tussen lach en traan ft bankzitters

Gezond

Twee maanden zijn verstreken en matthy gaat nog steeds door de zware chemo. Ondanks de uitdagingen helpt onze gezamenlijke strijd me erdoorheen te komen. Gelukkig nieuws straalt ook door deze tijd, want ik ben officieel gezond verklaard en kankervrij. Zijn glimlach is als een lichtpuntje dat de donkere dagen verlicht. Ik ben oprecht blij voor hem en hoop dat ik ook zo'n overwinning mag ervaren. Hij is uit het ziekenhuis ontslagen, maar heeft speciale regelingen getroffen om terug te komen wanneer dat nodig is. Bovendien zijn we nu een stel, wat me een diepe vreugde brengt.

"Hey lief, hoe gaat het?" begroet ik Matthy als ik zijn kamer binnenkom. Zijn gezicht vertelt me meteen dat het geen gewoon gesprek zal zijn. "Ehm, ik weet eigenlijk niet. De dokters willen dat ik zo meteen een scan krijg om te zien of de kanker zich heeft verspreid," vertelt hij me. Mijn hart trekt samen bij die woorden, maar ik probeer mijn optimisme vast te houden. "Schat, weet dat wat er ook gebeurt, ik hier voor je ben," zeg ik terwijl ik hem een kus geef.

Na enkele minuten komt een verpleegster binnen en neemt Matthy mee naar de scanruimte. Hij knikt geruststellend naar me en ik stuur hem alle positieve energie die ik kan.

De scan is voltooid en ik wacht ongeduldig in de kamer, mijn gedachten een wirwar van hoop en vrees. Ik voel Matthy's hand in de mijne, en het voelt als een anker in deze storm van emoties. Het duurt een eeuwigheid, maar uiteindelijk horen we een klop op de deur en komen de dokters binnen.

Hun ernstige gezichten verraden dat het nieuws belangrijk is. Ik voel Matthy's hand in de mijne knijpen terwijl we ons mentaal voorbereiden op wat ze te zeggen hebben.

"Matthy," begint de hoofdarts, "we hebben de resultaten van de scan geanalyseerd. Helaas zijn er uitzaaiingen naar je hersenen." Een zware stilte valt over de kamer en de woorden lijken als een klap in mijn gezicht. Het is een van de dingen waar we het meest bang voor waren, en nu moeten we het onder ogen zien.

De arts vervolgt: "Het spijt me, maar op dit moment kunnen we de kanker niet meer volledig genezen. We gaan ons nu richten op het beheren van symptomen en palliatieve zorg om jou zo comfortabel mogelijk te houden."

Ik zie de tranen in Matthy's ogen en voel mijn eigen ogen branden. Ik knijp in zijn hand en probeer kracht uit te stralen. Het voelt als een onwerkelijke nachtmerrie, maar we zullen dit samen aangaan.

"En hoelang heb ik nog?" vraagt Matthy met een trillende stem, en ik weet dat dit een van de moeilijkste vragen is die hij ooit heeft moeten stellen.

De arts kijkt hem meelevend aan en antwoordt: "Het is lastig om exact te zeggen, Matthy. Elk geval is uniek en de reactie op behandelingen verschilt per persoon. Maar we gaan er alles aan doen om je zo lang mogelijk te ondersteunen."

Het nieuws is overweldigend en ik voel me verscheurd tussen wanhoop en vastberadenheid. Maar terwijl we te midden van de duisternis staan, zie ik in Matthy's ogen dat hij niet opgeeft. Hij kijkt me aan met die vastberaden blik die me altijd zo heeft geïnspireerd, en ik weet dat we deze onzekere reis samen zullen maken.

De dagen en weken die volgen zijn een achtbaan van emoties. We delen diepe gesprekken en momenten van stilte. We houden elkaar vast tijdens de moeilijke dagen en koesteren de goede dagen nog meer.

Samen creëren we kostbare herinneringen, vullen ze met liefde en momenten van vreugde. We weten dat de tijd beperkt is, maar we weigeren om de hoop en liefde op te geven.

Matthy en ik vinden troost in elkaar en in de mensen om ons heen. We praten over onze angsten, onze verlangens en onze dromen. We omarmen het heden en putten kracht uit de liefde die we delen.

En terwijl de tijd voortschrijdt, realiseer ik me dat dit kostbare momenten zijn, ondanks de pijn. Het leven is fragiel, maar we laten ons niet door angst overweldigen. We leven, liefhebben en omarmen elke dag met passie.

Samen gaan we deze laatste hoofdstukken van Matthy's reis aan. We weten dat de toekomst onzeker is, maar we laten de liefde en de verbondenheid ons leiden. Wat er ook gebeurt, we zullen dit samen doorstaan, tot het einde en verder.