Siem het lam! (Fanfiction)

Ruzie...

Pov Siem

Papa doet de deur open en ik vlieg naar boven. Ik loop mijn kamer binnen en pak mijn telefoon van het bureau af. Ik ga op bed zitten, open watsapp en bel Bo.

Heeey Bo

Hey Siem hoe gaat het?

Echt geweldig! Je raad nooit wat er net is gebeurd!

Nou?

Ik ben gescout! Door sparta!

O mijn god Siem wat goed!

Ja hé ik ben zooo blij!

Ja snap ik en hoe werkt dat dan met wisselen van teams of clubs ofzo?

Bo en ik praten nog lang door totdat er opeens op mijn deur geklopt wordt.

  Oh wacht heel even Bo ik bel je zo terug goed?

Is goed Siem tot zo!

Tot zo!

"Binnen" zeg ik.  En dan komt papa de kamer binnenlopen met weer zo'n gare tube. "Was je aan het bellen?" vraagt hij terwijl hij naast me op bed gaat zitten. "Ja, met Bo" "Oh wat hebben jullie allemaal besproken?" "Gaat je niks aan" zeg ik dan een beetje kattig en geïrriteerd. "Rustig maar hoor, maar je hebt toch wel verteld dat je gescout bent toch?" "Ja" zeg ik trots. "Nou mooi zo, zal ik even je bijvoeding indienen?" Ik zucht en laat me tegen de muur vallen. Papa gaat met z'n hand door m'n haren. "Kom maar jongen" Hij doet mijn shirt omhoog en haalt eerst de witte sticker er af. Daarna pakt hij die tube en sluit hij hem aan. Mijn buik begint zwaarder aan te voelen. Ik trek mijn rechter been op, zet mijn arm er op, en laat mijn hoofd daarop aan leunen. Papa gaat weer met z'n handen door mijn haren en haalt daarna de tube er af en plakt er weer een nieuwe witte sticker overheen. Hij slaat een arm om me heen en ik laat mijn hoofd op zijn schouder vallen. Zo zitten we even. Gewoon even te genieten van de rust totdat er opeens iets in mij opkomt. "Pap?" vraag ik terwijl ik hem aan kijk. "Ja?" zegt hij met een geruststellende blik. "Mag ik morgen mee zwemmen met Ezra, Daan en youss?" "Sorry jongen maar ik denk nie-" "Dat dacht ik al!" zeg ik boos en ik duw zijn arm, die om mijn schouder zat weg. "Hey jongen het ligt niet aan jou hé maar ik denk nie-" "Pap hou op!, en ga weg" zeg ik. Ik voel dat mijn ogen waterig beginnen te worden en voordat ik het weet rolt er een traan over mijn wang. "Maar jong-" "Nee pap ga weg!" zeg ik nu snikkend. "Ja ma-" "NEE PAP FLIKKER OP!" en toen ik dit zei barste ik in tranen uit. "Siem doe is normaal ik ben wel je vader hé!?" "JA EEN VADER WAARVAN IK GEEN ENE TYFUS MEER MAG!" "Siem dat is echt niet waar!" "JAWEL DAT IS WEL WAAR!" "Siem je moet van de dokter rustig aan doe-" "JA VAN DE DOKTER MOET VAN ALLES EN DAT KAN ME GEEN REET SCHELEN, was Rob maar mijn vader, dan had het wel gemogen." "SIEM! DOE NORMAAL!" "IK BEN NORMAAL, DE ENIGE DIE NIET NORMAAL IS DAT BEN JIJ!!!" "NOU DAN ZOEK JE HET TOCH LEKKER UIT, DAN VRAAG JE MAAR OFDAT ROBBIE JE VADER WIL ZIJN!!!" En nadat hij dat heeft gezegd loopt hij boos mijn kamer uit.

Kut... WAT HEB IK GEDAAN! Natuurlijk kan alleen mij dit overkomen, om zo tegen je eigen vader te doen. Sommige mensen geven hun autisme de schuld omdat ze dan niet goed om kunnen gaan met gevoelens, maar dit? dit heb ik echt zelf gedaan. Het gevoel van spijt treed binnen en ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik wil het goed maken maar hoe? En voordat ik het weet barst ik weer in tranen uit. Ik kan ook echt nooit iets goed doen. Hoe ga ik dit in godsnaam rechtzetten. Ik check mijn snaps als een soort afleiding, denk ik? En dan zie ik opeens een van de beste uitvindingen ooit staan. Snapchat AI-bot. Daar ga ik het aan vragen.

Hey ik heb een vraagje, ik heb net ruzie gehad met mijn vader en ik wil mijn excuses aanbieden maar ik weet niet hoe heb jij een idee?

Binnen een paar seconde reageert die rare bot al.

Als je je excuses wil aanbieden aan iemand maar je weet niet hoe kan je het opschrijven in een brief en die geven als je het lastig vind om er over te praten. Of je kan proberen om wel een gesprek aan te gaan en het dan bekijken van je vaders perspectief. Of je kan een cadeautje kopen om het goed te maken.

Nou die AI-bot is toch nog niet zo raar als dat ik dacht, sterker nog ik denk dat ik hier zeker iets van ga gebruiken. Ik pak mijn tas en loop stilletjes naar beneden. Ik doe mijn schoenen aan zo stil mogelijk, maar het was blijkbaar niet stil genoeg om te voorkomen dat er niet al iemand bij me in de hal staat. "En waar ga jij naartoe?" Oh nee hé, niet Koen hij gaat me sowieso snitchen. "Koen alsjeblieft ik ben binnen een halfuurtje weer terug." zeg ik met een alsjeblieft gebaar met mijn handen. "Maar waar ga je heen dan?" "Please Koen dat zie je straks wel, ik ben binnen een halfuurtje terug ik smeek het je." "Ja dat zie ik wel ja?" Nog steeds kijk ik hem met een smekend gebaar aan. "Oké dan ik zal niks zeggen maar zorg er voor dat je binnen een half uur echt terug bent." "Oh dankjewel Koen ik beloof het." 

Ik heb geen fiets, die staat nog in Ameide bij mama, dus ik ben nu al tien minuten aan het lopen maar dan zie ik toch eindelijk het logo van de Jumbo tevoorschijn komen. Ik ga naar binnen en ik loop in één rechte lijn naar de snoepafdeling. Ja ze hebben het! Ik pak de zak apenkoppen en reken het af bij de kassa. Dan loop ik door naar een tafeltje dat iets verderop staat en daar pak ik de zak snoep in met cadeaupapier. Ook doe ik er een kaartje bij waar ik iets in schrijf. 'Sorry papa ik had niet zo boos op je moeten worden het spijt me...' Zo hopelijk werkt dit en anders, ja wat gebeurd er anders? Zou hij zo boos zijn dat ik weer terug moet naar mama? Oh nee ik hoop het niet. Met snelle vaart loop ik naar huis.

Ik open langzaam de deur, doe mijn schoenen uit, en hang mijn jas op. Maar als ik dan de woonkamer in loop zie ik alleen maar Raoul en Rob zitten. "Waar kom jij nou weer vandaan" vraagt Raoul bezorgd. "Je vader is al boos op je hé?" zegt Rob. Maar dan haal ik het cadeautje uit mijn tas. "Ach maatje wat lief, hij is op zijn kamer" zegt Rob dan. Ik glimlach naar hem en loop dan naar papa's kamer. Ik sta nu voor zijn deur ik haal één keer diep adem en klop dan op de deur. "Binnen" komt er dan vanachter de deur vandaan. Ik open langzaam de deur en kijk dan recht in de ogen van mijn vader die opkijkt van achter zijn scherm. Hij kijkt me vragend aan. "S-sorry pap, i-i-" Ik kom niet uit mijn woorden dus haal ik maar snel het cadeautje vanachter mijn rug en geef het aan papa. Hij glimlacht en maakt het open. "Apenkoppen! zegt hij en hij glimlacht naar mij. Ik kijk verdrietig naar mijn schoenen omdat ik weet dat ik fout zat. Dan leest hij het kaartje. "Sorry jongen ik zat ook fout." zegt hij dan. Het verbaasd me van wat hij zegt dus kijk ik op, recht in zijn ogen. "Weetje misschien was ik ook wel gelijk iets te hard tegen je, en ik snap dat je het stom vind." Dan glimlacht hij naar mij, en ik glimlach terug. Hij opent zijn armen waar ik al snel in vlieg. Hij tilt me op en we gaan samen op zijn bed zitten. Nou ja zitten het is eerder liggen. Ik lig met mijn hoofd op zijn borst, waardoor ik goed zijn hartslag kan horen en waardoor ik al snel moe begin te worden. Papa ziet dat ik aan het vechten tegen de slaap ben dus zegt hij. "Hey jongen ga maar slapen ik leg je zo wel op bed" en nog geen paar seconde later voel ik mijn oogleden zwaar worden en vertrek ik naar dromenland.

Pov Matthy 

Siem is in slaap gevallen dus til ik hem op en loop mijn kamer uit. Ik zie Rob en Raoul samen championsleage kijken. Ze glimlachen allebei als ze mij met Siem zien. Ik glimlach terug en ga daarna naar de kamer van Mees. Ik leg hem op zijn bed en trek zijn sokken, shirt en broek uit. En leg hem in zijn onderbroek en hemd onder de dekens. Het was een zware dag voor hem met veel veranderingen, wat hij moeilijk vind, dat weet ik. Ik stop hem in en geef hem dan een kus op zijn voorhoofd. "Slaap lekker Siem, tot morgen."