tussen lach en traan ft bankzitters

terugval

de afgelopen dagen zijn geweldig ik ben helemaal vergeten dat ik hier in het ziekenhuis lig omdat ik ziek ben.

Maar dan komt de dag waarop de dokter de kamer binnenkomt en voor Milo's bed gaat staan. Zijn woorden echoën door de kamer en de sfeer wordt plotseling geladen met spanning. "Milo, de chemotherapie slaat goed aan en daardoor mag ik je nu het fijne nieuws brengen dat je voor ongeveer een maand het ziekenhuis mag verlaten en de buitenwereld weer mag verkennen."

Ik kan mijn oren niet geloven. Een mengeling van vreugde en angst overspoelt me. Enerzijds ben ik opgelucht dat Milo de kans krijgt om het ziekenhuis even te verlaten en te genieten van een moment van vrijheid. Anderzijds voel ik een intens verdriet, wetende dat ik een hele maand zonder hem zal moeten doorbrengen.

Milo kijkt me aan, zijn ogen stralen van vreugde. Hij beseft nog niet dat ik dit nieuws niet heb verwacht en dat het me diep raakt. Ik forceer een glimlach op mijn gezicht en geef hem een kus op zijn voorhoofd.

"Ik ben zo blij voor je, Milo," zeg ik met een trillende stem. "Dit is geweldig nieuws."

Milo neemt mijn hand vast en kijkt me bezorgd aan. "Gaat het wel, Matt? Je lijkt niet helemaal blij."

Ik knik, mijn ogen vullen zich met tranen. "Ik ben gewoon een beetje overweldigd, Milo. Ik zal je echt missen."

Milo begrijpt meteen wat ik bedoel en trekt me in een stevige omhelzing. "Ik zal jou ook missen, Matt. Maar het is slechts een maand, en ik kom elke dag bij jou langs. We zullen sterk zijn, net zoals altijd."

Ik knik, wetende dat Milo gelijk heeft. We hebben al zoveel overwonnen, en hoewel het moeilijk zal zijn, zullen we deze uitdaging ook samen aangaan. Onze liefde is sterk genoeg om elke afstand te overbruggen.

Terwijl ik Milo's omhelzing voel, probeer ik de gedachte aan een maand zonder hem te accepteren. Ik weet dat het een tijd van groei en persoonlijke kracht zal zijn, maar het zal nooit gemakkelijk zijn.

milo wordt opgehaald door zen ouders en hij mag naar huis. milo zijn ouders zijn net de kamer uit en milo komt nog even naar mij toe. "doei matt ik kom elke dag langs dat beloof ik ik hou van je" zegt milo voordat hij me nog een kus geeft. "ik ga je missen miel" antwoordt ik met tranen in mijn ogen.

milo is net een uurtje weg het enige wat ik heb gedaan is geluisterd naar muziek en voor mij uit zitten staren. de dokter komt binnen en achter hem loop een jongen van ik denk iets jonger dan ik maar niet veel. "dit is je kamergenoot matthyas jullie zullen vasten goede vrienden worden" zegt de dokter. "hoi ik ben sebas" zegt het jongentje. ik kijk hem even aan maar ik zeg verder niks tegen hem. de dokter loopt weg en sebas begint tegen mij te praten. "hoi uhm ja hoe gaat" vraagt sebas. "bro flikker op zie ik eruit of ik wil praten hou je bek maar gewoon" zeg ik. ik heb al best veel spijt ervan dat ik het zo heb gezegd want hij kan er niks aan doen. "ohh uhm sorry". ik knik alleen maar en ga verder met muziek luisteren.

gister heb ik de hele dag nog naar muziek geluisterd en voor me uit gestaard. ik herken me zelf in de milo die ik op het begin heb leren kennen. ik voel de tranen weer in mijn ogen komen. ik wil helemaal niet meer aan milo hoeven denken zeker nu ik ook nog een nieuwe kamergenoot heb. daarom besluit ik milo te appen dat ik me te slecht voel en hij daarom niet kan langskomen. ik krijg al snel een antwoordt terug dat dat goed is en met de vraag hoe ik me voel. ik besluit niet te reageren en ga slapen.

het is drie dagen later. het enige wat ik doe is muziek luisteren en slapen. elke keer als ik ga slapen hoop ik dat ik niet meer wakker wordt. milo is ook niet langsgekomen maar dat komt door mij omdat ik hem gewoon niet wil zien en hem daarna weer moet missen.

ik krijg vandaag ook weer chemo en daardoor mag milo sowieso even niet langskomen en heb ik een goede smoes.

dit wordt weer mijn eerste keer chemo zonder milo aan mijn zijde ik heb er ook totaal geen zin in. als mijn naam wordt omgeroepen loop ik erheen. de zuster geeft mij mijn chemo en ik ga weer muziek luisteren

Hoewel ik mijn best doe om niet aan Milo te denken, blijft zijn aanwezigheid in mijn gedachten doordringen. Elke keer als ik zijn naam hoor of een herinnering aan ons deel, voel ik een steek van pijn in mijn hart. Het lijkt alsof elke vezel in mijn lichaam schreeuwt om hem, maar tegelijkertijd probeer ik mijn gevoelens te blokkeren.

Mijn telefoon trilt naast me en ik zie dat het een bericht is van Milo. Mijn vinger zweeft boven het scherm terwijl ik twijfel of ik het moet lezen. Een deel van me wil wanhopig de woorden van liefde en steun lezen die hij ongetwijfeld heeft gestuurd, maar een ander deel wil de afstand tussen ons vergroten, de pijn vermijden.

Uiteindelijk besluit ik om het bericht niet te openen. Ik blokkeer Milo op al mijn sociale media-accounts en verlaat de groepschat met onze vrienden. Het is een impulsieve beslissing, maar op dit moment voelt het als de enige manier om mezelf te beschermen. Ik kan de gedachte niet verdragen om hem te zien en te weten dat hij niet hier is, naast me, waar hij hoort te zijn.

Sebas, mijn kamergenoot, probeert een gesprek met me te beginnen, maar ik wil er niet naar luisteren. Zijn stem lijkt ver weg en onbelangrijk in vergelijking met de stilte die Milo's afwezigheid met zich meebrengt. Ik geef hem geen antwoord en trek me verder terug in mijn eigen wereld van muziek en eenzaamheid.