tussen lach en traan ft bankzitters

Dankje milo

ik en milo overleven de dag gewoon door samen naar films te kijken en te praten over van alles en nog wat. oke appen we best wel veel in de app groep van ons met koen, raoul en robbie. het vervelende is dat ze nu even een tijdje niet langs mogen komen omdat ik net chemo heb gehad en milo bijna krijgt en dan ben je gewoon vatbaarder voor ziektes. alleen men ouders mogen langskomen maar soms zijn hun gewoon een beetje saai. ik mis mijn broertjes ook heel erg want hun heb ik sinds dat ik hier lig niet meer gezien omdat hun het ook gewoon heel erg druk hebben met hun leven en school enzo.

ik en milo liggen in milo zijn bed we hebben namelijk net iets op youtube gekeken en we zijn gewoon even blijven liggen. het is stil maar het voelt niet ongemakkelijk. ik weet dat milo verliefd op mij is en hij weet dat ik verliefd op hem ben maar echt een verdere stap is nog niet ondernomen.

de dokter loopt binnen en neemt mij mee naar een kamertje voor een nieuwe scan om te kijken hoe het ervoor staat en of de chemo al aanslaat. "doei miel tot zo" roep ik nog snel. "tot zo mattje" antwoordt milo. "matthyas je moet heel stil blijven liggen omdat anders de ct-scan fouten dingen kan door geven" legt de dokter uit. ik knik en ga liggen op het ding waar je op moet liggen. ik moet een kwartier blijven liggen en mag daarna weer naar de kamer. "matthyas morgen gaan we met je ouders en jij erbij kijken hoe het er nu voorstaat" zegt de dokter als hij mijn kamer uitloopt. ik zie dat milo slaapt en besluit daarom maar wat op mijn telefoon te gaan.

milo is nog steeds niet wakker dus ik denk dat hij zijn slaap heel hard nodig had. er komt een zuster binnen en die brengt mij mijn avondeten. "dank u wel" zeg ik terwijl ze mijn eten op het bord legt. ik krijg een bord macaroni en een groot glas water. "eet smakelijk" antwoordt de zuster voordat ze wegloopt. ik eet mijn eten op alleen voel ik weer een golf van misselijkheid komen. ik hou het niet meer en ren naar de wc. ik begin te spugen en al mijn macaroni komt er weer uit.

ik ben klaar met spugen maar zit nog steeds in de badkamer. ik zit tegen de muur in met mijn hoofd in mijn handen vechtend tegen mijn tranen. ik denk na bij mezelf waarom ik nou weer ziek moet zijn en me de afgelopen tijd alleen maar klote voel.

na een tijdje loop ik weer terug naar mijn bed en zie ik dat milo ook wakker is. "matt wat is er aan de hand heb je gehuild kom is hier" ratelt milo.

Milo komt naar me toe en slaat zijn armen om me heen, me troostend met zijn warme omhelzing. "Het spijt me dat je je zo slecht voelt, Matt." fluistert hij zachtjes in mijn oor.

Ik snik zachtjes en laat mijn tranen stromen, de opgekropte emoties en frustraties komen er eindelijk uit. Milo blijft geduldig bij me zitten.

"Ik ben gewoon zo moe van alles," zeg ik met een trillende stem. "Ik mis mijn vrienden, mijn broertjes, en het voelt alsof deze ziekte mijn leven volledig overneemt."

Milo veegt voorzichtig mijn tranen weg en kijkt me liefdevol aan. "Ik begrijp het, Matt. Het is oké om je zo te voelen. Maar vergeet niet dat je niet alleen bent. We zijn er voor je, en we zullen dit samen doorstaan."

"wie zegt dat misschien overleef ik het helemaal niet en dan heb ik de laatste maanden van mijn leven geleefd in dit klote ziekenhuis" ik slik gelijk nadat ik dit heb gezegd ik heb ook geen idee waarom ik dit heb gezegd. ik zie dat milo ook moet slikken nadat ik dit heb gezegd. "matthy zeg dit nou alsjeblieft niet kunnen we alsjeblieft hier niet over hebben want ik wil er gewoon niet aan denken dat dat ook kan gebeuren kunnen we het over vrolijke onderwerpen hebben" zegt milo met tranen in zijn ogen.

We blijven even stil zitten, omarmd door de stilte en de aanwezigheid van elkaar. Langzaam kalmeer ik, mijn ademhaling wordt rustiger en de misselijkheid trekt weg. Het is alsof Milo's liefde en steun een genezende kracht hebben.

"Milo, ik ben zo dankbaar dat jij er bent. Je maakt deze moeilijke tijden draaglijker en geeft me hoop," zeg ik met een zachte glimlach.

Hij glimlacht terug en drukt een kus op mijn voorhoofd. "Ik ben er altijd voor je, Matt. Samen kunnen we alles aan. We zullen deze strijd overwinnen en weer terugkeren naar de momenten van vreugde en geluk."

We blijven nog even in elkaars armen liggen. Langzaam val ik in slaap, mijn hoofd rustend op Milo's borst. In zijn armen vind ik troost en rust, en ik ben dankbaar voor de kracht van onze liefde die ons door deze donkere tijden zal leiden.

De volgende ochtend word ik wakker met een beter gevoel. Het is alsof de nacht me nieuwe energie heeft gegeven en de tranen van gisteren een beetje hebben genezen. Ik draai me om en zie Milo nog steeds naast me liggen, zijn gezicht zacht verlicht door het ochtendlicht dat door het raam schijnt. Hij glimlacht zodra hij merkt dat ik wakker ben.

"Goedemorgen, Matt," zegt hij met een warme stem. "Hoe voel je je vandaag?"

Ik zucht diep en geef hem een voorzichtige glimlach. "Ik voel me beter, Milo. Bedankt voor gisteravond, voor je steun en begrip."

Hij knikt begrijpend en pakt mijn hand vast. "Ik ben er altijd voor je, Matt. We kunnen deze zware tijd samen aan. En weet dat ik hier ben, ongeacht wat er gebeurt."

Ik voel me opnieuw overweldigd door zijn liefde. Het geeft me kracht om door te gaan, wetende dat ik niet alleen hoef te vechten. We blijven nog even in bed liggen, genietend van elkaars aanwezigheid en het gevoel van geborgenheid dat onze relatie zo bijzonder maakt.