tussen lach en traan ft bankzitters

samen staan we sterk

gisteravond ben ik met een glimlach op mijn gezicht in slaap gevallen omdat ik en milo elkaar de liefde aan elkaar hebben verklaart. terwijl ik gister nog zo blij was voel ik nu een gevoel van angst door me heen gaan, dit komt vooral omdat ik weet dat ik vandaag mijn tweede chemo kuur krijg. ik ben ook bang dat ik net als vorige keer weer heel erg misselijk wordt en weer bijna niks kan doen. gelukkig heb ik deze keer milo aan mijn zeide heb waardoor ik het denk ik minder moeilijk ga hebben. milo krijgt vandaag geen kuur maar krijgt hem over drie dagen. 

de dokter komt binnen. "oke matthy je weet nu ondertussen wel wat de bedoeling is toch" vraagt de dokter. "ja klopt" antwoordt ik. "oke dan ga ik nu je infuus aanbrengen en kom ik straks nog even bij je kijken" zegt de dokter. hij brengt mijn infuus aan en verlaat de kamer. "matthy zeg als je ergens last van krijg ja dan wil ik je helpen" zegt milo. "uhh ja doe ik" antwoordt ik wetende dat ik het niet ga doen. "matthy ik ken je langer dan vandaag niet ja zeggen en nee doen" antwoordt milo. ik zucht wetende dat milo gelijk heeft. 

Terwijl ik de kille vloeistof door mijn aderen voel stromen, neemt de angst langzaam toe. Ik probeer me te concentreren op de aanwezigheid van Milo naast me, zijn hand zachtjes knijpend in de mijne, maar de gedachten aan de mogelijke bijwerkingen van de chemotherapie blijven door mijn hoofd spoken.

De tijd verstrijkt tergend langzaam. De misselijkheid begint geleidelijk toe te nemen, en ik voel me zwakker worden met elke ademhaling. Milo houdt mijn hand stevig vast en kijkt me bezorgd aan. Zijn aanwezigheid alleen al geeft me de kracht om door te gaan, om te vechten tegen de negatieve effecten van de behandeling.

Ik voel een golf van misselijkheid opkomen, mijn maag draait zich om en ik kan de bittere smaak in mijn mond proeven. Ik houd me stevig vast aan Milo's hand en probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen. Hij blijft rustig en bemoedigend, en moedigt me aan om diep in en uit te ademen. ik begin te kokhalzen en milo geeft mij een bakje aan voor als ik echt moet spugen. ik kan het niet meer inhouden en begin te spugen. milo wrijft rustig over mijn rug heen en zegt dat ik rustig aan moet doen. "matt je doet het heel goed laat alles er maar uit komen" zegt hij als ik bijna klaar ben met spugen. 

Langzaam na een tijdje gaat de misselijkheid weg en voel ik me iets beter. Ik realiseer me dat ik niet alleen sta in deze strijd. Milo is hier, vastberaden om me te steunen en er voor me te zijn, zelfs als hij zijn eigen kuur nog moet ondergaan. Samen vormen we een onbreekbaar team, klaar om elke uitdaging aan te gaan die het leven ons brengt.

De dokter komt binnen om te controleren hoe het met me gaat. Hij is tevreden met mijn stabilisatie en geeft me een bemoedigende glimlach. "Je doet het goed, Matthy. Blijf volhouden en onthoud dat we er alles aan doen om je beter te maken."

Ik knik dankbaar en kijk naar Milo, die een oprechte glimlach teruggeeft. Zijn liefde en steun hebben een onbeschrijflijke kracht die me helpt om door te gaan, zelfs in de moeilijkste momenten. 

Na het heftige moment van overgeven voel ik me uitgeput, maar ook opgelucht. Milo blijft naast me zitten en veegt voorzichtig een paar verdwaalde tranen van mijn wangen. Zijn zorgzame aanwezigheid geeft me een gevoel van geruststelling en warmte.

Langzaam komt er weer een beetje kleur terug in mijn gezicht. Milo haalt een glas water voor me en helpt me voorzichtig om wat te drinken. Zijn steun en zorgzaamheid geven me de kracht om door te gaan, zelfs in deze moeilijke momenten.

Terwijl de dag vordert, voel ik me geleidelijk beter. Milo en ik praten over onze toekomstplannen en dromen, waardoor mijn angst en zorgen naar de achtergrond verdwijnen. Zijn aanwezigheid maakt alles draaglijker en geeft me hoop voor de toekomst.

Tegen de avond begin ik me sterker te voelen. Milo en ik besluiten om een wandeling te maken door de ziekenhuisgangen. Ondanks de omstandigheden slagen we erin om momenten van vreugde en lachen te vinden, waardoor de zwaarte van de behandeling even naar de achtergrond verdwijnt.

Terug op de kamer nestelen we ons in de zachte kussens op mijn bed. Milo slaat een arm om me heen en ik leg mijn hoofd tegen zijn borst. In zijn armen voel ik me veilig en geliefd, en alle angst en pijn lijken even te verdwijnen.

De avond valt langzaam in en ik voel de vermoeidheid weer opkomen. Milo merkt mijn vermoeidheid op en moedigt me aan om te rusten. Met zijn geruststellende woorden in mijn oren sluit ik mijn ogen en laat me meevoeren door de warmte van zijn liefde.

Als ik wakker word, zie ik Milo naast me zitten, zijn ogen gevuld met liefde en zorg. "milo je hebt toch niet heel de nacht hier gezeten omdat je je zorgen om mij maakte" durf ik aan milo te vragen. "nou nee eigenlijk heb ik het wel geprobeerd omdat ik me zorgen maakte om jou maar de dokter kwam rond twee uur s'nachts naar me toe dat ik echt moest gaan slapen omdat ik mijn eigen gezondheid niet mag vergeten dus ik heb maar geluisterd en ben gaan slapen en toen ik wakker werd sliep jij nog dus ben ik weer naast je gaan zitten" antwoordt milo. "milo je zegt altijd dat ik mijn gezondheid niet mag vergeten maar zelf doe je dat nu ook" antwoordt ik. "dat deed ik omdat ik me zorgen om je maak maar hoe voel je je" vraagt milo. "nou eigenlijk wel goed beetje misselijk maar het valt echt heel erg mee" antwoordt ik. "gelukkig ik ben echt heel erg blij dat je je goed voelt". 

nieuw deel 

laat weten wat jullie ervan vinden 

xx