tussen lach en traan ft bankzitters

Huil maar

Het is midden in de nacht als ik plotseling wakker word van geluiden bij de wastafel. Ik hoor Matthyas overgeven en voel direct bezorgdheid in me opkomen. Ik wil niet dat hij zich zo rot voelt, maar ik blijf stil liggen, bang dat ik hem zou storen.

Na een tijdje hoor ik dat het geluid stopt en ik twijfel of ik iets moet zeggen. Uiteindelijk besluit ik om toch te vragen of alles in orde is. "Ben je oké?" vraag ik voorzichtig. "Ja, maar sorry dat ik je heb wakker gemaakt, het spijt me," antwoordt Matthyas.

Ik voel zijn verontschuldiging niet nodig en wil hem geruststellen. "Nee, Matt, niet sorry zeggen. Je kunt er niets aan doen, en ik ben liever de hele nacht wakker dan dat jij je misselijk voelt en niet durft te spugen," antwoord ik eerlijk.

Hij lijkt wat opgelucht te zijn door mijn reactie. "Oke, dankjewel, Milo," zegt hij. Ik geef hem een glimlach, ook al kan hij dat in het donker waarschijnlijk niet zien. "Matthyas, ga nu weer slapen, en als er iets is, maak me dan alsjeblieft wakker." "Dat doe ik maar jij moet dat ook doen," zegt hij.

De volgende ochtend begroeten we elkaar met slaperige stemmen. "Goedemorgen," zegt ik met mijn ochtendstem. "Goedemorgen," antwoordt Matthyas. We praten nog wat voordat de dokter binnenkomt.

"Hé jongens, wat fijn dat jullie samen aan het praten zijn," zegt de dokter. Ik kijk naar Matthyas en we moeten allebei lachen om de ironie. De dokter legt uit dat ze graag wil dat Matthyas weer gaat proberen te eten en dat ze anders voedingsstoffen via een infuus kunnen toedienen. Matthyas knikt en ik bestel meteen mijn ontbijt - een bakje yoghurt en een glas water.

Gedurende de dag praten we veel en besluiten we een film te kijken op mijn tv. Ik stel voor dat Matthyas bij me in bed komt liggen, zodat hij beter kan zien. Hij gaat akkoord en we genieten van de film.

Halverwege de film begint Matthyas te praten, en ik merk dat hij aarzelt. Hij vertelt me over zijn haar dat uitvalt, en ik voel met hem mee. Ik wil dat hij weet dat het oké is om te huilen, en ik moedig hem aan zijn emoties te uiten.

"Matt, je mag huilen, hè? Toen mijn haar uitviel, heb ik ook gehuild omdat ik altijd dacht dat haar het belangrijkste is van je lichaam," zeg ik. Hij lijkt opgelucht en begint te huilen.

Na een tijdje is hij uitgehuild en kijken we de film verder. Later vallen we samen in slaap en voel ik me dankbaar dat we elkaar hebben om door deze moeilijke tijden heen te gaan. We hebben elkaar gevonden in het ziekenhuis, en onze vriendschap wordt elke dag sterker. Samen staan we sterker tegenover de uitdagingen die het leven ons brengt. We zijn vastbesloten om elkaar te steunen en samen te vechten, ongeacht wat er op ons pad komt.

Vandaag is het bezoekuur en ik ben opgewonden omdat Raoul en wat vrienden van mij langskomen.

Raoul komt binnen en begroet matthy en mij met een glimlach. Matthy en raoul hebben even een gesprek over matthy's misselijkheid enzo.

Even later komen ook mijn vrienden, Koen en Robbie, binnen. We stellen elkaar voor en praten met z'n vijven over voetbal. Het is leuk om iedereen bij elkaar te hebben.

We hebben het over voetbalclubs, en ik merk dat Matthyas en Raoul echt van het gesprek genieten. Matthy en Koen zijn voor Feyenoord, en robbie maakt er grappen over. We hebben plezier en lachen veel.

Na het bezoekuur is iedereen weg, en Matthyas en ik blijven in mijn kamer. Ik vraag hem of hij zin heeft om een spelletje te spelen, maar hij lijkt erg moe. Ik dring er bij hem op aan om te gaan slapen, maar hij maakt zich zorgen over mij en wil niet dat ik me alleen voel.

"Matthyas, alsjeblieft, stop met alleen aan andere mensen te denken en ga gewoon slapen," zeg ik bezorgd. Uiteindelijk geeft hij toe aan mijn bezorgdheid en gaat hij slapen.

Terwijl hij slaapt, pak ik mijn schetsboek en begin ik te tekenen. Ik kan het niet helpen om af en toe stiekem naar hem te kijken. Er is iets speciaals aan Matthyas, iets dat me aantrekt en me blij maakt, zelfs te midden van al deze uitdagingen.

Als hij wakker wordt, glimlach ik naar hem en noem ik hem plagend een "slaapkop." Hij knikt en bedankt me dat ik hem heb laten rusten. We blijven nog even praten, en ik voel mijn hart bonzen in mijn borst.

Er is iets dat ik hem moet vertellen, iets dat ik niet langer kan negeren. Ik wil dat hij weet hoeveel hij voor me betekent, en dat mijn gevoelens voor hem dieper gaan dan vriendschap.

"Matthyas," zeg ik, terwijl ik mijn schetsboek neerleg en dichter naar hem toe schuif, "ik moet je iets vertellen." Hij kijkt me nieuwsgierig aan, en ik voel de nervositeit in mijn buik.

"De waarheid is," begin ik, mijn blik doordringend, "dat mijn gevoelens voor jou verder gaan dan alleen vriendschap. Ik kan niet ontkennen hoeveel je voor me betekent, hoezeer je me hebt geholpen en gesteund tijdens deze moeilijke periode. Matthyas, ik hou van je."

Als ik mijn gevoelens aan hem bekendmaak, voel ik me kwetsbaar en opgelucht tegelijk. Ik hoop dat hij begrijpt hoeveel hij voor me betekent en dat hij niet alleen staat in deze moeilijke tijden.

Hij kijkt me verbaasd aan, maar dan verschijnt er een warme glimlach op zijn gezicht. Hij pakt mijn hand vast en zegt: "Milo, ik hou ook van jou. Je bent mijn lichtpuntje in deze donkere tijden. Samen kunnen we alles aan, en je hebt me alleen maar blijer gemaakt."

We kijken elkaar intens aan, en ik voel de bevestiging van onze connectie. Ondanks alle uitdagingen die voor ons liggen, weten we dat we samen sterk zijn en dat onze liefde alles zal overwinnen.

Met een gevoel van hoop en vertrouwen omarmen we de onzekere toekomst, wetende dat onze liefde sterker is dan alles wat op ons pad komt. We zullen samen blijven vechten, lachen, huilen en liefhebben, en elkaar steunen op elk moment van deze reis.