Tastbaar Duister (Nederlands/dutch)

Hoofdstuk 19

"Kom binnen." Lilian van HR wees naar de zachte stoel. Haar kantoor was anders dan de rest, compleet ingericht om iemand zo goed mogelijk op zijn gemak te stellen. Zacht, sereen en zelfs de geur was rustgevend.

Toch wat aarzelend nam ik plaats, ik zakte verder weg in de stoel dan ik zou willen. Deze stoel zou mij niet zomaar meer laten gaan, ik legde mijn handen onder mijn benen neer om geen nerveuze indruk te maken. Dat was ik namelijk wel. Ik was bang voor haar oordeel, voor haar blik die dwars door mij heen keek. Ze was ook nog eens vreselijk aardig, ik mocht de roodharige vrouw graag en hoopte dat ze inzag dat het goed met mij ging. Het was bijna januari, bijna zou de nieuwe klant hier komen en mede door hem ging ik weer naar de kerk. Soms voelde het belachelijk, de dingen die ik voor mijn werk deed. Al merkte ik ook wel dat het schuldgevoel ongekend groot was. De fraude die ik had gepleegd was genoeg om op zijn minst mijn bank carrière te beëindigen.

Het was dat ik het druk had gehad, ik had tot dit gesprek geen tijd gehad om mijzelf op te vreten. De trainingen die ik ontving waren heftig en de spierpijn was verschrikkelijk. Toch voelde ik mij gek genoeg thuis tussen de vampierjagers, ze waren stuk voor stuk vriendelijk en warm. Felicia sprak gelukkig ook weer met mij, al had onze vriendschap duidelijk een deuk opgelopen.

"Je weet waarom je hier bent?"

Ik knikte, maar merkte dat Lilian meer van mij verwachtte. "Ja, voor de nieuwe klant. Hector is bang dat ik het niet aankan door de dood van Rafael." Kippenvel ontstond op mijn armen wanneer ik de naam van mijn overleden verloofde uitsprak.

Lilian noteerde wat in haar schrift en glimlachte mij bemoedigend toe. "Onder andere. Er is iets aan het licht gekomen, Elira."

Fuck. Ik drukte mijn handen diep in de stoel en zette mij schrap. Met moeite bracht ik mijn hoofd scheef en keek haar vragend aan.

"Een paar maanden geleden zijn er fouten ontdekt in het systeem. Flinke bedragen zijn overgemaakt naar een niet traceerbare rekening." Haar blauwe ogen lieten de mijne niet los.

Ik sprak mijn beste acteertalent aan. "Jeetje, hoe kan dat nu?" Oh, wat voelde ik mijzelf een vuile leugenaar.

Lilian spreidde haar vingers en legde vervolgens haar handen over elkaar heen, ze boog wat verder naar mij toe. "Dat weet je best."

Mijn adem hield ik in en ik ontweek haar doordringende blik, hoe wist ze dit nu? Hoe wist ze dat ik het was? Ik had zo mijn best gedaan om het te verbergen, maar die verdomde vampiers...

"Ik weet ook dat het niet jouw schuld is."

Ik viel van de ene verbazing in de andere. "H-hoe... ik..." Mijn maag draaide zich in allerlei kronkels en ik was blij dat ik nog niet gegeten had.

De grond onder ons begon te trillen, de ramen rinkelden steeds harder en harder en ik hoorde een doffe knal die ervoor zorgde dat ik mijn handen onder mijn schoot vandaan trok en mijn hoofd afschermde. Wat was er aan de hand? Het brandalarm ging na enkele seconden af en Lilian pakte mijn hand.

"We moeten weg. Nu."

Nogmaals was er een knal te horen, dit keer dichterbij. Ik gilde haast automatisch mee met mijn collega's die dromden om de trap zo snel mogelijk af te dalen. Het pand leek te scheuren en te beven op zijn grondvesten en mijn hand was klef wanneer ik de ijzeren trapleuning pakte. Ik had het gevoel dat ik mij stevig vast moest houden. Het kostte mij ontzettend veel moeite om niet te gaan duwen, om niet iedereen opzij te krijgen en als eerste beneden te komen. Mijn ademhaling versnelde zich wanneer er een brok uit het plafond langs de leuning naar beneden stortte, vier verdiepingen onder mij op de grond. De misselijkheid overspoelde mij en door een duw in mijn rug realiseerde ik mij dat ik was stil blijven staan. Gal in mijn mond slikte ik met afschuw weer door en mijn voeten zochten zo snel mogelijk een weg naar beneden zonder op degene voor mij te staan. Ik dacht alleen nog maar aan mijzelf. Het was vast ijskoud buiten, maar dat was de enige plek waar ik wilde zijn. Buiten.