Tastbaar Duister (Nederlands/dutch)

Hoofdstuk 31

Met een ruk keek ik opzij waar ik Levi met de vijf engelen zag zitten op hun afzichtelijke tronen op eenzelfde balkon als waar ik op stond. De zevende stoel was nog steeds leeg, was Constantijn niet uitgenodigd of deden ze hier allemaal alsof hij niet bestond? Mijn vingers klemden zich om de balustrade alsof ik bang was dat het onder mijn voeten zou verdwijnen. Het leek mij heel waarschijnlijk dat we het labyrint heelhuids door moesten komen tot het einde, of het midden. Ik besloot te bestuderen hoe de paden liepen, maar wanneer ik mij op de stenen en de heggen focuste, leek niets meer logisch te zijn. Verdomme... het was gezichtsbedrog.

"Dit zal de laatste test zijn. Degene die dit doorstaat, zal trouwen met mij."

Ik walgde van het zelfgenoegen in zijn stem, maar ik hoorde Cilante verrukte geluiden maken. Als verliezen niet mijn dood zou betekenen, had ik ze veel succes gewenst samen. Mijn ogen waren volledig geopend, Levi was geen haar beter dan Rafael. Het stond mij zo erg tegen om met hem te trouwen, ik had Constantijn beloofd om te winnen en hij zou mij helpen op het laatste moment. Ergens gaf mij dat wel wat lucht, ik miste hem ook merkte ik. Ik miste hem, misschien nog wel erger dan ik Felicia miste.
"krijgen we nog een uitleg?" Wilde ik weten.

Rafael draaide zich daardoor naar mij toe, waarom was mij die vernederende blik in zijn haast zilveren ogen nog nooit opgevallen? "blijf in leven tot het einde."

Ik sloeg mijn ogen ter hemel, "bedankt voor de tip." Hij kroop nog steeds onder mijn huid, het lukte mij niet om hem te negeren, hopelijk hoefde ik nooit meer zoveel met hem in contact te zijn. Ik wilde weg uit deze wereld, hij beviel mij niet.

Het balkon onder mij begon langzaam naar beneden te zakken, zo mogelijk klemden mijn vingers nog strakker om de balustrade heen.

"succes, Elira." Hoorde ik de zachte woorden van de Totem achter mij.

Ik keek naar hem op en zag hoe hij steeds kleiner werd. Het leek een eeuwigheid te duren voor het balkon schokkend tot stilstand kwam op de grond. Naast mij landde Cilante precies op hetzelfde moment, we keken elkaar een moment aan, één van haar ogen was blauw en haar lip bloedde. Ze was ook zonder toezicht buiten haar kamer geweest, het zou mij niets verbazen als zij die woorden op de muur geklad had met het bloed.

"moge de beste winnen." Besloot ik haar maar succes te wensen, dat was het minste wat ik kon doen.

Cilante sprong over de balustrade van het balkon heen en sloeg haar blonde haar over haar schouder. "je denkt dat je heel wat bent, maar vergeet niet wie hier de macht hebben."

Ik hees mijzelf over het balkon heen en zette mijn voeten voorzichtig op de ondergrond, niets zou zijn wat het lijkt, dat moest ik blijven onthouden. "dat vergeet ik niet. Cil, wat er ook gebeurd, ik wil je echt geen pijn doen."

Haar harde lach deed mij pijn, ze wierp mij nog een minachtende blik toe en verdween vervolgens achter een muur. Ik vond het naar, dit zou waarschijnlijk het laatste contact zijn dat ik met haar had, wie er ook zou blijven leven en hoewel ik haar niet mocht, gunde ik het haar niet om dood te gaan.

"Ga je nog wat doen of blijf je daar staan?"

Ik had de neiging om mijn middelvinger op te steken door deze nare opmerking van Rafael, maar ik drukte mijn nagels hard in mijn handpalmen en negeerde hem zo goed als ik kon.

Onderzoekend liep ik langs de eerste muur en ging een andere ingang in dan Cilante, mijn voeten tilde ik met veel zorg op. Ik was erg bang dat ik over een draad zou struikelen of een valstrik zou activeren, dat was het laatste dat ik wilde. Mijn hart klopte stevig en de adrenaline stroomde door mijn lichaam.

Ik besloot de eerste gang naar links te gaan en de tweede weer naar rechts, bestuderend keek ik naar de metershoge muren die afgewisseld werden met heggen. De zon was het enige dat mij kon helpen om mijn weg te bepalen, aangezien het in Aurore eeuwig ochtend was. Dat was de enige stabiele factor die ik kon bedenken. Hoe verder ik ging, hoe koeler en killer het labyrint leek te zijn. Ik trok de mouwen van mijn vest over mijn handen heen en bleef langzaam mijn weg vervolgen.