'ဖုံး'
'အဖိုးကြီး' ဟု ပြောလိုက်သောစကားမှ အသံသည် ပဲ့တင်ထပ်သွားပြီး အဖိုးကန်သည် စားပွဲပေါ်မှ ကြုံရာစာအုပ်တစ်အုပ်ကို ဆွဲယူလိုက်ကာ သူ့ သားဖြစ်သူ၏ နဖူးတည့်တည့်သို့ ထုချလိုက်တော့သည်။
ကျန်ကျင်းချန်၏ နှုတ်ခမ်းများက တွန့်သွားပြီး ပြုံးလိုက်ကာ ကြိတ်၍ အူမြူးနေ၏။
ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် သူ့ အဖိုးဖြစ်သူ၏ အဖိုးတန် မွေးစားမြေးမလေး ဖြစ်ပြီး အဖိုးအတွက် မြေးအရင်းထက်ပင် ပို၍ အရေးပါသေးသည်။ သူမအား ငတုံးဟုခေါ်လိုက်ခြင်းက သူ့မိသားစု၏ ချစ်လှစွာသော ဖေဖေသည် သူ့ဒုက္ခသူရှာလိုက်ခြင်းပင်။
"ရှက်စရာကောင်းလိုက်တာ။ မင်းက ငါ့ကို ဒေါသထွက်ပြီး သေအောင် လုပ်နေတယ်။ မင်းက ဘယ်သူ့ကို ငတုံးလို့ ပြောလိုက်တာလဲ။ ဒီဝိုင်က ယွင်ကျောင်း လုပ်ပေးထားတာကွ။ ဒါက အရမ်း အရသာရှိတယ်။ ဒါပေမယ့် နှစ်ပုလင်းပဲ ရှိတာ၊ နှစ်ပုလင်းတည်းကို မင်းတို့အရူးနှစ်ကောင်က တကယ်ကြီး သွန်ပစ်လိုက်တာလား"
အဖိုးကန်သည် ဒေါသထွက်လွန်း၍ သူ့ မုတ်ဆိတ်မွေးများရှိသော မျက်နှာက ကျောက်ရုပ်ကဲ့သို့ တောင့်ခဲလာသည်။ သူသည် ဤအကြောင်းကို ပြန်တွေးတိုင်း နာကျင်နေတော့မည်။
ဤဝိုင်သည် အမှန်တကယ်ပင် ပိုသောက်လေ၊ အရသာ ပိုကောင်းလေ ဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် သောက်ပြီးသောအခါတွင်လည်း သူ့ ရင်ဘတ်ထဲ၌ ထပ်မံ၍ မသက်မသာ ခံစားရခြင်းများ မရှိတော့ဘဲ ည၌ ပို၍ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်စက်နိုင်၏။ ယခုအခါ ဤကဲ့သို့သော ပစ္စည်းကောင်းသည် အားလုံးပြောင်သွားပြီ ဖြစ်သည်။
သူ့ သားနှင့်သမီးသည် ဤဖွင့်ချချက်ကြောင့် ကြောင်အ,သွားကြ၏။
သေချာပေါက်ပင် သူတို့ ကျင်းယွင်ကျောင်း၏ အကြောင်းကို သိသည်။ လက်တွေ့တွင်လည်း သူတို့သည် ထိုကလေးအား အမှန်တကယ်ပင် နှစ်သက်ကြ၏။
အဖေက ငါတို့ကို တုံးလို့ ငေါက်တာ အံသြစရာမဟုတ်တော့ပါဘူး။
"ဒါဆိုရင် ဒါက ယွင်ကျောင်းဆီက လက်ဆောင်ပေါ့။ ကျွန်တော် နမ်းကြည့်တုန်းက အရမ်းမွှေးနေတာ အံသြစရာ မဟုတ်တော့ပါဘူး။ အဖေ၊ ဒါက ကျွန်တော် မသိလို့ပဲ မဟုတ်လားလို့။ ကျွန်တော် သူ့ကို ပုလင်းနည်းနည်းပို့ပေးဖို့ ပြောလိုက်ရင်ရော ဘယ်လိုလဲ"
Chapter 202
Começar do início
