tussen lach en traan ft bankzitters

Afscheid

Ik heb net allemaal testen gehad en moet nu wachten op de definitieve uitslag. Ik voel me nog steeds heel goed.

Mijn vader en zusje Jiska zijn ondertussen ook gekomen wat ik wel fijn vind. Papa en mama zitten allebei op een stoel en jis ligt bij mij in bed.

We zijn met zen allen als familie even aan het praten als de dokter binnen komt. "Hallo allemaal ik heb de uitslag van de verdere testen van Milo" begint de dokter zijn verhaal. Ik probeer via de dokter zijn gezicht te kijken wat de uitslag is maar ik kan het niet eraf lezen. "De uitslag is helaas zoals we hadden verwacht Milo heeft leukemie we zijn der gelukkig wel heel snel bij waardoor de overlevingskans groot is". Ik zie mijn moeder huilen, mijn vader kijkt verdrietig en Jiska ligt nu helemaal op me en is me aan het knuffelen. Gek genoeg voel ik zelf niks. "We hebben het er ook met de doktoren over gehad dat het voor Milo het beste is als hij overgeplaatst wordt naar het princess Máxima ziekenhuis dus dat zal morgen plaatsvinden verder ga ik jullie nu met rust laten om het te laten bezinken als jullie nog vragen hebben kunnen jullie die altijd stellen" zegt de dokter en hij loopt weg.

De volgende dag is aangebroken en ik voel een mix van nervositeit en verdriet. Het is tijd om afscheid te nemen van mijn klasgenoten en vooral van Robbie en Koen, mijn beste vrienden. Ik weet dat het slechts tijdelijk is, maar het voelt als een belangrijk moment om te delen.

Ik vraag mijn ouders om me naar school te brengen. Terwijl ik door de gangen loop, voel ik een brok in mijn keel. Ik zoek Robbie en Koen op en de blik op hun gezichten spreekt boekdelen. Ik vertel hun over mijn diagnose en ons afscheid wordt doordrenkt met emotie. We omhelzen elkaar stevig en beloven contact te houden, wetende dat onze vriendschap sterker is dan de afstand tussen ons. Ik leg ze ook uit dat als ik een tijdje geen chemo heb ze kunnen langskomen tijdens bezoekuren. Daarop zeggen ze allebei dat ze dat graag willen dus dat vind ik fijn.

De eerste les die ik normaal vandaag zou hebben is mentor uur. Ik heb daarom met mijn mentor afgesproken om tijdens de les te vertellen dat ik een tijdje niet meer op school zal zijn. "Jongens voordat we vandaag beginnen met de les wil Milo iets zeggen" zegt mijn mentor en ik loop naar voren. "Uhm oké hoi allemaal jullie kennen mij natuurlijk als de vrolijke Milo die nergens last van heeft maar gisteren toen ik uit de klas werd gehaald moest ik naar het ziekenhuis omdat uit een bloedonderzoek de uitslag kwam dat ik misschien leukemie had. Ik ben toen gelijk naar het ziekenhuis gegaan en heb andere testen gedaan en daar kwam inderdaad uit dat ik leukemie heb. Daarom wordt ik nu overgeplaatst naar het princes Máxima centrum en wordt daar behandeld voor een tijdje. Daarom zal ik ook even een tijdje niet in de klas zijn. Ja eigenlijk dat". Iedereen uit mijn klas kijkt mij geschrokken en en wenst me succes.

Na het afscheid vertrekken mijn ouders en ik naar het Princess Máxima Ziekenhuis. Bij aankomst word ik naar mijn kamer gebracht, waar ik word begroet door een jongen genaamd Lars. Hij ligt al twee maanden in het ziekenhuis en probeert me op mijn gemak te stellen. We raken al snel aan de praat en hij deelt zijn ervaringen met me. Het voelt goed om iemand te hebben die begrijpt wat ik doormaak.

Lars en ik wisselen verhalen uit en proberen elkaar moed in te spreken. Hij is een bron van inspiratie en hoop in deze nieuwe en uitdagende omgeving. Zijn woorden van steun en zijn oprechte glimlach helpen me om me iets beter te voelen.

Gedurende de dag komen er verpleegkundigen langs om me te onderzoeken en me voor te bereiden op de behandelingen die zullen volgen. Het voelt overweldigend, maar ik weet dat ik in goede handen ben. Lars blijft aan mijn zijde en ik weet zeker dat we elkaar zullen steunen door de moeilijke momenten.

Later op de dag komt er een dokter langs om met me te praten. Hij legt uit dat ik over drie dagen zal beginnen met mijn eerste chemotherapiebehandeling. Het nieuws raakt me hard, maar ik weet dat het een noodzakelijke stap is in mijn strijd tegen leukemie. De dokter verzekert me dat ze er alles aan zullen doen om me te ondersteunen en dat ik niet alleen ben in deze reis.

Na deze intense dag voel ik me vermoeid maar ook vastberaden. Terwijl ik in bed lig, denk ik aan de woorden van Lars en de steun van mijn familie. Ik weet dat de weg voor me niet gemakkelijk zal zijn, maar ik ben vastbesloten om te vechten en te genezen.

Met Lars naast me als een bron van kracht en hoop, en met de zorg van het medische team, begin ik aan deze nieuwe fase in mijn leven. Ik omarm de uitdagingen die voor me liggen en vertrouw op de kracht van mijn eigen geest en de steun van anderen.

Met deze gedachten in mijn hoofd sluit ik mijn ogen en laat ik de slaap me meenemen naar een nieuwe dag, vol nieuwe mogelijkheden en kansen op herstel.