Tastbaar Duister (Nederlands/dutch)

Hoofdstuk 13

Het irriteerde mij dat Fee niet had laten weten hoe ze het had gehad met Constantijn. Ik wilde heel graag weten of ze het naar haar zin had gehad. Met mijn duim veegde ik over mijn telefoon en ik zag dat ze vandaag wel online was geweest, mijn berichtje van gisteren had ze ook gelezen. Misschien had ze nog geen zin om het erover te hebben, of ze was nog steeds bij hem, dat was ook een optie. Op mijn gemak zette ik mijn muziek op en begon de krulspelden langzaam uit mijn haar te halen. Ik had gezocht naar haarstijlen die in waren in de jaren twintig, de meeste vond ik te ingewikkeld om ook maar te proberen, daarom had ik ervoor gekozen om mijn haar te krullen en mijn scheiding wat schuiner te maken. Zodat de meeste krullen over mijn rechterschouder zouden hangen. Een glimmend speldje stak ik in de linkerkant en ik bekeek de overdadige oorbellen die Constantijn bij de jurk had gegeven. Groot, goud en parels... niet geheel mijn smaak. Ik hield ze voor mijn oor en bestudeerde mijzelf in de spiegel en het was alsof er een vreemde terugkeek. Nog steeds moest ik wennen aan het rood van mijn haren, de jurk die ik droeg was werkelijk prachtig en de kraaltjes schitterden vrolijk in het licht van mijn slaapkamer. Om dan ook nog de parelketting, de oorbellen én de haarband toe te voegen... dat voelde niet goed. Ik legde de overdadige sieraden aan de kant en stak zwarte knopjes in mijn oren. Aarzelend gleden mijn vingers langs de kettingen die ik had en ik besloot voor een dun gouden kettinkje met een donkerblauwe steen te gaan. Tevreden glimlachte ik nu naar mijzelf, dat was beter. Ik kwam overeind en zag de handschoenen nog op het bed liggen, dat hoefde van mij nu ook weer niet, toch trok ik ze aan. Ze kwamen tot mijn ellenbogen, maar de stof voelde verrassend soepel aan.

Buiten klonk de claxon van de auto, ik wierp een blik op de klok, natuurlijk was Stella stipt op tijd. Ik gooide mijn telefoon in een tasje en knipte alle lichten uit waarna ik de trap afrende, mijn donkerblauwe pumps aanschoot en het huis verliet.

Nogmaals klonk de claxon en ik grimaste even, ongeduldig mens. De deur trok ik met een ruk achter mij dicht en draaide die op slot om vervolgens naar de auto te lopen, Stella stapte uit en opende de deur voor mij, voor ik die zelf ook maar aan kon raken. Ik keek naar haar gezicht in het licht van de lantaarnpalen en ergens vroeg ik mij af of zij ook een Totem was.

Nog voor ik mijn mond kon openen om het te vragen, sloeg ze de deur al achter mij dicht, zwijgend ging ze zitten en we begonnen opnieuw een stille tocht. De stilte was zo overheersend dat ik besloot om ook nu te zwijgen. Ergens had ik verwacht dat Constantijn ook in de auto zou zitten, maar waarschijnlijk was zijn gebruikelijke chauffeur weer beter.

In de stilte dacht ik na over de vorige dag, over Oscar. Wat wilde ik? Wilde ik wraak nemen op vampiers en mij aansluiten bij de vampierjagers? Of wilde ik nooit meer bang zijn en beschermd worden door iemand als Oscar? Ik had hem eerlijk aangegeven dat ik mijn keuze niet zomaar kon maken, dat ik dit feest wilde meemaken en antwoorden wilde krijgen op vragen die ik had.

De Mercedes stopte en ik knipperde met mijn ogen terwijl ik keek naar het kasteel waar we waren geëindigd. Naar mijn weten was het altijd afgesloten voor publiek, ik had nog nooit gehoord dat er iemand hier binnen was geweest. Nu was ik daar ook niet nieuwsgierig naar geweest, dus het had ook zo langs mij heen kunnen gaan. Fakkels brandden aan weerskanten van de lange oprijlaan en in de verte zag ik bij de poort gouden en zwarte ballonnen. Wat onwennig stapte ik uit en checkte even of mijn handschoenen nog goed zaten, zacht bedankte ik Stella die alleen maar nors knikte en met een lichte aarzeling betrad ik de oprijlaan die bedekt was met een zwarte loper. Het was koud buiten, alles was vochtig omdat het de hele dag geregend had. Toch was de laan zo keurig onderhouden dat er geen plassen waren ontstaan. Ergens vroeg ik mij af of het te laat was om terug te gaan, ik wilde niet alleen op een feestje aankomen, ik miste Rafael aan mijn zijde. Mijn vingers klemden zich om mijn tasje. Adem in, adem uit... met elke stap bleef ik met mijn focus op mijn ademhaling.