Master's Servant (SIR Series #1)

12

PAGKATAPOS kong magluto ay inayos ko na iyon sa lamesa at nagtungo sa kwarto ng lalaki. Dadaan ako sa gilid ng malaking hagdan na hindi naman ganoon kakipot. May mga paintings pa nga. Mayroong tiger and lion tapos mga horse saka mga bundok gano'n.

Gusto ko nga hawakan kaso nga lang ay naalala ko, ayaw niyang hinahawakan ang gamit niya. Kaya nakuntento nalang ako sa pagsulyap. Nang nasa harap na ako ng pintong may kalakihan, tarnished ito at ang seradura ay tila ginto naman sa kinang. Pati nga ito ay nakahihiyang hawakan.

Kumatok na ako para yayain siyang kumain. I heard a permission to enter his room so I did. He's typing something on his laptop while his left hand were holding a piece of paper, he was wearing an eye glasses and I found it very, very hot. He's like a professor in a class. A handsome -

"Are you done cooking?" I blink twice and nodded. He looked at me like he was waiting for something. "You're spacing out Athanea." he said...once again. I heard it. He uttered it, he said my name. I bit my lips because I miss the way he called me the last time. But now, he called me without any reaction. Without a friendly smile like before.

"Kakain na, sir." I smiled a little. He stretched his arm and closed the laptop as he put the paper on the top of the table, beside the laptop. He removed his glasses then walk towards to me.

"You should call me 'Master' , Athanea." so he can say my name without hesitation, huh.He always look like saying my name was difficult or hard for him before. Like para siyang naiilang. But now, nothing. He can say my name clearly.

Athanea. My name sounds good whenever he's uttering it.

" Hindi ako masyadong sanay. I preferred calling you 'sir'." mahina kong sabi but smiling a little. Nakasunod lang ako sa kanya hanggang makarating sa dining. God. Kahit nakatalikod, gwapo pa rin. Malapad kasi ang kanyang balikat at likod. Straight rin kung siya ay maglakad. Para s'yang hari. Lahat ata ay perpekto sa kanya. I pictured my self inside my mind. Two words escape from my brain. Nothing special. I'm just a simple woman, and reaching and to touch him was clearly impossible.

I have an unfortunate life and knowing him, a billionaire, was like he has nothing to worry about his life. I felt an envious of him. Because he have a loving mother and a perfect life. But I shooed it away because envy was one of deadly sins. Envying was normal to me. Especially to those happy family. But I always fight with it and thinking that it was a sin.

"Aw!" napahawak ako sa noo ko. Kanina pa pala kami nasa tapat ng lamesa tapos nabangga ako sa kanya. I pout and touched my forehead. It's not that hurt. Para lang naumpog sa puno ng mangga.

Ang tigas rin kasi ng kanyang likod. Parang kulang sa masahe. "You're really spacing out. If you are not okay, just rest. I don't need your presence in that situation. Remember that you need to work consciously." sermon niya. I sighed because of his grumpy voice. Para siyang may galit palagi sa akin. Tumayo ako sa likod niya at sumandal sa isang cabinet. Naipaglagay ko na naman siya ng ulam at pagkain. Hindi na rin naman ako nahihiya sa luto ko. Because I'm confident on my cooks. Pwera na lang kung may gusto siyang idagdag.

Babalik sana ako sa loob ng kusina ng may lumabas na kung ano sa ilalim ng mesa—"Oh my god!" bumilis ulit ang tibok ng puso ko ng may makita namang itim na malaking malaking aso! Napa-akyat ulit ako sa upuan kaso walang talab kasi ang laki ng aso! Mas malaki pa doon kay Finney!

Nanlalaki ang mata na nakatingin ako sa itim na Great Dane. Nanigas na ako sa kinauupuan ko at ang sunod ko nalang natandaan ay dumilim ang paligid at babagsak ang ulo ko sa lamesa.

NAGISING ako sa aking kama. Nahihilo pa nga ako ng tumayo ako kaya umupo muna ako. Grabe naman kasi ang size ng asong iyon. Kaya na siguro akong kainin ng buhay. Inaasahan ko ngang sasakit ang ulo ko dahil ang alam ko'y babagsak na ang ulo ko sa lamesa pero kinapa ko ang aking ulo, wala namang kahit anong masakit o bukol.