Siem het lam! (Fanfiction)

Simpel, maar dan met autisme...

Pov Mees

Huilend zit ik in de hoek van de kamer, maar ook op mijn bed, met opgetrokken knieën. Het fotolijstje dat Bo en ik gisteren samen hebben gemaakt staat al op ons nachtkastje naast me. Helemaal alleen zit ik hier, zonder Bo. Het is Robbie die me naar boven heeft gestuurd. Waarom? Ik heb iemand geslagen, Raoul om precies te zijn. Het kwam waarschijnlijk niet hard aan omdat ik zo zwak moet zijn, maar toch. Ik werd wakker en toen was hij de eerste die ik zag toen ik beneden kwam. Het was nog vroeg, niet veel na achtte. Hij zei me op zo'n zelfde toon als gisteren, dat hij ontbijt voor me had. En toen kwam het weer. Alle flashbacks van gisteren. Ik kon ze niet meer aan en werd weer net zo boos als toen, op hem. Met alle agressie en energie en sloeg ik er op los, wat ik achteraf beter niet had kunnen doen. Ik kijk opzij, naar het lijstje met die prachtige foto erin. Het is anders, en dat wil ik niet. Het lijstje is lelijker, veel lelijker, en dat komt alleen maar omdat ik er met m'n autistische handen aangezeten heb. Het liefst had ik het nu kapot gegooid, tegen de muur of op de grond, wachtend tot het op één of andere magische wijze weer de oude zou worden. Maar dat kan niet. Behalve als je wat fantasie gebruikt. Maar zelfs dat lukt me vandaag niet. Vroeger deed ik het altijd, was het een manier om te ontsnappen van mijn problemen uit de echte wereld. Deed ik gewoon mijn ogen dicht terwijl ik me bedacht hoe het zou zijn als ik Cristiano Ronaldo was, en hoe iedereen dan voor mij zou juichen als ik mijn zoveelste goal had gemaakt. Maar helaas. Ik ben en blijf maar een simpel jochie met blonde haren, zoals bijna iedereen van Nederland heeft, maar dan met autisme. Weer kijk ik opzij, naar het lijstje, zou ik het doen? Zou ik het proberen? Misschien gebeurd het wel? Ik sta op en pak het lijstje van het nachtkastje. Starend blijf ik er naar kijken met de vraag of ik het kapot zou gooien. Maar dan gaat de deur open. Sneller dan het licht, ga ik weer in de zelfde positie als nog geen minuut geleden zitten, terwijl er weer nieuwe tranen over mijn gezicht rollen en ik het lijstje dicht tegen mijn borst druk. Bang dat iemand de foto die erin zit van me afpakt. Ik duw mijn hoofd in mijn knieën en hoor hoe een persoon op het bed van Bo voor me plaats neemt. Misschien is het Bo wel? Het persoon voor me schraapt zijn keel in de hoop dat ik diegene aankijk. Maar aan het geluid te horen weet ik al genoeg. Het is Rob. Hij kan echt niet verwachten dat ik met hem ga praten. We zijn beste maatjes, maar hij is niet mijn vader die alles van me kan gaan verwachten en me straf kan geven. "Je snapt dat ik dit gedrag echt niet tolereer." Wat kan het me schelen dat hij het niet tolereert. Raoul heeft een herinnering uit mijn hart gesloopt. "Hm?" Vraagt hij me. Ik reageer niet en knijp mijn ogen nog harder dicht. "Mees, kijk me is aan." Nog steeds verroer ik geen vin en blijf gewoon zitten terwijl er als maar nieuwe tranen mijn ooghoeken verlaten. Ik hoor een zucht uit Robbie's mond verlaten. "Ga je nog wat zeggen?" Vraagt hij dan. Zo zacht als het maar kan schud ik mijn hoofd. "Antwoorden op mijn vraag misschien?" Weer schud ik mijn hoofd. "Raoul heeft wel pijn door jou hè?" Zegt hij dan. Ik haal mijn schouders op. Eigenlijk omdat ik niet eens meer weet wat ik moet antwoorden. "Dus je vind het wel oké zo, dat Raoul pijn lijdt door jou?" Vraagt hij. Ik schudt mijn hoofd, omdat ik weet dat dat het geen is wat hij van mij verwacht en wilt horen, dat ik spijt heb van mijn daden. Maar geloof me dit deed ik echt niet zomaar, het was zijn eigen schuld. "Maar waarom deed je het dan?" Ik blijf stil. Ik wil mijn verhaal niet vertellen. Hij gaat het toch niet snappen. "Nou?" Hij staat zo te horen op en nog geen seconde later voel ik het bed naast me indeuken. Hij slaat een arm om me heen. Van schrik duw ik het lijstje met de foto erin zo hard als het maar kan tegen m'n borst. Het blijft even stil totdat hij me op zijn schoot trekt. Mijn benen liggen aan zijn linkerkant maar mijn hoofd hangt nog steeds naar beneden zodat hij mijn verdriet niet hoeft te zien. Maar alles verandert zodra hij mijn kin omhoog drukt zodat ik hem aan kan kijken. Zijn ogen worden groot en zijn mond valt een klein beetje open. Maar al snel trekt hij mij stevig tegen zich aan. "Kreeg je flashbacks?" Vraagt hij zachtjes. Ik knik en begin harder te huilen. "H-hoe w-weet je dat?" Vraag ik jankend. "Je vader heeft dat ook." Vertelt hij me. "Dacht je aan wat gisteren gebeurd is?" Vraagt hij dan. Ik knik en kijk naar beneden, of dat de foto er nog wel is. Het lijstje kan me daarentegen niks schelen, of het er nog zou zijn. Robbie ziet het, dat ik dat lelijke ding in m'n handen heb. "Hij is wel echt mooi geworden hè?" Vraagt Robbie dan vrolijk. Maar ik schud hevig mijn hoofd. "Nee? Hoezo niet?" Vraagt hij. "Omdat ik het met mijn autistische handjes aan meegeholpen heb." Antwoord ik droog. "Nou dat valt vast wel mee, mag ik het eens zien." "Nee, dan word je ook besmet met het autistische koolMees virus." Robbie lacht. "Het autistische koolMees virus? Hoe kom je daar nou bij?" Vraagt hij lachend. Ik blijf even stil. Had ik dat nou maar niet gezegd. "Nou?" Vraagt hij lief. "School.." Zeg ik zachtjes, waarna er weer tranen over mijn wangen rollen. "Zeggen ze dat tegen je?" Vraagt hij medelevend, waarna ik zachtjes knik. "Ach jongen toch." Zegt hij en drukt me stevig tegen zich aan. Met één hand pakt hij het lijstje uit mijn handen en bekijkt het. "Nee niet kijken!" Zeg ik hem, maar het is al te laat. Ik schaam me, want je kan duidelijk zien wat zijn dochter heeft gemaakt en wat ik heb gemaakt. Zo zie je overduidelijk dat ik de smiley's in de hoek heb getekend, en zij de prachtige bloemetjes daarnaast. "Wauw," Is het enige wat hij zegt. "Zeg nou maar gewoon dat je het walgelijk vind!" Zeg ik hem. "Nee Mees, ik vind het mooi.." Zegt hij me. "Echt niet." Zeg ik hem terug. "Maar waarom vind je het niet mooi dan." Vraagt hij me. Ik wijs een paar plekken aan waar ik ben uitgeschoten met tekenen of een stukje papier dat niet helemaal recht door mij is afgeknipt. Robbie grinnikt zachtjes. Ik wist het wel. "Ik zei het toch!" Zeg ik hem wanhopig. "Je vind het wel lelijk!" Vervolg ik. "Nee, weetje hoe ze mensen zoals jou noemen,-" "Eikels." Onderbreek ik hem. "Nee, een perfectionist." Zegt hij. "Ja ja dat zal wel." Zeg ik. Vervolgens pak ik het lijstje uit zijn handen en haal de foto er uit, waarna ik het lijstje in het laatje van mijn nachtkastje gooi. "Wat doe je?" Vraagt Robbie. "Ik zorg ervoor dat iedereen die hier naar kijkt tenminste geen oogtering krijgt. "Nou Mees zo kan die wel weer." "Wat het is toch zo! Ik wil gewoon die oude terug!" Robbie zucht maar zijn blik lijkt in een seconde te veranderen. "Wat was er precies kapot aan het oude lijstje?" Vraagt hij me. "Nou het glasplaatje was gebroken en er zat een scheurtje in het hout van de lijst." Zeg ik. "Heb je dat lijstje nog?" Ik knik. Ik open het bovenste laatje van mijn nachtkastje en haal het kapotte lijstje eruit. Snel pakt Robbie het uit mijn handen. "Kijk uit, straks komt er glas in je hand." Zei hij mij. "Ik kan voor je kijken of iemand het gemaakt krijgt?" Zegt hij dan. Als je goed kijkt is er waarschijnlijk wel een sprankeltje geluk in mijn ogen te zien. "Maar niet Roel, hij sloopt het straks nog meer!" Zeg ik hem boos. "Hey, je moet weten dat hij het niet expres deed hè?" Zegt hij dan. "Ja maar hij zei wel dat hij gewoon effe een nieuwe zou kopen bij de Action!" Zeg ik. "Ja en daar hebben we het gister al over gehad." Zegt hij met een glimlach. Ik glimlach terug en hij trekt me in zijn armen. "Nou kom we gaan ontbijten." Zegt hij en staat op. "Is papa al wakker?" Vraag ik. "Nee, je moeder zei dat hij vannacht heeft overgegeven." Zegt hij. "Oh." "Ja ik denk dat hij misschien een beetje ziekjes is." Zegt Robbie. "Nou, kom. Moet ik je sondevoeding geven? Want je moeder wil het anders ook wel doen." Vervolgt hij dan. "Nee, jij." Zeg ik hem. "Is goed jongen." Zegt hij, waarna we samen naar beneden lopen.

Robbie en ik komen de woonkamer binnenlopen en lopen gelijk door naar de keuken, waar we Raoul tegenkomen. Hij staat voor ons en kijkt op me neer. "Moet je niet iets zeggen, Mees?" Zegt Robbie zachtjes. Ik kijk hem vragend aan. "Misschien sorry, of zo iets." Ze mogen vinden wat ze willen maar ik ga echt geen sorry zeggen. Hij mag er in stikken. Ik schud mijn hoofd en wil doorlopen, maar word al snel teruggetrokken. "Mees zeg nou maar gewoon sorry dan ben je er van af." Het is Robbie die deze woorden fluisterend in mijn oor uitspreekt. "Nee!" Snauw ik en wil weer doorlopen. Maar weer word ik teruggetrokken. "Wat heb ik nou net aan jou vertelt?!" Zegt Robbie. "Dat we naar de keuken gingen, en daar zijn we nu geweest dus dan kunnen we ook weer terug, ajuus!" En voor de derde keer word ik teruggetrokken. Ik kijk omhoog naar Rob. Hij kijkt me met een intimiderende blik aan. "Wat?! Ik ga echt geen sorry zeggen voor iets dat niet mijn schuld is!" Schreeuw ik. "Weetje laat maar zitten Robbie, je gaat er nu toch niks uit krijgen." Zegt Raoul, en loopt weg. Robbie zucht en opent het kastje waar mijn sondevoeding ligt. "Godverdomme." Zegt hij dan.  "Wat is er?" Vraag ik hem. "Ja ze zijn op." Vertelt hij. "Er ligt bij Matthy nog nieuwe!" Roept Raoul vanaf de bank. "Thanks!" Roept Robbie terug, waarna hij richting het gangetje naar papa's kamer loopt, terwijl ik rustig achter hem aan loop. "Blijf jij even hier wachten?" Vraagt hij dan als we voor papa's deur staan. "Nee ik wil mee!" Zeg ik vastberaden. "Nee dat kan nu even niet." Zegt hij en loopt rustig naar binnen.

Pov Robbie

Ik loop rustig Matthy's kamer binnen. Carolijn appte me vannacht dat het weer raak was. Matthy had weer één of andere droom of iets anders waar hij stress van kreeg en heeft toen gespuugd. Als ik binnenkom zie ik dan ook hoe Carolijn tegen het hoofdbord aan zit met Matthy die half diagonaal op haar ligt. "Hey Carolijn, sorry ik had eerst moeten kloppen maar Mees stond buiten en hij wilde mee maar dat leek mij geen goed idee enzo-" Zeg ik. "Maakt niet uit Robbie." Kapt ze me dan af. "Waarvoor kwam je." Vervolgt ze dan. "Uh ja Mees zijn sondevoeding was op en Raoul vertelde me dat er hier nog wat lag." Vertel ik haar. "Oh ja als het goed is ligt het daar in één van die laatjes." Zegt ze en wijst naar de kast die tegenover het bed staat. Ik knik en begin met zoeken. "Hoe was hij vannacht?" Vraag ik dan. "Ja hij maakte me huilend wakker en vertelde me over dat hij gespuugd had en zo." Begint ze. "En toen?" Vraag ik door. "Oh de rest van de nacht was hij weer zo hangerig en als ik me ook maar iets bewoog zei hij gelijk met alle stress dat ik bij hem moest blijven omdat hij 'zich niet zou kunnen redden zonder mij.'" Ik grinnik een beetje en vind dan de sondevoeding in één of ander laatje. "Ah ik heb het." Zeg ik zachtjes zodat ik Matthy niet wakker maak. Maar dat blijkt niet zoveel uit te maken want zodra ik me omdraai zie ik Matthy's ogen die op mij gericht zijn. "Hoi." Brengt hij zachtjes uit. "Hey Matt, Carolijn had verteld wat er vannacht was gebeurd hoe voel je je nu?" Vraag ik. Ik hoop dat hij al een beetje wakker is zodat ik zijn antwoord niet hoef te ontrafelen. Maar helaas pindakaas. "I ha droom en toe ik en jij en Lijn en toe wij pele met weer en toe wij doo gaan." Ik kijk Carolijn aan die zo te zien ook geen idee heeft wat hij zegt, maar de tranen stromen alweer over zijn wangen. "Lieverd had je al geslapen voordat je moest overgeven?" Vraagt Carolijn. Matthy schudt zijn hoofd. Ik kijk Carolijn vragend aan. "Het was half vijf." Vertelt ze dan. Vandaar dat gebrabbel. De jongen draait zich weer en kijkt mij en Carolijn aan, waarna hij zijn ogen weer sluit. "Oké ik ga maar weer naar Mees toe hij wacht namelijk al de hele tijd." Begin ik. "Oh nou oké succes hé?" Zegt ze. "Ja jij ook met hem, als hij nou lastig wordt moet je maar even appen dan wil ik ook wel even kijken of ik iets kan doen." Zeg ik haar, waarna we elkaar weer gedag zeggen en ik weer naar buiten loop. "Hè hè dat duurde lang, hebben jullie zitten tongen ofzo?" Zegt hij lachend waarna hij voor me uit loopt. Ik grinnik hij moest eens weten wat er net, vannacht en gister is gebeurd...

~

Ewa dushi's

Ik had dus zeg maar een soort deal met @bank_griepjes dat als ik een deel zou maken zou zij er ook één maken. 

Dus daar isie dan.

Kijk ook zeker even op haar account want ze heeft echt goede, maar dan ook echt goede MABBIE boeken. 

Verder mensen, zorg goed voor jezelf, maak er een leuke dag van en? Ja ik heb echt geen flauw idee ik wil eigenlijk altijd effe wat leuks zeggen of iets vertellen ofzo maar ja ik weet gewoon niet wat. 

Laat zeker effe reactie achter als je het leuk vond want ik vind dit wel echt een waardeloos deel ook al heb ik er 3 uur aan gewerkt.

Nou mensen de groeten!

Ik was dit nog helemaal vergeten te zeggen, maar laat weten wat jij denkt dat Matthy zei! 

Succes!!!