Eğilip beni öpmeye başladığında ben de ona karşılık verdim. Düşünmeden yapmıştım bunu. Dudaklarımız birbirine değer değmez onu öpmeye başlamıştım.
İlki gibi değildi bu sefer. Onu kar yağarken öptüğüm gün dudaklarımız birbirine temas etmişti sadece...
Açıkçası finaller yaklaşıyor ve ben bu konuda ne yapacağım hiçbir fikrim yok. Ama hallederim umarım.
Bu arada bazı filmlere gönderme yapma niyetindeyim kurguda. Filmler ile çok ilgiliyim ve kült diyebileceğimiz yapımlara göz kırpmak çok güzel olur bence.
Bu göndermelerin ise ne olduğunu ve hangi filme ait olduğunu siz bulmalısınız.
Bu bölümde de romantik bir filme gönderme var bakalım bilebilecek misiniz?
İyi okumalar...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Yol boyu onunla konuşmayı düşünsem de bu düşünceyi gerçeğe çevirmedim. Bunun için bir çaba da harcamadım. Aslında arabadaki tükenmek bilmeyen sessizliği bozmak fena olmazdı fakat aklıma konuşmak için bir neden gelmedi. Onun yerine cama başımı yaslamış dışarısını seyir ediyordum.
Dürüst olmak gerekirse, Aren'e de göz ucuyla bakmaktan kendimi alamıyordum. Asıl odağımsa yoldaydı, nereye gittiğimizi tabelalardan kontrol ediyordum. Etraftaki arabaların sayısındansa bulunduğumuz yolun ıssızlığını tartıyordum.
Oldukça ağaçlık bir yoldu. Şehir ve bina namına herhangi bir ize rastlamak zor ve hatta imkansızdı. Yine de zaman geçtikçe ağaçların azalıp tek tük evlerin bizi karşılayacağını tahmin ediyordum.
Tekrar ona doğru döndüm bu sefer diğer bakışlarıma göre daha uzun süre onu izledim. Sadece yan tarafından görebilsem de fiziksel varlığını izlemek iyi hissettiriyordu. Sanırım güzel olanı izlemenin insana böyle bir etkisi vardı.
İyi bir görünüşe sahip olduğundan onu izlemek itiraf etmeliyim ki zevkliydi. Hele ki sürekli kendini tekrar eden ağaçlık bakmaktan çok daha iyi bir tercihti. Arabayı kullanışını, direksiyonu tutan ellerini gözlemlemek güzeldi.
Başta onu açık açık izlemenin son derece yanlış bir davranış olduğunu düşünmüştüm. Bu düşünceye karşın kendime engel olmayı bıraktım. Artık sadece yerimizi anlamak için ara ara yola bakıyor çoğunlukla ise onu izliyordum.
Bunu fark ettiğineyse adım kadar emindim. Zaten gizlemeye çalışmadığım açıktı. Ara ara bana kaçamak bakışlar attıyordu. Göz göze geliyorduk bu sayede. Bunu anlamış olmalıydı ve rahatsız hissetse bunu bir şekilde belli ederdi. Eğer olsaydı da kendime engel olurdum.
Yarım saate yakın bir süre yoldaydık. Süreyi tam olarak bilmem imkansız olduğundan sadece tahmin edebiliyordum. Belki daha uzun belki de daha kısaydı. Bütün bu süre boyunca ise arabada ses olmadı. Dinlemek için bir şey açar mı diye beklemiştim fakat bunu yapmadı.
Arabada duyulanlar nefeslerimiz ve yolda ilerleyen arabadan çıkan mekanik seslerdi. Aslında bu sessizlik beni bir noktaya kadar memnun etmişti. Kendimi hala bedenen ve zihnen tam olarak iyi hissetmiyordum bu yüzden sessizlik huzur vericiydi.
