tussen lach en traan ft bankzitters

Bloedprikken

POV milo

"Mam vandaag heb ik weer men jaarlijkse bloedprikken toch" roep ik naar men moeder. "Ja ik heb school gebeld dat je de laatste twee uren afwezig bent" antwoord mijn moeder.

Ik ben op school aangekomen en loop gelijk naar robbie en Koen toe. Ik doe met beide onze speciale handshake. "Jongens succes vandaag met dubbel uur Duits ik hoef daar lekker niet heen" zeg ik na een tijdje tegen hun. "Waarom hoef je daar nou niet heen" vraagt robbie. "Nou ik heb men jaarlijkse bloedprikken omdat men ouders overbezorgd zijn ofzo en altijd bang zijn dat ik ziek wordt" antwoord ik. "Hahahah ik wil ook Duits wel skippen" zegt Koen. "Zullen we ruilen" stel ik voor. Koen knikt en daarna schieten we allemaal in de lach.

De grote pauze is net voorbij en ik hoef nu allemaal nog maar een uurtje wiskunde en daarna moet ik weg. "Uhg ik heb zo geen zin in die dokter kijk ik voel me prima" zeg ik terwijl ik ga dansen. De jongens schieten in de lach. "Milo robbie en Koen even aan het werk alsjeblieft" roept onze wiskunde docent tegen ons. Ik rol met men ogen maar ga wel aan het werk.

Ik fiets net mijn straat in als ik mijn moeder al bij haar auto zie wachten. "Mam doe niet zo gestrest er is letterlijk nog nooit iets uitgekomen en dat zal nu ook wel niet" roep ik naar me ma. "Milo straks is er wel wat je weet maar nooit". "Mam dan kan er nooit iets ergs zijn want ik voel me prima" zeg ik terug.

Mijn moeder en ik rijden naar het ziekenhuis. Als we daar zijn gaan we in de wachtkamer zitten totdat ik wordt omgeroepen. Ik volg de verpleegkundige naar de behandelkamer van het ziekenhuis. Ze bereidt alles voor en vraagt me om mijn arm bloot te stellen voor de prik.

Ik haal diep adem en sluit mijn ogen terwijl ze de naald in mijn arm steekt. Het is maar een klein moment van ongemak, en al snel is het voorbij. Ik voel me opgelucht dat het achter de rug is en ga weer verder met mijn dag, vol vertrouwen dat de resultaten positief zullen zijn.

De volgende dag terwijl ik in geschiedenis zit komt plotseling de directeur binnen. "Milo ter reegen zou je even met mij mee kunnen lopen naar mijn kamertje. Verwarring overspoelt me terwijl ik me afvraag wat er aan de hand kan zijn. Heb ik iets fout gedaan? Heb ik een regel overtreden? Ik denk terug maar ik heb volgens mij niks gedaan waarvoor ik naar de directeur zou moeten. Ik heb met niemand gevochten en ook niet iets gestolen dus ik heb echt geen idee wat er aan de hand kan zijn. Ik pak mijn spullen zeg Koen en robbie snel gedag en loop achter de directeur aan naar zijn kantoor

Daar, in de kamer van de directeur, zie ik mijn moeder zitten, haar gezicht bleek en betraand. Mijn adem stokt terwijl ik me realiseer dat er misschien wel iets vreselijk mis is.

"Milo," zegt mijn moeder met een trillende stem, "de uitslag van je bloedonderzoek is niet goed. De artsen weten het nog niet zeker maar ze hebben een vermoeden van leukemie en daarom we moeten onmiddellijk naar het ziekenhuis voor verdere tests."

Leukemie? De wereld lijkt even stil te staan. Mijn lichaam voelt zwaar aan en mijn gedachten vormen een warboel van emoties. Ik kan nauwelijks bevatten wat mijn moeder zojuist heeft gezegd.

"Mam is het 1 april ofzo want dit kan niet ik voel me niet slecht juist heel goed gewoon" zeg ik. "Milo ik zou willen dat dit allemaal een grap zou zijn maar dit is echt lieverd ik snap het ook niet" antwoord mijn moeder met een zachte stem. Ik kan even niks meer zeggen.

Samen haasten we ons naar het ziekenhuis, waar angst en onzekerheid me omringen. De wachtkamer lijkt een eindeloze tunnel van zorgen en vragen. Ik houd me vast aan de hand van mijn moeder, die ondanks haar eigen angst, steun en troost biedt.

Normaal doe ik altijd of ik nergens bang voor ben en alsof ik geen emoties heb maar nu ben ik eigenlijk echt heel bang. Ik weet niet wat er me te wachten gaat staan. Stiekem omdat ik me helemaal niet slecht voel hoop ik dat er een kans is dat dit allemaal niet waar is en dat er een fout is gemaakt omdat de artsen het nog niet zeker weten.

Het wachten lijkt wel uren te duren maar eindelijk wordt mijn naam omgeroepen en staan mijn moeder en ik op. Nog steeds hebben we elkaars hand vast.

Terwijl ik in een ziekenhuisbed lig, wachtend op verdere tests en een definitieve diagnose, voel ik een mengeling van angst en vastberadenheid. Het leven zoals ik het kende, zal voorgoed veranderen als het echt leukemie blijkt te zijn. Maar ik weiger me over te geven aan wanhoop. Ik zal vechten, ik zal hoop koesteren.

Leukemie is een zware uitdaging, maar ik zal als het moet deze reis aangaan met de steun van mijn geliefden en de vastberadenheid in mijn hart. Ik zal moed putten uit de kracht die ik nog moet ontdekken, wetende dat er altijd hoop is, zelfs te midden van de donkerste dagen.

Met elke ademhaling omarm ik de onzekerheden van de toekomst en verzamel ik mijn krachten voor de strijd die voor me ligt. Ik zal niet alleen vechten voor mijn eigen gezondheid, maar ook voor het kostbare leven dat ik heb en degenen van wie ik houd.

Deel 1 uit Milo zijn perspectief