Eğilip beni öpmeye başladığında ben de ona karşılık verdim. Düşünmeden yapmıştım bunu. Dudaklarımız birbirine değer değmez onu öpmeye başlamıştım.
İlki gibi değildi bu sefer. Onu kar yağarken öptüğüm gün dudaklarımız birbirine temas etmişti sadece...
Öncelikle başlama tarihinizi buraya yazarsanız çok mutlu olurum. (İki kere istemiş oldum :))
Beğendiğiniz satırlarda 🌷 koymayı veya sadece lale yazmayı lütfen unutmayın...
Ek olarak özellikle kötü yorumlarınızı ve eleştirilerinizi bekliyorum. Kendimi geliştirmek en öncelikli hedefim.
İyi okumalar...
(Bölümler ilerledikçe hikâye daha akıcı oluyor. Sabırla ilk bölümleri okursanız elinizden bırakamayacağınıza eminim.)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Öleceğimi öğrendiğim günün üzerinden sadece bir gün geçmişti. Ölümcül bir hastalığa sahip olduğunu öğrenmek insanı tahmin edebileceğinden de fazla sarsıyordu. Beni adeta parçalara ayıran bu bilgiyi ise henüz kimseye söylememiştim. Sadece unutmak istiyordum.
Şehir dışındaki araba yarışına gelmiştim. Yanımda ev arkadaşım Arzu, onun erkek arkadaşı Ege, Ege'nin çocukluk arkadaşı Yağmur ve Özgür vardı. Kalabalığın içinde arkadaşlarımla olmanın kafamı dağıtmasını umdum.
"Geldik kuzu." Kulaklarında yanklınan sesle zlerimi açtım. Arabadakiler inmis bir tek ben kalmıştım. Ses ön taraftaki açık araba kapısından bana seslenen Arzu'ya aitti.
Arbadan indim. Hava oldukça soğuktu. Arabanın içinde ne kadar rahat ve sıcak olduğumu bedenim hatırlamış gibiydi. Bu anımsamayla oluşan kıvrılıp uyuma dürtüme karşı koydum.
Hava bulutluydu. Oldukça sıkıcı ve renksiz bir gündü. Bu günün tek eğlencesi araba yarışıydı. Etraftaki insanların gürültülü sesleri hem rahatsız edici hem de geceleri uyumak için açılan televizyon sesi kadar rahatlatıcıydı.
Çoktan araba yarışını seyretmek için yerleşen grubun diğer üyelerine katıldık. Seyirciler icin konforlu bir yer yoktu. Ayakta izleyecektik.
"Birkaç dakikaya başlar." Yağmur çok heyecanlıydı.
"Kızlar sıcak bir şeyler istermisiniz? Hemen alıp gelirim." Ege'nin nazik teklifiyle gülümsedim.
"Şurada bardakta mısır satıyorlar. Ben ondan istiyorum. Beril de çok sever. Nar ekşisi de ekletirsen çok iyi olur Ege." Arzu'nun benim yerime konuşmasına minnettardım. Canım çekse de zahmet olmasın diye istememeyi planlıyordum.
"Bana da alır mısın? Ama ben ketcap mayonezli istiyorum." dedi Yağmur heyecanla.
Ege Özgür'e eliyle gel işareti yaptığında Özgür omuz silkti. "Ben yemeyeceğim." dedi. Bugün ilk kez konuşmuştu. En azından ben sesini ilk kez duymuştum. Normalde de pek konuşmazdı fakat bugün ayrı bir sessizliğe sahipti.
"Taşımama yardım et." dedikten sonra Ege mısır almaya gitti. Özgür de onu izledi. Her halinden ise bundan hoşnut olmadığı anlaşılıyordu.
"Beril heyecanlı mısın? Daha önce hiç yarış izlememistin değil mi?" Yağmur sohbet açmak istiyordu besbelli. Sorusunu benimle konuşmak zorunda olduğunu hissettiği için sormamıştı. Ayıp olmasın diye ortaya atılan cümlelerden değildi. Bunu kelimelerinin gücünden değil sesindeki samimiyetten anlamıştım.
