Siem het lam! (Fanfiction)

De Groeten Van Mees...

Pov Mees

Ik lig nu denk ik al zo'n drie kwartier op bed, op mijn telefoon wat te klooien. Totdat ik voetstappen hoor. Ze komen steeds dichterbij en uiteindelijk hoor ik geklop op mijn deur. "Rot op!" Roep ik. "Mees, je eten." De deur wordt open gedaan en Raoul komt de kamer binnen lopen met een bord eten van net in zijn handen. "Kijk eens." Zegt hij en legt het bord naast me op bed. "K' hoef nie" Zeg ik hem en zet het bord op de grond. "Ja, en toch ga je het opeten." Zegt Raoul en zet het bord weer terug. "Nee." Zeg ik rustig en zet het bord voor de tweede keer op de grond. "Mees je gaat dit nu gewoon opeten of er zwaait wat!" Zegt hij en kijkt me boos aan. "OH JA?! WAT DAN?! WANT ZO VEEL ERGER KAN HET NIET WORDEN!" Ik zie aan zijn gezicht dat hij boos wordt maar zich nog wel in probeert te houden. "Dat gaat je nu niks aan. Jij gaat gewoon eten." Probeert hij rustig te zeggen. "NEE STIK ERIN!" Schreeuw ik terug. "Luister is even als jij hier wilt blijven en niet wil verblijven in één of ander gezinshuis dan zou ik maar normaal doen als ik jou was!" Roept hij. "IK WIL HIER HELEMAAL NIET ZIJN! JULLIE KUNNEN DE TYFUS KRIJGEN!" Nu wordt hij echt boos en pakt me bij mijn pols. "JIJ GAAT NOU HEEL GAUW JE MOND HOUDEN EN GEWOON DOEN WAT WIJ ZEGGEN JA?!" Schreeuwt hij en blijft maar harder en harder knijpen. "NEE! AUW! LAAT ME LOS!" Schreeuw ik en geef hem een trap in zijn zak. "DUS JE WILT HET ZO SPELEN HÈ?!" Schreeuwt hij, tilt me op en houdt me hoog in de lucht. Ik begin met mijn voet in het rond te trappen met de hoopt dat ze tegen zijn borstkast aanvliegen terwijl de tranen over mijn wangen lopen. Ik doe er alles aan om hier weg te mogen. Dan vliegt de deur open. Lieke.

"Raoul Joshua de Graaf!" Het is gelijk stil en Raoul laat mij langzaam zakken. Zodra ik op de grond sta zet ik gelijk flink grote stappen naar achteren. En bekijk de twee 'veilig' op een afstandje. "WAAR DACHT JIJ NOU WEER MEE BEZIG TE ZIJN?! ZAG JE DAN NIET DAT DE TRANEN OVER ZIJN WANGEN STROMEN?!" Begint Lieke. "KAN IK ER WAT AAN DOEN DAT DAT KIND NIKS DOET VAN WAT IK ZEG!" Schreeuwt Raoul. "'Dat kind' Heeft een naam, en jij weet zelf ook wel dat hij het wat moeilijker heeft! Snap je dan niet hoe zwaar het voor zo'n jochie kan zijn?! Om eerst naar je vader te moeten omdat je problemen met eten hebt, om vervolgens na een week weer te verhuizen naar de andere kant van Nederlan-" "Het is Bussem maar, het is maar een uur rijd-" "EEN UUR JA EN JIJ GAAT NU MAAR EFFE NAAR BENEDEN EN EVEN GOED NADENKEN OVER ALLES WAT JE MEES NET HEBT AANGEDAAN! IK BEN ER NOU KLAAR MEE!" Raoul zucht, maar gehoorzaamt en gaat zonder gezeur of gemekker de trap af naar beneden. 

Lieke komt vervolgens op mij aflopen, en hurkt voor mij neer. "Gaat het?" Vraagt ze en houdt mijn handen vast. Ik trek ze los en zet nog een grote stap achteruit. "Wat was er gebeurd?" Vraagt ze. "Niks!" Zeg ik boos en spring het bed op, waarna ik de dekens over mijn hoofd trek. "Ga weg," Zeg ik zachtjes. "Ik ben moe." Ze luistert niet, want ik voel het bed naast me indeuken. "Ik wil je alleen maar helpen." Zegt ze lief. "Ja en dat zei Roel ook al dus jij mag ook gaan!" Roep ik van onder de dekens. "Ja maar lieverd-" "Het is Mees, en ga weg!" Kap ik haar af. "Maa-" Probeert ze nog. "IK ZEI OPGETYFT!" Terwijl er voor de zoveelste keer tranen mijn ogen verlaten. Ik hoor een zucht en voetstappen. "Als je nog wil douchen kan dat, er staat shampoo in de douche op de grond. En er liggen 2 schone pyjama's voor je in de kast. Ik heb ze voor je op de onderste plak gelegd, zodat je er bij kan en je je eigen spullen op de middelste en bovenste plank kan leggen. Plak gerust wat foto's of iets anders aan de muur, als je zoiets bij je hebt. Ik hoop dat je je snel een beetje thuis voelt. Slaaplekker Mees." Langzaam kijk ik op in de ondertussen ook al waterige ogen van Lieke. Ik geef haar een te zwakke glimlach, waarna ik me op mijn zij draai, met mijn rug naar haar toe. En al snel valt de deur dicht. Licht het dan wel aan mijzelf? Ben ik het probleem hier? Ik schud alle gedachtes van me af en probeer maar eens om in slaap te vallen.

Ik lig maar te draaien en te draaien. Ik kom gewoon niet in slaap! Ik zucht en ga rechtop zitten waarna ik op mijn telefoon kijk. 02:14. Ik zucht weer en ontgrendel mijn telefoon. Ik snap het gewoon niet! Waarom moet ik hier überhaupt zijn?! Ik wil hier gewoon weg hier, en me in iemands armen kunnen sluiten die ik vertrouw, en waar ik van hou. En dan, opeens, heb ik een plan. Ik stap uit bed en spits mijn oren. Zachtjes hoor ik het gesnurk van Raoul. Dan moet Lieke vast ook al wel in dromenland zijn. Op mijn tenen loop ik naar de dakkapel, en kijk uit over de stad. Dan kijk ik achterom, naar mijn koffer. Ik kan het nu doen. Dit is de kans. Anders zit ik hier straks voor altijd en zie ik de rest nooit meer terug. Ik kijk weer over Bussum en open zachtjes het raam. Ik kijk omlaag en zie dat het geen lange afstand is tussen mij en het balkon onder me. Weer draai ik me terug en besluit nog één ding te doen voor ik ga. Ik loop naar Liekes oude bureautje en doorzoek de laatjes en uiteindelijk vind ik dan toch nog een pen en papiertje. Ik begin maar wat te schrijven in de hoop haar een beetje gerust te stellen.