tussen lach en traan ft bankzitters

het begin van een lange reis

pov matthy

Weer die klote hoofdpijn. Ik word wakker gemaakt door mijn moeder omdat ik vandaag weer moet beginnen met school, het is net meivakantie geweest. Ik blijf even een paar minuten liggen totdat de hoofdpijn is weggezakt en sta dan op. ook weer die zwarte vlekken voor mijn ogen. Na even zijn de vlekken weg en ga ik naar beneden.

'Lekker geslapen' vraagt mama. 'Mwah op zich wel maar nog best wel moe' antwoord ik terwijl ik net een glas water pak. 'Je ziet er ook nog best moe uit, minder op je telefoon zitten'. 'Mam zoals ik al meerdere keren heb gezegd zit ik echt bijna niet meer op mijn telefoon, ik weet gewoon niet wat het is'. 'Oké matthy ik maak deze afspraak met je als je over een week nog steeds deze klachten hebt gaan we even naar de dokter, maar ik denk dat je gewoon langer moet slapen'. Ik zucht maar zeg niks.

Ik wil me net gaan omkleden als ik weer eens een bloedneus krijg. 'Shitzooi'. 'matthy dat zeggen we niet in dit huis wat is er aan de hand' roept mijn moeder. 'Ja, ik heb weer een bloedneus maar het zit nu helemaal over de bank en mijn telefoon' antwoord ik. 'Niet die net nieuwe bank toch'. 'Mam die bank maakt me echt niks uit maar ik vertrouw het niet meer'. 'Ach matthy stel je niet aan we gaan zoals ik al zei als het zo blijft over een week naar de dokter'. 'Prima mam ik ga me omkleden en dan naar school love You'. 'Love You too' antwoordt mijn moeder.

Ik kom te laat aan op school omdat ik op de fiets nog een keer moest stoppen omdat ik weer eens zwarte vlekken voor mijn ogen kreeg. 'Hoi mag ik een telaatje' vraag ik aan de vrouw achter de balie. 'Leerlingnummer' vraagt ze. '9052 klas 3va' antwoord ik. 'ahh Matthyas het lam je derde telaatje al deze week dat wordt morgen vierkant rooster' zegt ze. 'Is goed' antwoord ik droog en ik loop weg.

Ik kom aan bij mijn lokaal en klop op de deur. 'Hallo matthyas kom binnen' zegt de docent bio tegen mij. Ik ga zitten op mijn plek. De les is ongeveer halverwege en die verschrikkelijke hoofdpijn komt weer terug. Ik steek mijn vinger op. 'Ja matthyas' zegt de docent. 'Meneer zou ik alstublieft even naar de balie gaan om een aspirine te halen heb heel veel hoofdpijn' vraag ik. 'matthyas je kwam al te laat dus blijf nu maar even zitten en wacht tot na deze les'. Ik zucht. 'Is daar iets mis mee'. 'Nee hoor' zeg ik maar in gedachten scheld ik hem verrot, ook hij snapt het niet waarom begrijpt niemand wat ik doorsta.

De hoofdpijn wordt alleen maar erger terwijl de les door gaat. Ik steek zijn vinger op en smeekt de docent opnieuw om even naar de balie te mogen gaan. 'Meneer, ik heb echt heel veel hoofdpijn. Mag ik alsjeblieft even een aspirine halen?' vraag ik wanhopig.

De docent kijkt even geïrriteerd naar Matthy en lijkt zijn verzoek af te wijzen. 'Matthyas, je bent al te laat gekomen, dus blijf nu maar even zitten en wacht tot na deze les dat heb ik net ook al gezegd,' zegt de docent streng.

Ik zucht diep, teleurgesteld en gefrustreerd door het onbegrip van de docent. Ik voel me machteloos in de klas, omringd door medeleerlingen die geen idee hebben van mijn innerlijke strijd.

Eindelijk klinkt de verlossende bel, waardoor ik snel opsta van zijn stoel wat weer die zwarte vlekken voor mijn ogen geeft. Ik moet daarom even wachten tot die weg zijn. Ik verlaat het klaslokaal wanneer de zwarte vlekken weg zijn. Ik loop door de gangen, mijn hoofd bonzend van de pijn.

Bij de balie aangekomen vraag ik om een aspirine, maar krijg ik te horen dat ze niets kunnen verstrekken zonder toestemming van een ouder. Ik voel de frustratie en wanhoop steeds groter worden.

Ik voel me gefrustreerd en alleen terwijl ik terugloop naar het klaslokaal. Het lijkt alsof niemand begrijpt hoeveel pijn ik heb. Ik ga weer zitten op mijn stoel en probeer mezelf moed in te praten. Ik weet dat ik niet mag opgeven, ook al is het soms heel moeilijk.

De les gaat verder, maar mijn hoofdpijn blijft. Ik probeer naar de docent te luisteren en aantekeningen te maken, maar het is echt moeilijk. Ik denk aan de afgelopen weken, waarin de pijn steeds erger werd. Ik maak me zorgen en vraag me af wat er met mij aan de hand is.

Eindelijk gaat de bel weer en mag ik opstaan van mijn stoel. Maar dan zie ik weer die zwarte vlekken voor mijn ogen. Ik doe mijn ogen dicht en wacht totdat de vlekken weggaan. Pas als ze weg zijn, kan ik weer verder lopen.

Als ik bij de balie kom, vraag ik nog een keer smekend om een aspirine. Ik hoop dat het de pijn wat kan verzachten. Maar helaas zeggen ze opnieuw dat ze me niets kunnen geven zonder toestemming van een volwassene. Ik voel me steeds meer gefrustreerd en wanhopig.

Terug in het klaslokaal voel ik me kut en alleen. Ik kijk voor me uit en zie allemaal mensen om me heen die niet begrijpen wat ik doormaak. Maar diep vanbinnen weet ik dat ik niet de enige ben. Ergens zijn er andere mensen die weten hoe ik me voel, zelfs als ze niet hier zijn.

Ik haal diep adem en probeer rustig te blijven. Ik zeg tegen mezelf dat ik sterk ben en dat ik kan volhouden, ook al is het moeilijk. Ik word steeds sterker en ik beloof mezelf dat ik niet zal toegeven aan de pijn.

hoi hier is deel een het is nog niet heel boeiend maar dat komt later wel ik heb nu tot hoofdstuk 15 geschreven dus ik hoop dat er veel uploads komen

laat een sterretje achter en een comment wat je van het eerst deel vind 

xx