Tastbaar Duister (Nederlands/dutch)

Hoofdstuk 23

"Elira, ik hoorde wat er was gebeurd, wat verschrikkelijk! Hier ben je altijd veilig. Kom."

Ik werd met open armen door Selina ontvangen en mijn spullen kon ik afgeven aan één van haar bedienden. Er werd gebaard dat ik mee mocht lopen, ik keek even achterom naar Levi en glimlachte hem toe. "Bedankt." Ik was hem oprecht dankbaar voor zijn hulp nadat Stella mij in de steek gelaten had.

Hij knikte mij toe en wenste mij een fijne nacht. Op het moment dat ik de trap op liep naar boven, hoorde ik hem op dwingende toon tegen Selina spreken. Nog nooit had ik iemand zo tegen haar horen spreken, iedereen nam blindelings aan wat ze vertelde. Ik spitste mijn oren, maar het lukte mij niet om meer te horen. Mijn vingers gleden over de koele gouden leuning van de trap, ik was nog nooit boven geweest. De bediende opende aan het einde van de hal een deur voor mij, ik stond nog bovenaan de trap te staren naar het plafond. In de gehele hal speelde zich een verhaal af met prachtige marmeren figuren die met elkaar vochten op het hoge plafond. Het was indrukwekkend.

De bediende schraapte zijn keel, waardoor ik weer voor mij keek, op een holletje kwam ik zijn kant op en liep de kamer in waar hij mijn koffers had gelaten.

"Fijne nacht, juffrouw Zerah." Hij boog voor mij en sloot meteen de deur.

Het duizelde mij, hier stond ik dan... in een logeerkamer in het gigantische kasteel. De gouden kroonluchter zorgde voor wat gelig licht in de kamer die geheel goud en crème was. Wat een overdaad in één kamer. Ik ademde diep in en pakte uit mijn tas het oplaadsnoertje van mijn telefoon en legde hem op het gouden nachtkastje aan de lader. Het ding was leeggeraakt en ik wilde niemand ongerust maken als ze mijn huis zo zouden zien. Bovendien vroeg ik mij af hoe het zat met Stella. Snuivend trok ik mijn kleding uit, pakte mijn pyjama en het boek van Constantijn, misschien moest ik er maar gewoon aan beginnen.

Het spijt mij, Elira. Ik hoorde dat je in het kasteel bent. Doe voorzichtig. Tijn.

Dat was het eerste berichtje wat ik opende en ik dacht na over wat ik terug zou sturen. Je was weer eens te laat, kwam als eerste in mijn hoofd op. Toch besloot ik hem daar niet mee te plagen, hij vond het vast niet grappig meer.

Stella liet mij flink zitten, gelukkig was Levi er. Ik doe voorzichtig.

Hij mocht best weten dat ik het niet oké vond dat ze weg was gegaan en mij daar achterliet. Tijn was nog wakker, want ik ontving meteen een reactie van hem.

Ze waarschuwde mij. Helaas was ik weer eens te laat.

Ik lachte even en kon wel waarderen dat hij het nu zelf noemde.

Welterusten Tijn

Slaap lekker, Elira

Nog even besloot ik Fee te waarschuwen dat ik niet meer thuis was door een inbraak en ik lichtte ook mijn ouders in. Van hen ontving ik geen reactie meer, ze sliepen waarschijnlijk al.

Ik legde mijn telefoon weg en pakte het boek, slapen zou mij nu niet lukken. Het was een te rare avond geweest.

~

"Nu gaan we pas echt beginnen."

Ik slikte de laatste hap van mijn croissantje door en keek toe hoe Selina energiek overeind kwam. Gisterenavond had ik gelezen in het depressieve boek van Constantijn, tot mijn verbazing was zijn schrijfstijl zo prettig dat ik na een uur met moeite het boek had weggelegd. Dat was maar goed ook, want ik was nu wel moe, maar niet gebroken.

"Wat gaan we doen?" Wilde ik graag van haar weten. Meteen wenkte ze mij met zich mee, ik kwam overeind en wilde mijn telefoon pakken.

"Laat die maar liggen." Knikte ze mij toe.