

'Ik kreeg vroeger altijd kippenvel bij dit liedje', verklaarde ze.

'Echt?' Er klonk verbazing door in Floris' stem en ergens zelfs een vleugje herkenning.

'Ja', bevestigde ze, 'niet omdat ik het zo ontroerend vond ofzo hoor, maar omdat het zo stalkerig klinkt. Ik kreeg er altijd rillingen van over mijn rug'.

'Ja toch', onderbrak Floris haar enthousiast, 'eindelijk, iemand die dat ook vindt. Iedereen vindt het altijd een liefdesliedje, maar ik vind het nogal creepy'.

Eva knikte, 'ik bedoel, hij zingt letterlijk hoe hij alles bekijkt wat ze doet, dat klinkt nogal controlerend, niet heel romantisch'.

Floris lachte hardop en sloeg spontaan een arm om haar heen. Even verstijfde Eva. 'Relax, anders blijven we elkaars oortjes uittrekken', siste Floris. Een nerveuze lach ontsnapte uit haar mond, maar ze liet zich toch ontspannen tegen zijn schouder zakken. De rest van de busreis bleven ze dicht tegen elkaar aan zitten.

***

Morgen om 9u een update van "Over & Uit", weer een beetje in de kerstsfeer, maar ik heb home alone gekeken dit weekend, dus vandaar!<3