Parallel Universe

Chapter 42

★★★★★

Nakaupo ako ngayon sa may bench habang tinitingnan ang pagsanib puwersa ng kadiliman at ng liwanag.

“I'd hope someday I saw a real sunset.” may biglang bumulong sa 'kin kaya napatingin ako sa nagsalita. Nakasandal siya sa bench habang nakatingin sa kalangitan.

“Huh?” maang na tanong ko sa kaniya.

“Nothing.” wika nito at hindi na kumibo.

Nakakabingi ang katahimikan sa 'min. Hindi ko 'rin alam kung anong usapan ang bubuksan para hindi nakakailang ang katahimikan.

“Kailan mo ako sasagutin?” tanong bigla ni Amiel kaya natahimik ako. Hindi ko alam kung anong isasagot ko sa kaniya.

Parang biglang umurong ang dila ko dahil sa hindi ko maiintindihan na rason. Hindi ko alam kung anong isasagot ko sa kaniya.

“Please, answered me. You love or not.” wika nito at mapaklang tumawa. “Oo lang at hindi ang isasagot mo. Sana bigyan mo ako ng totoong sagot mo bago ka lumisan sa mundong ito.”

Hindi ko alam ang isasagot ko sa kaniya. Alam ko ang nararamdaman ko. My hearts are beating for him but theres a side of me whose saying that what is the reasons that I telled him? But, I made up a decision and I wish that this decision will never turn into regret.

“Yes, Amiel.”

“Hindi ba ako nabingi?” pabirong tanong nito at inaalog pa ang ulo. Napangiti naman ako sa inasta niya.

“Grabe ka naman.” I whispered.

“Danaya,” tawag niya sa 'kin kaya napalingon ako sa kaniya. Ngumiti siya sa 'kin at hinaplos ang pisngi ko.

“Payagan mo 'ko. Sasama ako sa 'yo.” wika nito at tumulo ang luha nito mula sa pisngi. Inalis ko naman ang kamay na nakahawak sa pisngi ko at mariin siyang tiningnan.

“Ano? Sasama? Amiel, nababaliw ka 'ba? Hindi mo alam kung ano ang naghihintay sa 'yo roon?” my voice are cracked. Tama ba ang naging desisyon ko na sabihin sa kaniya ang lahat?

“Kung nakayanan mong mamuhay sa mundo namin naniniwala 'din ako na kaya kong mamuhay sa mundo niyo.” He paused and heaved. “I am not a weak being.”

Tumulo 'rin ang luha sa mga mata ko sa lungkot at napayakap sa kaniya. Finally, I found a real love. A true love. The love that I seeking for almost a decade. I have my first love then, but I know, my second love will be the best. He will be my second and last.

“Amiel, thank you for everything.” I mumbled and behind on me. He slowly pat my back while I heard him chuckled. Tumulo mula sa kaliwang mata ko ang aking mga luha dahil sa saya. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko sa oras na 'to.

“Please, don't leave me.” I whispered him full of pleading. “Sawa na akong umasa sa mga pangako. Ayaw ko na.” naiiling na wika ko.

Masakit ang naging karanasan ko sa tunay kong mundo dahil sa pagmamahal ko sa isang tao na nagkagusto sa isang babae na malapit 'din sa akin.

“I promise. I am willing to fulfill my promises.” wika nito sa mahinang boses. Nararamdaman ko 'rin ang hininga niya sa leeg ko. Nakapatong ang ulo niya sa balikat ko.

The next thing, sinabi sa 'kin ni Amiel ang lahat ng plano. Ayaw niyang ipahamak ang ilan niyang kasamahan kaya uutusan niya ito. Kinakailangan niya ng madaliang oras para sa pagkilos.

“Hoy, sigurado ka na ba?” tanong ko kay Amiel at bahagya pang siniko.

“Anong akala mo sa akin? Pabago-bago ang desisyon?” tanong nito at bahagya pa akong tinaasan ng kilay. Hinawi ko naman ang ilang hibla ng buhok niya na tumatakip na halos sa mukha niya.

“Alam mo naman na mahirap manirahan sa mundong hindi mo kinalakihan. Baka mamaya ma-impatso ka 'pa.” wika ko at sumimangot.

“Impatso?” medyo gulat na tanong sa 'kin ni Amiel. Mukhang hindi niya naiintindihan kung ano ang impatso.

“Sa kabilang banda, may camote tops naman. 'Yun lang ang ipapakain ko.” nakangiti kong wika habang nakaharap sa kaniya. Ngumiti naman siya sa 'kin. “Impatso- ibig sabihin nun ay baka hindi ka matunawan sa kinain mo.”

Tumango-tango naman siya sa naging paliwanag ko. Nang ilang sandali pa ay napayakap na naman siya sa sa'kin kaya inaalog-alog ko ang balikat niya.

“Hoyy, bakit naman?” tanong ko habang nakangiti habang niyuyugyog siya. Mukha kasi siyang matutulog na sa balikat ko.

“Wala.” he mumbled. Nanatiling nakapikit pa 'rin ang mga mata nito sa balikat ko. Napabuntong hininga na lamang ako habang nakatingin sa kaniya.

Pinasadahan ko naman ng kamay ang buhok niya. Ang ganda ng buhok niya masyadong straight hindi katulad ko na medyo curly.

Ilang sandali pa ay nangangalay na ang balikat ko sa kaniya kaya napalingon ako kay Amiel. Mukhang nakatulog na ang g*go 'ah. Niyugyog ko siyang muli pero wala talaga akong narinig mula sa kaniya.

“Hoyy! Gising!” He groaned. Nakasleepy pa 'rin ang mata niya.

Nang gumabi na ay bumalik na ako sa silid ko habang si Amiel naman ay bumalik na sa pagbabantay sa portal.

Habang nakatingin ako sa kisame ay marami ang pumapasok sa isip ko. Natatakot ako kung ano ang maaring consequences sa mga pinasok ko.

Habang marami ang pumapasok sa isip ko ay isa lang ang nasisigurado ko. I love him and he love me too. I don't care about the consequences that will happen in the future.

Napabalikwas ako ng pagkakahiga ng may kumatok sa silid ko. Binuksan ko agad ito at nagulat ako ng makita kung sino ito.

“Anong ginagawa mo rito?” biglang salubong ko sa kaniya.

“Hindi mo ba ako papasukin?” mataray na wika nito kaya gumilid na lamang ako. Agad kung sinirado ang pinto at hinarap siya na nakahalukipkip.

“Anong kailangan mo?” taas kilay na tanong ko sa kaniya.

“Simperd. Alam mo naman na bukas na tayo aalis. Masyado lang akong excited!” nakangiting usal nito at bakas ang pagkasabik sa mukha niya.

“I missed my friends, family, and neighbors too. Kahit sakit sila sa ulo ko minsan nami-miss ko pa 'rin sila.” wika ko at mapait na ngumiti. Napatingin naman sa 'kin si Scarlet at ngumiti siya sa 'kin ng pilit.

“Mabuti ka pa't may mauuwian ka 'pa. Ako kasi, wala.” wika nito at umiling-iling.

TO BE CONTINUE....