tussen lach en traan ft bankzitters

Chemokuur

het is een week later en vandaag begin ik met chemo. ik ben bang voor wat het met mijn lichaam gaat doen maar de dokters hebben me al verteld dat het men enige optie is om beter te worden.  over een kwartiertje komen de dokters om mij een infuus te geven met daarin de chemo. die chemo duurt dan ongeveer 3 uurtjes en dan heb ik mijn eerste kuur achter de rug.

de dokters zijn net binnen en ze brengen het infuus bij me aan ze zeggen dat ik gewoon kan doen waar ik zin in heb als het maar rustig is. ik besluit om gewoon Netflix te gaan kijken namelijk de documentaire over Neymar. de dokters lopen ook naar milo omdat hij ook een chemo kuur krijgt zo te zien. de dokter geven me nog wat uitleg over dat ik misselijk kan worden, vermoeid kan zijn en dan over ongeveer iets meer dan een week men haar begint uit te vallen. ik wist dit allemaal al omdat ik het allemaal al had opgezocht op het internet niet dat me veel goeds deed maar dan wist ik wat ik kon verwachten.

de dokters zijn net weg en voor het eerst ooit hoor ik milo zijn stem. 'eerste keer' vraagt ie. 'ja klopt jouwe' antwoordt ik. 'zevende' antwoordt milo. 'sorry dat ik het vraag maar wat gebeurt er na dat de chemo kuur is afgelopen'. 'nou je wordt heel misselijk waarschijnlijk en gewoon moe maar dat trekt weer weg na een tijdje' antwoordt milo. 'oke' antwoordt ik en daarna is het weer stil en ga ik maar Netflix kijken.

De tijd verstrijkt en terwijl ik naar de documentaire kijk, begint de misselijkheid toe te nemen. Het begint als een ongemakkelijk gevoel in mijn maag, maar al snel wordt het  een allesoverheersende golf van misselijkheid. Ik probeer me staande te houden en mijn aandacht op de tv te richten, maar het wordt steeds moeilijker.

Mijn ouders merken mijn ongemak en proberen me te kalmeren, maar de misselijkheid blijft aanhouden. Ik kan het eten niet binnenhouden en zelfs het kleinste slokje water lijkt mijn maag te doen omdraaien. Het voelt alsof mijn hele wereld draait en ik kan alleen maar proberen te overleven in deze intense strijd tegen de bijwerkingen van de chemo.

Milo lijkt zich ook ongemakkelijk te voelen, maar we wisselen geen woorden meer uit. We zijn gevangen in onze eigen fysieke en emotionele pijn, en het voelt alsof we niet in staat zijn om elkaar te steunen. wij allebei gaan ermee om op onze eigen manier. ik besluit te gaan slapen in de hoop dat de misselijkheid weg trekt.

er gaan 3 dagen voorbij maar mijn misselijkheid blijft aanhouden. Ik word zwakker en ben niet in staat om veel te doen. Mijn wereld lijkt beperkt tot de ziekenhuiskamer, waar ik geconfronteerd word met de harde realiteit van mijn ziekte.

Ondanks alles probeer ik hoop te houden. Ik weet dat dit slechts een fase is in mijn behandeling en dat er betere dagen zullen komen. Ik blijf vechten, zelfs als het voelt alsof ik alleen tegen de golven van misselijkheid vecht. Ik hoop dat ik ooit weer met Milo kan praten en dat we elkaar kunnen steunen op deze moeilijke reis.

raoul komt vandaag ook langs en dat is de eerste keer sinds ik mijn chemo heb gehad. ik ben er best wel bang voor want hij zei dat hij lieke mee ging nemen. maar wat ik ook weet is dat zij een fobie heeft voor spugen en dat is het enige wat ik op dit moment kan doen.

het bezoekuur is net begonnen en raoul en lieke komen binnen. 'hey' zeg ik tegen hun beide. 'hey matt hoe gaat ie' vraagt raoul.  'ja kut ben gewoon heel moe en heel de tijd misselijk enzo en als ik ook maar iets eet of drink is het er binnen een kwartier weer uit' antwoordt ik. 'maar dan krijg je toch geen voedingsstoffen binnen' vraagt lieke. 'nee klopt maar daardoor heb ik nu een infuus met vocht daarin waardoor ik toch voedingsstoffen krijg'. 'oh dat is wel handig'.

Het bezoekuur loopt ten einde en Raoul en Lieke bereiden zich voor om te vertrekken. Ik voel een mix van opluchting en teleurstelling. Het was fijn om ze te zien, maar het herinnerde me ook aan de moeilijkheden waar ik mee worstel.

"Bedankt dat jullie langskwamen," zeg ik met een zwakke glimlach. "Het betekent veel voor me."

Lieke kijkt me bezorgd aan. "Ik wou dat ik meer kon doen om je te helpen, Matt. Het spijt me dat je zo ziek bent."

Ik haal mijn schouders op. "Het hoort erbij, denk ik. Ik probeer het gewoon te negeren, maar het wordt steeds moeilijker."

Raoul knijpt bemoedigend in mijn hand. "Je bent een sterke vent, Matt. Blijf vechten en wees geduldig. Het wordt beter."

Lieke en Raoul nemen afscheid en verlaten de ziekenhuiskamer. Nu ze weg zijn, kan ik me niet langer inhouden. Ik voel de misselijkheid opkomen en een onweerstaanbare drang om over te geven. Ik ren naar de wastafel en begin te spugen. Het is eigenlijk alleen maar gal, omdat ik alweer niets heb gegeten.

Ik spoel mijn mond en probeer mijn tranen te bedwingen. Het is frustrerend om zo zwak en ziek te zijn. Ik ga weer terug mijn bed in. "Gaat het" vraagt Milo. "Prima" antwoord ik wat kortaf omdat ik niet in tranen wil uitbarsten. "Oké als er iets is kan je het gewoon zeggen". "Net of jij naar mij zou luisteren". "Waarom zou ik niet naar je luisteren" antwoord Milo. "Nou misschien omdat ik hier al best lang lig en dit de tweede keer is dat je ooit tegen me praat"antwoord ik. "Nou wil je weten waarom dat is ik wil me niet aan iemand hechten want met men oude kamergenoot had ik dat gedaan en die is nu overleden nu goed" zegt Milo met tranen in zen ogen.

Soort trigger warning
Nou ja nieuw deel
Xx