Parallel Universe

Chapter 20

★★★★★

Panay ang iyak ng prinsesa at ni Meiya na kapatid ni Aquiro habang ang iba nama'y nakiusyoso sa nangyari. Nanghihina ang mga tuhod ko at kusa na lamang napaluhod sa nasaksihan ko.

“Umalis kayo! Alis! Tama na ang pakikiusyoso! Hindi na mabubuhay pa ang p4tay! Ang init-init na!” sigaw ng isang lalaki at pumagitna sa lahat.

Matandang lalaking ito at may maayos na kasuotan. Kung tingan mong mabuti... nanlaki ang mata ko ng may napagtanto ako. Isa siya sa mga Aesthria.

Agad namang nahawi ang lahat ng nagsitumpukan at nagsialisan hanggang sa bilang na'lang sa daliri ang natira. Iyak 'rin ako ng iyak sa nasaksihan ko.

Nagkalat ang malagkit na d*go ni Aquiro sa sahig habang nakatingin lang kaming lahat sa walang buhay na si Aquiro. Kinuyom ko ang kamao ko sa inis. Isa lang ang nakilala ko'ng may gawa nito.

“Danaya, p'wede ba kitang makausap?” tanong sa akin ni Amiel kaya biglang natahimik ang lahat at naagaw sa amin ang atensyon ng halos lahat sa kanila.

“Kaibigan niya ang n4matay. Sigurado akong nagdamdam siya ng husto.” paliwanag ni Amiel.

Bubuka pa sana ang bibig ko para sagutin siya pero nabigla ako ng higitin niya ang pulsuhan ko at hilain palayo sa lugar na iyon.

Nagpalinga-linga pa si Amiel at sinigurong walang nakasunod sa amin bago niya ako harapin. Para akong takasan ng bait sa talas ng paningin niya sa akin.

“You see! They betray you! They k1lled your friend! The question is, you considered Aquiro as your friend?” Kusa na lamang umagos ang luha ko sa mga tanong niya.

Hindi ko na natigilan ang sarili ko at tuluyang humagulgol. Kaya pala, kaya pala niya iyon sinabi. Ang buong akala ko'y iba ang ibig sabihin. Pero nagkamali ako, iba ang ibig sabihin niya.

~Flashback~

“The sunset is beautiful isn't?”

~Back in the present ~

Hindi ko akalain iyon na ang huling pag-uusap namin. Hindi ko 'ring akalain na kaya iyong gawin ni Scarlet kay Aquiro. Sana hindi ko na'lang sinabi kay Scarlet na alam na ni Aquiro kung sino ako.

“Ngayon, sabihin mo'ng hindi ka tulad nila. Kumbinsihin mo akong mali ang paniniwala ko,” wika nito at kasabay ang pagdaloy ng masasaganang luha sa walang emosyon niyang mukha.

“Kumbinsihin mo ako?!” Halos tumaas na ang boses niya habang tinitingnan ako sa mata. Napailing-iling na lamang ako habang naiiyak.

Napansin ko ang mariin niyang pagkagat sa ibabang labi niya. Binaling niyang muli ang tingin sa akin.

“Ganyan talaga kayo? Mga walang awa kung pum4tay?” He asked.

I stagger while looking at the sky. My tears are glimmering in my eyes. I can't imagined that the people surrounding at me are doing this inhumanity behavior. My hands are clenching in angrier.

“I ashamed their behavior, I disown them that I belong them,” wika ko habang hindi gumagalaw.

“Surrender them to the Aesthria.” utos nito sa akin kaya napatingin ako sa kanya.

“Hindi ko kaya. Natatakot ako kung ano ang magiging kahihinatnan nila.” I cried. Natatakot ako, natatakot ako sa maaring kahihinatnan kung isusumbong ko sila.