ATEŞ LALESİ +18

Enkaz Olmuş Hayaller-21 (son bölüm)

.
.
.

"Neden ağlıyorsun" diye sordu Arzu. Elimin tersiyle varlığıdan yeni haberdar olduğum yaşlarımı sildim. Elimdeki telefonun ekranını ise sanki işlediğim bir suçun kanıtıyış gibi göğsüme gömdüm. 

"Bir şey yok." dedim. Fazla üzerinde durmamasını ve bunu tekrar sormamasını umdum. Neyse ki öyle de oldu.

 Hayatımda herkes ondan uzak durmamı isterken hatta buna o da dahilken benim kalbim tam tersini istiyordu. Her ne kadar iki haftalık bir ikilem yaşamış olsam da kararımı aklımın doğrultusunda değil kalbimin rehberliğinde vermiştim. Pişmanlık yaşadım belki ama tam tersini yapıp pişman olmaktan iyiydi bu.

 Onun hayatına girme kararı almış olsam da bunu arkadaşımdan şimdilik saklayacaktım çünkü biliyordum ki karşı çıkacaktı. Onun karşı çıkması ise önemsizdi çünkü bu benim kararımdı ve onun dudaklarından dökülecek olan kelimelerin şu anki fikrimi değiştirmesini istemiyordum.

"Şuna bakın" dedi Dora gülerek. Birden kulaklarımı dolduran coşkulu sesi yüzünden bakışlarımı ona doğrulttum. Karşımdaki pencereyi aralamış dışarı bakıyordu. Gördüğü şeye her ne kadar şaşkın olduğu halinden anlaşılsa da bu yüzündeki bir diğer ifade olan memnuniyeti bastıramamıştı. 

"Ne o" diye sordu Arzu onun yanına giderken. İkisi de aynı noktaya baktı bir süre sonra ise bana döndüler. Doranın yüzünde hınzır bir gülümseme Arzununkinde ise belirgin bir memnuniyet hakimdi. 

"Gel hadi. Gel" diye beni çağırdıklarında yerimden usulca kalktım. Vucudumda hastanedeki tedavimden kalma bir yorgunluk ve silik bir acı vardı bu yüzden yerimden kalkma konusunda son derecede isteksizdim. Ağır ağır ilerleyip pencerenin önüne yanaştım. Kızlar bana yer açmak için yana kaydıklarında ise gözlerimi işaret ettikleri yere yani kapının önüne diktim.

Özgür ellerini cebine sokmuş ve başını yukarı kaldırmış bize bakıyordu. Daha doğrusu bana... Göz göze geldiğimizde içimde kimliksiz bir his uyandı. ince ince yağan yağmurun altında beni bekliyordu. Bunu biliyordum. Neden beni beklediği hakkında ise bir fikrim yoktu. 

"Yanına gitsene." dedi Dora beni dürterek. "Seninle konuşmak için gelmiş işte. Bu sefe azarlamadan düzgünce konuş onunla." diye devam etti. Onunla daha önceki konuşmalarımızda nasıl bir tepki aldıysam ona öyle davramıştım. En azından ben böyle olduğunu düşünüordum. Yine de herkes Özgürle sakince konuşmam gerektiğini söylüyordu bu yüzden belki de Dora haklıydı. Daha önceleri onunla iki arakadaş gibi konuşmamış onun duygularını incitmiştim. Yeniden denemeliydik belki de hem itiraf etmeliyim ki ona biraz üzülmeye de başlamıştım. 

"Onu çağırayım ben bekleyin." dediğinde Arzuyu kolundan yakaladım ve durdurdum. Gece karanlığındadı ve komşularımız Özgür em son burada olduğu zaman pek hoş şeyler söylememişti hakkımda. Onları daha da tahrik etmek istemediğimden özgürün eve girmesine izin veremezdim çünkü biliyordum ki yine düşünmek istedikleri şeyleri düşünecek ve bunu dile dökeceklerdi. 

"Şimdi komşular laf söz ederler. Ben aşağıya inerim." dedim. 

"Yorgun deği misin" diye sorduğunda sadece hayır anlamında kafamı salladım. Özgürün buraya gelmesine her ne kadar şaşırsam da ne kadar sürerse sürsün beni bekleyeceğimi bildiğimden yine aynı ağır adımlarla ilerleyerek dışarı çıktım. Bunu yapmadan önce ise üzerime kabanımı geçirmiş ve de şemsiyemi yanıma almıştım. 

"Beril ben..." konuşmasına izin vermedim.

"Biraz şu sokağa doğru ilerleyelim." dedim. Bizi kimsenin görmesini istemiyordum ve izleyeceklerini bildiğimden yürümek istemiştim. Özgürse edenini  sormadı sadece yanımda yürümeye başladı. Belki de endişemi anlamıştı.