tussen lach en traan ft bankzitters

Diagnose

de laatste les vandaag is net begonnen. ik heb nog steeds veel hoofdpijn maar gelukkig had raoul een paracetmol voor me waardoor men hoofdpijn even wat gezakt was maar nu komt het weer terug. ik kan me nu op dit moment gelukkig wel concentreren op de les waardoor ik wel wat mee krijg. ik ben de notes aan het opschrijven als ik weer een bloedneus krijg. 'meneer mag ik even naar toilet' vraag ik aan mijn docent. 'uhm kan je nog 10 minuten wachten dan is de les voorbij' antwoordt mijn docent. 'meneer ik heb een bloedneus dus zou ik alstublieft mogen'.'uhh ja tuurlijk ga maar'. ik loop naar de wc om te zorgen dat mijn bloedneus ophoud.

ik loop weer terug naar mijn les maar wordt heel licht in mijn hoofd. ik blijf even staan maar het gaat maar niet weg dus ik ga even tegen een muur aan zitten. ik hoor de bel gaan en zie allemaal mensen heen en weer lopen maar ik sla niks van de informatie op. ik voel dat er iemand naast me komt zitten. 'matthy gaat het' ik hoor dat het raouls stem is. ik probeer iets te zeggen maar het lukt niet dus ik schud alleen even men hoofd. 'oke blijf hier even zitten dan ga ik iemand halen'. raoul loopt weg en komt na een paar minuten weer terug met de docent die ik net had. 'matthy ga even liggen dan ga ik je proberen te helpen'. ik ga liggen op de grond en ik voel dat men ogen naar achter rollen en vanaf daar merk ik niks meer.

ik wordt wakker in rijdende auto met sirenes aan dus ik denk dat ik een ambulance lig maar waarvoor ik heb werkelijk geen idee. ik kijk om me heen en ik zie dat ik aangesloten ben op een hartmonitor. 'hallo matthyas je bent in de ambulance omdat je bent flauwgevallen en niet meer wakker geworden dus daarom nemen we je mee naar het ziekenhuis om daar te kijken wat er aan de hand is'. zegt de amblunce mevrouw. ik knik. 'ik hoorde van je vriend raoul dat je al heel de dag hoofdpijn had en dat je net voordat je flauwviel je een bloedneus had heb je die symtomen vaker'. 'uhm ja het is eigenlijk begonnen in de tweede week van de meivakantie' antwoordt ik zachtjes.

In het ziekenhuis aangekomen word ik grondig onderzocht. ik krijg een ct-scan  moet bloed laten prikken er worden heel veel vragen aan me gesteld en uiteindelijk krijg ik de diagnose te horen: leukemie. Het nieuws komt  binnen en ik voel een mix van angst, verwarring en verdriet. even stort mijn wereld in ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Mijn ouders zijn bij me en proberen me zo goed mogelijk gerust te stellen, maar ik kahn de zorgen in hun ogen zien.

De artsen besluiten dat ik naar het Prinses Máxima Centrum, moet worden overgeplaatst voor verdere behandeling. Het voelt allemaal overweldigend en onwerkelijk. Ik word opgenomen in het ziekenhuis en kom op een kamer terecht met een jongen genaamd Milo.

ik heb al meerdere keren geprobeerd een gesprek aan te gaan met milo maar hij wil maar niet praten dus eigenlijk ben ik er ook gewoon klaar mee om het ook maar te proberen. raoul komt zometeen langs daar heb ik wel zin in want dan kan ik eindelijk even met iemand anders praten dan alleen met men ouders en de dokters.

het is tien minuten later en raoul is net aangekomen. ook zijn er wat vrienden van milo gekomen. ik en raoul praten over van alles en nog wat maar vooral over school en dat soort dingen.

Ik lig nu al drie dagen in het ziekenhuis en de tijd lijkt te kruipen. Hoewel ik me fysiek zwak voel door de onderzoeken en medicijnen, blijf ik mentaal  niet opgeven. Het contact met mijn ouders en Raoul geeft me de nodige steun en afleiding in deze moeilijke tijd.

Elke dag probeer ik contact te maken met Milo, de jongen waarmee ik een kamer deel. Hij blijft echter stil en gesloten, alsof hij zijn eigen strijd voert in stilte. Soms voel ik me gefrustreerd dat ik geen gesprek met hem kan voeren, maar ik begrijp ook dat iedereen zijn eigen manier van omgaan met deze situatie heeft.

Tijdens de bezoekuren brengt Raoul vaak wat vrienden mee, waardoor de kamer gevuld wordt met gelach en afleiding. Het is een welkome afwisseling van de ziekenhuisomgeving en we praten over alledaagse dingen, school en toekomstplannen. Het voelt goed om even aan iets anders te denken dan de ziekte.

De artsen hebben me verteld dat de chemotherapie over een week zal beginnen. Ik ben bang voor de bijwerkingen en de impact die het op mijn lichaam zal hebben, maar ik probeer hoopvol te blijven. Ik weet dat deze behandeling mijn beste kans is op herstel, dus ik ben vastberaden om er alles aan te doen.

Hoewel ik verlang naar een normaal leven, besef ik dat dit een tijdelijke situatie is. Ik probeer me te focussen op de kleine dingen die me gelukkig maken, zoals een glimlach van mijn ouders of een grappig gesprek met Raoul. Het zijn deze momenten die me moed geven om door te zetten.

Ik weet dat er nog vele uitdagingen en moeilijke momenten zullen komen, maar ik ben vastbesloten om deze strijd met opgeheven hoofd te doorstaan. Het Prinses Máxima Centrum is nu mijn thuis en ik ben omringd door mensen die vechten tegen dezelfde vijand. Samen staan we sterker en zullen we deze ziekte overwinnen.

Nieuw deel
Wat vinden jullie er tot nu toe van?
Laat een comment en sterretje achter
Xx