Siem het lam! (Fanfiction)

Waar blijf je?

Dingdong

De bel gaat! dit moet vast Bo zijn! Ik spring van papa af en ren naar de deur. Vlug haal ik het slot er af en doe de deur open. "GODVERDOMME!" schreeuw ik als ik mama en Liam voor de deur zie staan en loop boos de trap op. "Doe ff normaal man!" hoor ik papa schreeuwen die onderaan de trap staat. "HOU JE BEK!" schreeuw ik terug. "Luister eens mannetje als jij zo doorgaat dan-" "JA WAT DAN? WAT DAN HÉ? GA JE ME DAN NOG MEER VERBIEDEN? WANT DAT HEB JE NOG NIET GENOEG GEDAAN OFZO!" Ik draai me om en bots tegen Noah op die ondertussen samen met Koen en Juul was gaan kijken wat er allemaal aan de hand was. "Ga aan kant *griep* ginger!" zeg ik en ik geef hem een duw. Hij flikkert op de grond en begint natuurlijk weer te janken. "Mees doe effe normaal!" schreeuwt Koen naar me en hij pakt me bij mijn bovenarm. "Ben je niet goed bij je hoofd ofzo!" "JA MAN! IK HEB AUTISME, EEN SONDE, BEN TERING LELIJK EN ALTIJD ANDERS DAN DE NORMALE 14-JARIGE JONGENS UIT MIJN KLAS. ALS IK NET ZOALS HUN GEWOON NORMAAL WAS GEWEEST DAN HAD IK OVER EEN UUR OP HET VELD GESTAAN!" Iedereen is stil, vooral Koen hij kijkt me spijtig aan. Dus trek ik mijn arm los en ren zo snel als ik kan naar boven. Ik gooi de deur dicht, laat me tegen de muur vallen en zak langzaam naar beneden. Een hoop verdriet en woede verlaat mijn lichaam op verschillende manieren.

Ik trap tegen mijn bureau aan terwijl de tranen mijn gezicht verlaten. Na 2 keer tegen het bureau te hebben geschopt stop ik uit het niets. Gisteravond gebeurde precies het zelfde. Ik werd boos en begon met schoppen. Heel even komt er een realisatiemoment in me op. In plaats van het bureau een paar flinke beuken te verkopen ga ik aan het bureau zitten en probeer me te ontspannen. Ik trek een laatje open en pak er een fotoboek uit. Ik leg het neer en open voorzichtig het boek. Op de eerste bladzijde staat de titel van het boek dat mama gemaakt heeft voor mijn 14e verjaardag. Mees van 0 tot 14. Ik blader door het boek maar mijn ogen blijven hangen bij de klassenfoto van groep 3. Ik sta tussen youss en ezra in, met een bal onder mijn voet en een bankzitterstenue aan. Wij waren de enige 3 uit onze klas die voetbalde. Daardoor heb ik me vroeger altijd al anders gevoeld. Wij zaten in een klas van 32 kinderen en als jij dan als enige samen met 2 vrienden van je iets helemaal geweldig vindt dan krijg je dat nou eenmaal. Maar gelukkig gaf ik niet op en ging ik gewoon verder met voetballen wat me achteraf een flinke boost heeft gegeven met mijn zelfverzekerdheid. Alleen heb ik af en toe zo'n momentje zoals dit. Steeds meer en meer bladzijdes worden omgeslagen, ik vind het prachtig. Alle mooie herinneringen in één boek. Mama maakt altijd foto's als er iets leuks, grappigs, of zieligs gebeurd, waar ik haar nu ik dit zo zie best wel dankbaar voor ben. Na een tijdje kijk ik op de klok. 18:16 Ze is er nog steeds niet. Dus besluit ik haar te appen, straks is er iets ergs gebeurd?!"

Hey Bo ben je er al bijna?💖

Vraag ik terwijl ik de trap afloop.

Ja sorry, Sem loopt de hele tijd te zeiken over één of andere knikker die hij wil meenemen. Alleen kan dat kind hem nergens vinden...

😂😂😂

Ja lach maar kom ik word gek van dat kind!😒

Ik loop de woonkamer binnen kijkend op mijn scherm, denkend wat ik terug zou appen. "Zo jongeman jij moet nog even iets zeggen." zegt papa terwijl hij mij van achter aan mijn pullover meetrekt. Ik kijk hem verward aan terwijl hij mij meetrekt. Nog geen paar seconde later sta ik voor Noah die bij Juultje op schoot zit. Ik kijk mijn vader vragend aan. "Nou ga je gang" zegt hij. Ik zucht en kijk Noah en Juultje aan. Ik kijk naar achter en zie Koen aan de eettafel zitten. "Sorry Noah, het werd me gewoon allemaal eventjes te veel en dat had ik niet op jou af moeten richten." "Geeft niks" zegt hij zachtjes terug. Ik steek mijn hand uit en we schudden elkaar de hand. Zonder iets te zeggen loop ik naar buiten omdat ik Robbie daar zie staan. "Wat ga jij doen?" vraagt papa. Ik draai me om en zeg "De was doen nou goed." Ik zucht en loop nu echt naar buiten. Ik ga naast Rob staan die met de barbecue aan het sleutelen is. "Wat ben je aan het doen?" vraag ik aan hem. "Ik ben dit klepje aan het maken zodat we straks geen problemen hebben tijdens het barbecueën." "Oh" "Is daar iets mis mee dan?" "Nee, nee maar euh lukt het een beetje?" "Nou niet echt" zegt hij met een zucht en hij gaat vanuit zijn hurkhouding staan. "Maar waarom kijkt Raoul er dan niet even naar, zijn vader die kan dat soort dingen toch?" "Ja maar Raoul niet" zegt hij. Ik grinnik om zijn uitspraak. "Maar- nee laat maar." zeg ik snel. "Oh oké, weet jij of dat Jaimy al onderweg is?" "Oh ja!" zeg ik. Ik pak snel m'n telefoon erbij.

Heeft hij het al gevonden of niet😂💖

Wat denk je zelf...😒

Oh nou maar wat moet ik tegen Rob zeggen want hij is de hele tijd aan mij aan het vragen of Jaimy al onderweg is.

Zeg maar dat we er waarschijnlijk over een uur zijn, tis nogal ver rijden hier vanuit Gestel. Normaal vertrekken we ook om 17:00 maar omdat Sem zo nodig tot vijf uur met een vriendje bleef spelen en door die kut knikker zijn we nu te laat.

😂 Is goed ik zal het doorgeven tot zo (hou van jou!💖)

Tot strakies (Ik hou ook van jou💖)

"Nou?" vraagt Robbie die nog steeds wachtend op antwoord naast me staat. "Oh ik appte Bo even, ze hebben wat vertraging en zijn er pas o-over een uur." Ik voel dat de tranen alweer over mijn gezicht stromen en nog geen paar seconde later voel ik ook twee warme armen om heen. "Hey, het komt goed oké, je kan haar straks het hele weekend zien." zegt Rob. Ik knik op zijn borstkast waarna Rob ons uit de knuffel trekt. "Zou jij aan Raoul door willen geven dat we maar effe wat moeten bestellen ofzo want die barbecue gaat niet werken zo." zegt hij om het onderwerp te veranderen. "Ja tuurlijk." zeg ik zachtjes waarna ik door de schuifpui loop en zeg "Waar is Raoul?" "Boven, met Lieke dus als je een krakend bed hoort zou ik maar niet naar binnen gaan" zegt Koen. Zodra ik zie dat die zin uit Koens mond komt schrik ik en wil snel doorlopen naar boven. Maar hij houdt me tegen en gaat voor me staan. Ik kijk angstig en wil zo snel mogelijk weg uit deze situatie. "Hey luister, ik had niet zo tekeer moeten gaan" Ik kijk op en een kleine onzekere glimlach verlaat mijn mond. "Ga nou maar is kijken bij die boomer." zegt hij lachend en geeft een aai over mijn achterhoofd.

Met een snelle sprint vlieg ik naar boven. En als ik voor Raouls kamerdeur sta, wacht ik toch even en leg mijn oor tegen de deur aan. Ik hoor stemmen, doodnormale stemmen dus loop ik gewoon naar binnen. Ik doe de deur open en zie dat Raoul samen met Lieke op bed een film zit te kijken. "Uhm Roel ik m-moest van uh van ja uh R-" Raoul merkt dat ik nogal stresserig ben dus zegt hij: "Maatje rustig aan kom er anders even bij zitten." zegt hij terwijl hij met zijn hand naast hem op bed klopt. "Oh oké?" zeg ik en ik ga naast hem zitten. Hij trekt me meer naar hem toe en gaat door mijn haren heen net zoals Koen deed. "Dus, vertel het eens." zegt hij. "Uhm nou uh ja Robbie zei dat ik even moest zeggen dat hij de barbecue niet aan de praat krijgt. Dus dat we beter i-iets konden bestellen." "Kan hij zelf niet praten ofzo?" zegt hij lachend. "Maar dat kunnen we wel doen is Jaimy er al?" Ik schud mijn hoofd. "Oh dus dan zijn we met 10, en omdat jij het me hebt verteld mag jij kiezen wat we gaan bestellen." Ik zucht. "Doe maar een kleine kapsalon ofzo.." "Oké nou kan jij voor mij even vragen wat de rest wil?" Ik knik. "Dankje" zegt hij met een grote glimlach op zijn gezicht. Ik glimlach terug, sta op en loop dan naar beneden.

"Effe bij Roel zeggen wat je wil eten." zeg ik terwijl ik in de deuropening van de woonkamer sta. "Wacht, Mees!" zegt m'n vader als ik me alweer om wil draaien en hij komt op me af gelopen. "Heb jij ook al wat aangegeven bij Raoul dan?" Ik knik. "En wat als ik vragen mag?" "Een kleine kapsalon" "Hey, de dokter zei dat het verstandig was om even iets lichts te eten," zegt hij en hij houdt me vast bij m'n schouders. "Ik kan ook gewoon even een kopje soep voor je maken als je dat wil?" "Nee" zeg ik hoofdschuddend. "Oh oké schat" zegt hij en hij laat gelukkig los. Ik loop weer terug naar boven en ga naar m'n kamer. Ik ga op bed liggen en blijf staren naar het plafond. 'Bo, waar blijf je?'