tussen lach en traan ft bankzitters

school

De volgende dag is een spannende dag voor mij. Het is de eerste dag dat ik weer naar school mag na mijn tijd in het ziekenhuis. Ik kijk er enorm naar uit om me weer even normaal te voelen, om bij mijn vrienden te zijn en te lachen om grappen en gewoon te zijn zoals voorheen.

Mijn ouders brengen me naar school, en ik voel een mix van opwinding en zenuwen. Ik ben blij om mijn vrienden weer te zien, maar ik kan Matthy niet uit mijn gedachten zetten. Wat is er gebeurd dat hij mij heeft geblokkeerd? Waarom wil hij niet meer met mij praten?

Wanneer ik aankom op school, begroeten mijn vrienden me met een glimlach. Robbie en Koen merken echter al snel dat er iets aan de hand is. "Milo, alles goed met je?" vraagt Koen bezorgd.

Ik probeer te glimlachen en doe alsof er niets aan de hand is. "Ja, alles is goed," zeg ik, maar ik weet dat ze me doorhebben.

"Kom op, Milo, we kennen je te goed," zegt Robbie. "Er is iets aan de hand. Vertel ons wat er is."

Ik aarzel even, maar besluit dan om eerlijk te zijn. "Het is Matthy. Hij heeft me geblokkeerd op alles en heeft de appgroep verlaten. Ik weet niet waarom, en het doet me pijn."

Robbie en Koen kijken elkaar verbaasd aan. "Maar jullie hadden toch geen ruzie ofzo?" vraagt Koen.

"Nee, helemaal niet," antwoord ik. "Alles leek in orde toen hij het ziekenhuis verliet, maar nu is hij opeens weg."

Ik voel een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen. Ik snap er niets van, en het maakt me zo verdrietig dat Matthy mij zo heeft buitengesloten zonder enige uitleg.

Robbie en Koen omhelzen me, en ik voel me veilig bij hen. "Het komt wel goed, Milo," zegt Robbie. "Misschien heeft hij gewoon tijd nodig. Geef hem wat ruimte, en wie weet komt hij wel weer terug."

Ik knik, hoewel het moeilijk is om te accepteren. Ik wil hem niet kwijt, maar ik kan hem ook niet dwingen om bij me te zijn.

Na schooltijd gaan Robbie, Koen en ik uiteten om mijn eerste dag weer op school te vieren en om me op te vrolijken. We praten en lachen, en voor even vergeet ik de pijn in mijn hart.

Robbie en Koen steunen me door deze moeilijke tijd heen, en ik weet dat ik op hen kan rekenen. Hoewel ik niet weet wat de toekomst zal brengen met Matthy, ben ik dankbaar voor mijn vrienden die er altijd voor me zijn. Samen gaan we deze uitdagingen aan en zorgen we ervoor dat we elkaar door dik en dun steunen.

In de loop van de verdere dagen merk ik dat ik langzaamaan minder aan Matthy denk. De pijn van zijn plotselinge vertrek begint langzaam te vervagen, en ik realiseer me dat ik mezelf er niet langer zo bezorgd over hoef te maken. Als er echt iets ernstigs aan de hand was, zouden zijn ouders wel contact met me opnemen.

Ik probeer me te concentreren op school en mijn vrienden. Ik merk dat ik school weer echt leuk begin te vinden. Het is heerlijk om weer gewoon met iedereen te kletsen, te lachen en soms ook lekker te klieren. Hoewel ik soms wat te enthousiast ben met mijn grappen en grollen, zodat ik regelmatig de klas uitgestuurd word, vind ik het eigenlijk stiekem best grappig.

Op een dag gebeurt het weer; ik krijg een berisping van de leraar en moet naar de directeur. Met een grijns op mijn gezicht loop ik het kantoor van de directeur binnen. Meneer de Wit, de directeur, kijkt me streng aan, maar ik zie een twinkeling in zijn ogen. Hij kan er altijd om lachen als ik weer eens in de problemen ben beland.

"Milo, wat heb je nu weer gedaan?" vraagt meneer de Wit.

Ik haal mijn schouders nonchalant op. "Ach, een beetje grappen uithalen. Het is toch leuk, meneer?"

Meneer de Wit zucht, maar er verschijnt een glimlach op zijn gezicht. "Je weet dat je niet te ver moet gaan, Milo. Maar ik kan niet ontkennen dat je de boel wel levendig houdt hier op school."

Ik glimlach terug. "Dat is mijn specialiteit, meneer."

We praten nog even verder, en hij geeft me uiteindelijk een waarschuwing voordat hij me terugstuurt naar de les. Ik loop fluitend de deur uit, opgelucht dat ik er niet echt straf voor krijg.

Terwijl de dagen voorbijgaan, merk ik dat ik steeds meer op mijn gemak ben. Mijn vrienden, Robbie en Koen, zijn er altijd voor me, en we maken samen veel plezier. Het leven lijkt weer normaal te worden, en ik begin te accepteren dat Matthy misschien niet meer in mijn leven zal zijn.

Ik blijf af en toe nog wel denken aan wat er is gebeurd, maar ik laat het niet langer mijn dagelijkse geluk verstoren. Ik focus me op het hier en nu, genietend van de vriendschap en de avonturen die het leven me biedt.

Ik weet niet wat de toekomst zal brengen, maar ik ben vastbesloten om het beste te maken van elke dag en te blijven lachen, zelfs als het leven soms moeilijk is. Met mijn vrienden aan mijn zijde weet ik dat ik alles aankan, en ik ben dankbaar voor hun steun en vrolijkheid. Samen gaan we door dik en dun, en ik weet dat ik altijd op hen kan rekenen.