tussen lach en traan ft bankzitters

Ik ben er voor je

De verpleegkundigen komen binnen om me voor te bereiden op mijn volgende chemokuur. Ik voel de bekende mix van nervositeit en vastberadenheid. Ik heb geleerd om te gaan met de bijwerkingen en de onzekerheid die deze behandeling met zich meebrengt.

Terwijl de medicijnen langzaam door mijn aderen stromen, sluit ik mijn ogen en focus me op het idee dat deze behandeling me zal helpen in mijn strijd tegen kanker. Ik laat me leiden door hoop en moed, wetende dat ik niet alleen ben.

Twee dagen gaan voorbij en ik voel me zowel lichamelijk als emotioneel vermoeid. Maar ik blijf standhouden, wetende dat ik sterker ben dan ik ooit had gedacht. Ik heb de steun van Lars en onze dierbaren, en die gedachte geeft me de kracht om door te gaan.

Op een dag komt de dokter de kamer binnen met een ernstige uitdrukking op haar gezicht. Ik voel mijn hart sneller kloppen, terwijl Lars naast me zit, zijn hand stevig in de mijne.

"Lars, we hebben de resultaten van de recente scans ontvangen," zegt de dokter zacht. "Er zijn uitzaaiingen gevonden. Het spijt me, dit is een moeilijk nieuws."

Een golf van angst overspoelt me en ik voel de tranen prikken in mijn ogen. Maar ik ben vastberaden om sterk te blijven, om Lars te steunen zoals hij mij heeft gesteund.

Ik kijk naar Lars, die mijn blik ontmoet en zijn gezicht vertoont sporen van verdriet en onzekerheid. Ik wil er voor hem zijn, net zoals hij er altijd voor mij is geweest.

Ik knijp zachtjes in zijn hand en zeg met een trillende stem: "Lars, we gaan hier doorheen. We zullen elkaar steunen en samen de kracht vinden om door te gaan, wat er ook gebeurt."

Lars kijkt me aan, zijn ogen gevuld met dankbaarheid en vastberadenheid. Hij knikt en ik zie de strijdlust in zijn ogen. We zullen samen deze nieuwe uitdaging aangaan, wetende dat onze liefde en steun ons zullen dragen.

En zo gaat er weer een dag voorbij. Het is tijd voor mijn volgende chemokuur. Ik voel de bekende mix van emoties terwijl de medicijnen mijn lichaam binnenstromen. Ik sluit mijn ogen en laat mijn gedachten gaan naar degenen die me dierbaar zijn, naar de kracht die ik haal uit hun steun en liefde.

Het is weer drie dagen later en vandaag komen Koen en robbie weer op en ik kijk er naar uit om wat afleiding te hebben en te genieten van hun aanwezigheid.

Zodra ze de kamer binnenkomen, voel ik een sprankje vreugde in mijn hart. Koen en Robbie begroeten me met brede glimlachen en ik kan aan hun ogen zien dat ze blij zijn om me te zien, ondanks de zorgen die ze ongetwijfeld hebben.

"We hebben iets leuks voor je meegenomen, Milo," zegt Koen terwijl hij een doos met spelletjes laat zien. "Laten we wat afleiding vinden en samen plezier hebben."

We besluiten een spel te spelen, in de hoop dat het ons even kan laten vergeten wat er gaande is. Terwijl we aan het spelen zijn, lachen we om de grappen en plagerijen die we al jaren met elkaar delen. Het is een welkome afleiding in deze moeilijke tijden.

Maar helaas, mijn lichaam herinnert me er plotseling aan dat ik nog steeds worstel met de bijwerkingen van de chemotherapie. Een golf van misselijkheid overspoelt me en ik voel dat ik elk moment kan overgeven.

Ik probeer het zo lang mogelijk tegen te houden, maar het is tevergeefs. Ik spring op van mijn stoel en ren naar de badkamer, gevolgd door Koen en Robbie die me ondersteunen en meegaan om me te helpen.

Terwijl ik overgeef, voel ik me zwak en kwetsbaar. Maar Koen en Robbie zijn er, hun aanwezigheid en steun geven me troost. Ze wrijven over mijn rug heen en geven me een zachte glimlach. Ik voel me niet langer alleen in mijn strijd tegen kanker.

Nadat ik me wat beter voel, kom ik terug naar de kamer, nog steeds een beetje trillerig. Koen en Robbie zijn er om me op te vangen en ze laten me weten dat het oké is, dat ze er altijd voor me zullen zijn, wat er ook gebeurt.

Dan herinneren ze me aan het huiswerk dat ze voor me hebben meegenomen. Ze weten dat ik school niet wil missen, zelfs niet tijdens mijn behandeling. Ze moedigen me aan om het te proberen en beloven me te helpen waar nodig.

Met hun steun en bemoediging ga ik aan de slag met het huiswerk. Het is een uitdaging, omdat mijn concentratie soms wegvalt door de bijwerkingen, maar ik zet door. Ik voel me gesteund door mijn vrienden en dat geeft me kracht.

We werken samen, soms lachend om de grappige vragen en soms samen worstelend met de moeilijke opgaven. Het is een bijzonder moment van verbondenheid en ik ben dankbaar voor hun aanwezigheid.

Terwijl de dag ten einde loopt en Koen en Robbie afscheid nemen, voel ik me moe maar ook vervuld van liefde en vriendschap. Ik realiseer me dat in deze donkere tijden, de kracht van vriendschap en steun onmisbaar is.

Ik ga slapen met een gevoel van dankbaarheid in mijn hart, wetende dat ik niet alleen ben in deze strijd. Morgen zal een nieuwe dag aanbreken, vol nieuwe uitdagingen en kansen. En ik zal ze met hoop en vastberadenheid tegemoet treden, met Koen en Robbie aan mijn zijde.