tussen lach en traan ft bankzitters

goed nieuws

Na een tijdje komt de dokter binnen en vertelt ons dat Matt's ouders onderweg zijn naar het ziekenhuis voor de bespreking van de scanresultaten. Ik voel een mengeling van emoties - spanning, hoop en bezorgdheid. Ik knijp stevig in Matt's hand om hem te laten weten dat ik er voor hem ben, wat er ook gebeurt.

Wanneer Matt's ouders arriveren, zie ik de geruststellende glimlach op hun gezichten. Ze omhelzen Matt liefdevol, en ik voel een brok in mijn keel. Ik ben zo dankbaar dat zijn ouders hier zijn om hem te steunen en dat ik er ook kan zijn om hem bij te staan.

Samen gaan we naar het kantoor van de dokter, waar de scanresultaten worden besproken. Het moment van de waarheid is aangebroken. Ik houd Matt's hand nog steviger vast, als een blijk van steun en solidariteit.

"Het is goed nieuws," zegt de dokter met een glimlach. "De chemo slaat aan en we zien positieve veranderingen. Het is nog een lange weg, maar dit is een stap in de goede richting."

Ik voel een last van mijn schouders vallen en een gevoel van opluchting stroomt door me heen. Matt's ouders omhelzen hem, en ik sluit me aan bij de omhelzing. We delen dit moment van vreugde en hoop als een hechte familie.

Terug in de kamer vieren we dit goede nieuws samen. De blijdschap die ik zie in Matt's ogen en die van zijn ouders, verwarmt mijn hart. Ondanks de moeilijkheden weten we dat we niet alleen staan. Samen zullen we deze strijd overwinnen.

De volgende dag is het mijn beurt om de chemotherapie te ondergaan. In de wachtkamer houdt Matt mijn hand stevig vast. Zijn aanwezigheid geeft me kracht en vertrouwen.

"Je kunt dit, Milo," fluistert hij met een glimlach. "Ik ben hier bij je."

Zijn bemoedigende woorden vullen me met hoop. "Bedankt, Matt. Ik waardeer je steun enorm. Samen zullen we dit aankunnen."

Wanneer mijn naam wordt omgeroepen, staan we op en lopen we naar de behandelkamer. Ik voel een zenuwachtige spanning, maar weet dat Matt aan mijn zijde staat en dat geeft me moed.

In de behandelkamer neem ik plaats in de stoel, terwijl Matt naast me gaat zitten. De verpleegkundige begint met het toedienen van de chemotherapie. Ik voel de koude vloeistof door mijn aderen stromen, maar Matt begint meteen te praten om mijn gedachten af te leiden.

We delen verhalen, lachen samen en praten over onze toekomstdromen. Zijn aanwezigheid brengt me rust en ik voel me sterk, ondanks de fysieke ongemakken van de behandeling.

Naarmate de tijd verstrijkt, voel ik me langzaam vermoeid worden. Matt blijft me aanmoedigen en zijn zorgzaamheid geeft me energie. "Je doet het geweldig, Milo. Blijf sterk. We zijn bijna klaar."

Zijn woorden geven me kracht en ik glimlach zwakjes. "Dank je, Matt. Jouw steun betekent alles voor me."

Eindelijk is de chemotherapie voltooid en kunnen we terugkeren naar onze kamer. Ik ben uitgeput, maar ik voel me dankbaar dat Matt bij me was tijdens de behandeling. Zijn liefde en steun zijn mijn lichtpuntjes in deze donkere tijden.

Wanneer we terug in de kamer zijn, voel ik me plotseling misselijk. Matt merkt het meteen en vraagt bezorgd of het goed met me gaat. Ik schud mijn hoofd en voel de misselijkheid toenemen.

"Kom, dan lopen we even samen naar het toilet en kijken we even of het eruit komt," stelt Matt voor. Zijn zorgzaamheid ontroert me en ik stem in met zijn voorstel.

In het toilet houd ik me vast aan de wastafel terwijl ik mijn misselijkheid probeer te onderdrukken. Matt staat naast me en wrijft zachtjes over mijn rug om me te kalmeren.

"Diepe ademhalingen, Milo. Probeer rustig te blijven," zegt hij zachtjes.

Ik volg zijn instructies op en na een paar minuten voel ik me iets beter, hoewel nog steeds zwak en bleek. Matt stelt voor om hier even te blijven tot ik me volledig hersteld voel.

Plotseling word ik overvallen door een golf van misselijkheid en begin ik over te geven. Matt blijft over mijn rug wrijven, en zijn aanwezigheid geeft me troost en kracht.

Als ik klaar ben, voel ik me uitgeput en schuldig dat dit moest gebeuren in zijn bijzijn. "Het spijt me, Matt," zeg ik zwakjes.

Hij schudt zijn hoofd en glimlacht geruststellend. "Maak je geen zorgen, Milo. We zijn er voor elkaar, in goede en slechte tijden. Het belangrijkste is dat je je nu beter voelt."

Matt blijft een tijdje bij me zitten, en zijn zorgzaamheid verwarmt mijn hart. Ik voel me gezegend dat ik zo'n geweldige vriend heb die me door dik en dun steunt.

"Rust nu maar even uit," zegt hij zachtjes. "Ik ben hier als je me nodig hebt, altijd."

Ik sluit mijn ogen en laat me meevoeren door een gevoel van rust en veiligheid. Matt blijft bij me, en ik weet dat we samen alles aankunnen wat het leven ons ook mag brengen. Met hem aan mijn zijde voel ik me sterker dan ooit tevoren, en ik ben dankbaar voor de liefde en steun die we delen.