Tastbaar Duister (Nederlands/dutch)

Hoofdstuk 3

Misschien loog ik toen ik zei dat ik liever alleen was, het was fijn dat Felicia er de hele dag was, ze vermaakte mij met haar wilde verhalen. Samen aten we de hele dag door chips, cupcakes en ijs, dat spoelde we dan door met thee en in de middag wisselden we naar de meest goedkope zoete bubbeltjeswijn die ze had kunnen vinden. Het was lang geleden dat we dit samen hadden gedaan. De laatste keer dat één van onze vriendjes het had uitgemaakt was al zeker vijf jaar geleden. Vanaf dat moment had Felicia mannen afgezworen en ze was nog steeds single. Happy single, zoals ze het zelf omschrijft. Ik was toen al samen met Rafael en droomde erover om met hem oud te worden. Die droom was flink uiteen gespat. Met mijn hand wreef ik over de plek van mijn hart heen en Felicia staakte haar verhaal.

"Gaat het?" Vroeg ze bezorgd.

Het zou nooit gaan, ik wist zeker dat deze pijn niet zomaar over ging. Ik schudde mijn hoofd en ze sloeg haar arm om mij heen. "Laten we een film kijken." Stelde ze zacht voor. Ze zette de tv aan en zocht een film op.

"Zal ik koken?" Wilde ze van mij weten wanneer de film afgelopen was, ik trok een vies gezicht, Felicia stond nou niet echt bekend om haar kookkunsten.

Lachend kwam ze overeind, "oké, ik haal wel wat. Bij de snackbar?"

Ik trok mijn benen op de bank en sloeg mijn armen eromheen, de snackbar was het dichtstbijzijnd, vijf minuutjes lopen en de friet die ze daar hadden, was prima te eten. "Ja, ze hebben tegenwoordig kapsalon." Ik herinnerde mij opeens dat Felicia voor ze op reis was, vegan was geworden. "Oh, hebben ze daar wel wat voor jou?"

"Maak je geen zorgen, ik eet weer vlees. Twee kapsalon dus." Wuifde ze mijn bezorgdheid weg, ik vroeg mij af wat er voor gezorgd had dat ze weer vlees at. Al was het bij Fee niet meer dan normaal dat ze af en toe haar grillen had.

"Ga je mij straks vertellen hoe dat nu weer komt?"

Ze lachte weer en haalde haar schouders op. "Zie je zo, El." Felicia trok haar lange paarse jas aan en vertrok met de woorden dat ik naar mijn post moest kijken.

Langzaam liet ik mijn voeten van de bank afglijden, ineens was de stilte overweldigend. Ik keek even naar het TV scherm en zocht naar een afspeellijst die Rafael en ik samen hadden gemaakt en waar we elke keer weer onze nieuwe favoriete liedjes in zetten om aan elkaar te laten luisteren. Week glimlachte ik even en scrolde naar het laatste nummer wat hij erin had gezet, acht dagen geleden toegevoegd. Overcome klonk zachtjes door de boxen en ik kon Rafaels stem bijna mee horen zingen. Post. Ik zou naar de post kijken. Mijn blik gleed over de huiskamer met open keuken heen, het stond vol met bloemen, bloemen die voor Rafael waren... Kaartjes lagen kriskras door elkaar op een buikkastje, kaartjes die mij een hart onder de riem moesten steken. Blijkbaar stuurden mensen nu nog steeds kaartjes, ik vroeg mij af wanneer het zou stoppen, wanneer zouden mensen niet meer aan Rafael denken? Wanneer vonden ze het tijd voor mij om niet meer aan hem te denken?

Ik balde mijn handen tot vuisten en drukte mijn nagels in mijn handpalmen om de tranen te bedwingen. Gehaast kwam ik overeind en liep vlug de gang op. Felicia had alle kaarten netjes op het witte bankje neergelegd. Bladerend ging ik er doorheen, de meeste leken op rouwkaarten, al hield ik de enveloppen nog gesloten. Bij één kaartje, begon mijn hart in mijn keel te bonzen, ik verstevigde mijn greep op de kaarten en staarde naar de bloedrode envelop die nu bovenop lag. Dat kon geen rouwkaart zijn en voor kerst was het nog veel te vroeg. Als versteend bleef ik staan, ik kreeg het ijskoud en kippenvel trok over mijn ledematen heen. Fuck... dat waren de vampiers... het offer wat Raf had gebracht, was niet genoeg geweest.. ze wilden meer, ik moest meer mensen opofferen voor mijn eigen leven. Nee, dat ging ik niet doen. Dan moesten ze mij maar vermoorden, dan was ik weer bij hem, bij Raf. Dat wilde ik liever.

Zonder op de zegel te letten, scheurde ik de brief open, in de rode enveloppe zat gelig papier, ouderwets geperst. De letters waren getypt op een typemachine. Ik dacht altijd dat vampiers dingen liever met de hand schreven omdat het zulke oude wezens waren...

Wanneer ik begon te lezen, raakte ik in de war. Nogmaals gingen mijn ogen over de brief heen. Een huivering ging door mij heen, ik liep langzaam terug naar de woonkamer en zakte neer op de zachte crème bank. De muziek was teveel op dit moment, ik zette de TV helemaal uit en verdiepte mij weer in de brief.

"Mevr. Zerah,

Er is mij te oren gekomen dat u een afschuwelijk verlies geleden heeft, graag zou ik u willen ondersteunen. U bent namelijk niet de enige die op deze manier een dierbare verloren heeft. Mocht u behoefte hebben om ons te ontmoeten, zal mijn chauffeur u ophalen op uw adres om 11.00 uur. U kunt haar ook weigeren, dan zal ik dat respecteren en wens ik u veel sterkte.

Hoogachtend,

C.L.E. Reinhold"

De brief liet doorschemeren dat er mensen waren die wisten wat er met mijn Rafael is gebeurd, het maakte mij nieuwsgierig, maar het was net zo goed beangstigend. Wat wilden ze van mij? Waren dit ook wezens?

Reinhold... Die naam kwam mij vaag bekend voor, ik fronste mijn wenkbrauwen en zat nog op dezelfde manier wanneer Fee de deur opensloeg. "Joe!"

Ik schrok en stopte de brief weg in het laatje van de salontafel. Ze hoefde niets te weten over hoe Raf dood is gegaan.

Felicia rommelde in een la in de keuken en kwam vervolgens terug met een plastic tas en twee vorken. Ze opende met een ruk haar bakje en keek daarna op naar mij. "Gaat het?"

"Oh... ja, een beetje vreemd. Ik kreeg een uitnodiging van iemand om te praten, blijkbaar weet hij wat het is om een geliefde te verliezen en zijn er meer mensen die met elkaar daarover in gesprek gaan." Misschien was dat wel de beste uitleg die ik kon geven. Felicia kauwde al fanatiek op de mengeling van friet, shoarma, kaas, sla en knoflooksaus. Zelf pakte ik nu ook mijn bakje en begon wat te prikken.

"Het kan goed voor je zijn, El, die mensen begrijpen je tenminste." Ze zwaaide met haar vork terwijl ze sprak. Met een lichte glimlach knikte ik even, ja, bij deze mensen zou ik echt mijn verhaal kwijt kunnen.

"Daar kan je best eens gelijk in hebben." Mijn ogen stonden ernstig, maar wanneer ze die van Fee vonden, glimlachte ik toch even. Ze knikte heftig, blij dat ze haar gelijk kreeg. "De naam komt mij alleen lichtelijk bekend voor, zegt jou het wat? Reinhold?" Wilde ik weten. Ze was dan wel een aantal maanden weggeweest, misschien kende ze de naam nog wel. Dat was duidelijk het geval, Fee verslikte zich bijna en greep naar haar glas wijn die ze met grote teugen leegdronk.

"Reinhold? Tijn?" Vroeg ze meteen met grote ogen.

Ik grinnikte nu zachtjes. "Jouw Tijn? Weet je het zeker? Er stond volgens mij C.L.E." Felicia was een aantal jaar geleden helemaal verkikkerd geweest op de knapste man die ze ooit had gezien. Als ik mij goed herinner was het vlak nadat ze mannen had afgezworen dat ze deze man was tegengekomen. Hij was mysterieus, schrijver en onwijs vriendelijk geweest tegen haar, het was haar alleen nooit gelukt om met hem op date te gaan. Hoe hard ze ook geprobeerd had.

"Oh, dat is Tijn. Constantijn Laurens Eduard." Knikte ze fanatiek.

"Je weet zelfs zijn doopnamen? Oh, dit gaat ver Fee."

"Ik heb zelfs zijn boeken gelezen, allemaal." Biechtte ze lachend op. Felicia was totaal geen lezer, maar als ze ergens haar zinnen op had gezet, ging ze er voor honderd procent voor. Zo had ze wel vaker een hyperfocus, de ene keer wilde ze leren breien of tassen maken en het volgende moment ging ze impulsief op wereldreis om zichzelf te vinden. Ik vond dat ze dat alsnog het langste had volgehouden.

"Je bent gek."

"Ja, gek op hem, jemig El, je moet echt naar hem toe. Hij is geweldig!" Als ze een cartoon was geweest, zou ze hartjes in haar ogen hebben gekregen.

Langzaam at ik een hapje van de kapsalon en hield mijn hoofd wat schuin terwijl ik naar haar enthousiaste gebaren keek. "Hoe weet je nu dat hij geweldig is?"

"Soms weet je dat soort dingen meteen, ik zeg het je, hij is mijn soulmate. Dat ga je wel begrijpen, hij is alles wat ik wil. Oh, als je hem leert kennen dan moet je echt een goed woordje voor mij doen. Alsjeblieft, El?" Smekend keek ze mij aan en ik kon het niet laten om te grijnzen, Felicia vulde mijn leven weer met activiteit en vrolijkheid. Al kon ze het gapende gat in mijn borst niet dichten, ik hoop dat ik dat ooit zal kunnen accepteren.