Siem het lam! (Fanfiction)

Overdenken

Pov Siem

Het is half 3 's nachts. Iedereen slaapt denk ik al, Ik heb nog geen seconde geslapen dat lukt gewoon niet. Er dwalen stemmen rond in mijn hoofd en mijn hersenpannen zijn aan het overkoken. 'Moet ik het mijn vrienden vertellen over die sonde?' 'Of moet ik gewoon mijn bek houden?' 'Als ik het zeg, hoe gaan ze reageren wat gaan ze doen?' 'Ik wil ze niet kwijtraken' Oh ik kan het niet meer aan al die prikkels van deze dag al die stemmen al die vragen. Ik ga rechtop zitten op mijn bed tegen de muur met mijn knieën opgetrokken en mijn armen er omheen geslagen. Ik denk en denk nu hou ik het niet meer  ik leg mijn hoofd in m'n armen en begin te huilen en te panikeren. Ik huil en huil ik heb wel 20 minuten gehuild totdat ik opeens iemand de trap op hoor komen en nog voordat ik het wist stond Robbie in m'n kamer. Hij komt naast me zitten, slaat een arm om me heen en wrijft er zachtjes overheen. "Gaat het?" Ik schud mijn hoofd terwijl ik nog steeds huil. "Heb je al wat geslapen?" "Nee..." zeg ik met een trillende onzekere stem. "Ach jochie toch, kom hier." zegt hij en hij gaat in een kleermakerszit zitten. Hij tilt me op en zet hem neer op zijn schoot mijn benen liggen aan de linker kant van zijn benen. "Zullen we eerst even beginnen met rustig ademen?" Hij slaat z'n linker arm om me heen en wrijft over m'n boven arm. Met zijn rechter arm legt hij mijn hoofd tegen zijn borst aan zodat ik zijn hartslag kan horen. "Oké adem in... adem uit." "Adem in... adem uit." Na 5 minuten ben ik al wat rustiger en gekalmeerd. "Zou je aan mij willen vertellen wat er is?" Ik knik. "Zullen we dan even beneden gaan zitten anders maken we de rest nog wakker." Ik knik weer en we lopen naar beneden.

Pov Robbie

We lopen samen naar beneden naar de woonkamer zodat Siem aan mij kan vertellen wat er is ook al denk ik dat ik het wel weet. "Zullen we op de bank zitten?" vraag ik hij knikt en we gaan zitten. Ik zet Siem tussen mijn benen voor als hij straks weer gaat panikeren dan kan ik hem weer naar mijn hartslag laten luisteren. "Dus waarom was je net aan het huilen?" "Ik-Ik weet het gewoon niet." "Wat weet je niet?" "Alles ik weet niet of ik het aan m'n vrienden moet vertellen over die sonde straks gaan ze me uitlachen of gaat Nathan me nog meer pesten omdat ik niet eens normaal kan eten." "Siem?..." "Ja?" zegt hij met een trilling in z'n stem. "W-word je gepest?" Siem kijkt bedroeft naar beneden. "Hey... je kan me alles vertellen hè?" en ik wrijf over zijn rug. Hij kijkt omhoog recht in mijn ogen en ik zie dat hij traanogen krijgt. "Door wie?" "Door wie Siem?" "Niemand maar dan ook echt niemand heeft het recht om jou te pesten" "Het is Nathan" zegt hij en hij zucht. "En wat doet hij dan allemaal" "Nou gewoon hij maakt me altijd belachelijk en hij maakt grappen over papa en over bankzitters en zo..." "Maar Siem... dat is helemaal niet gewoon moeten we de school inschakelen?" "NEE niet doen alsjeblieft" "Waarom?" "Nou gewoon dat wil ik niet dan kom ik over als een kneus." "O oké maar waarom denk je dat je vrienden je gaan uitlachen?" "Nou ik denk het niet, ik ben er gewoon bang voor" en hij begint te huilen. Ik ga met mijn handen door zijn haar om en wrijf met mijn andere hand op zijn rug. "Weetje je moet weten dat alleen echt goede vrienden je altijd zullen steunen en dat ze er alles aan zouden doen om je te helpen." Het blijft even stil en na een paar minuten is hij gelukkig gekalmeerd. "Siem wil je weer gaan proberen om te slapen" hij knikt. "En als het nou niet lukt dan moet je maar even bellen ja?" Hij knikt en we geven elkaar een knuffel. "Kom dan gaan we naar boven" en we lopen de trappen op. We staan weer in Siems kamer en ik zie Bo slapen. "Kom ga lekker liggen en niet gaan piekeren ja?" Zeg ik zodra ik hem heb ingestopt. "En je weet wat je moet doen als het niet lukt hè?"  "Ja" zegt hij en hij glimlacht lief. Ik wrijf nog even met mijn hand over zijn schouder en sta dan op en loop naar de deur. "Wacht Rob" ik draai me om en kijk hem aan. "Dankjewel,  voor alles" "Graag gedaan" zeg ik en we glimlachen naar elkaar. "Weltrusten Mees" "Weltrusten Rob" We glimlachen nog een keer naar elkaar en dan verlaat ik de kamer en ga ik zelf ook slapen. 'Ik geloof in hem...'