❝Przeszłość pozostawiła
blizny na duszy Sayuri,
Mawia się, że bliznami
cierpienia Uchiha są ich oczy.❞
Dawniej, nawet zwana królową chłodu, Uchiha Sayuri miała tych, których kochała i którzy kochali ją, ale więzi zostały zerwane, a tamte miłe cza...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
SAYURI JAKIEŚ DZIESIĘĆ RAZY ZMIENIAŁA aranżacje wnętrza swojej nowej sypialni. Ułożenie w szafkach, na półkach, a nawet pościel łóżka. Nic jej nie pasowało. Wszystko było nie tak. Żałowała, że miała tak mało rzeczy. Wręcz prawie wcale.
Pokój dzielony pół ścianą, oddzielający mniejsze pomieszczenie od drugiego, w którym stało łóżko, szafa i szafka nocna. W pierwszym stały dwa fotele, biurko oraz regał na książki. Przestronny i ładny, ale coś jej nie pasowało, jakby nie mogła się przyzwyczaić do miejsca, mebli i wszystkiego, co ją otaczało.
Sayuri nosiła strój, którego góra przypominała kimono. Czarne z wyszytymi fioletowymi kwiatami i motylami. Tylna część sięgała niemal do kostek. Luźno opadała na ramionach. W pasie natomiast opisało ją obi. Na nogach miała czarne zakolanówki oraz bandaż na lewej łydce, nieco pod kolanem. Zdecydowanie preferowała, gdy ubrania, jakie miała na sobie posiadały w kilka warstw, były w większości luźne i długie. Wcześniej zakładała zwykle kimona, ale teraz musiała stawiać również na większą wygodę, by ubranie nie stało się przeszkodą. Być może będą chcieli, by na stałe wróciła do bycia ninja. Być może zamierzała się na to zgodzić.
Na razie darowała sobie naszywkę z symbolem Uchiha, którą niegdyś nosiła na plecach. To jeszcze nie był czas, kiedy uznawała się za gotowym do ponownego noszenia go.
Sayuri zdecydowanie żałowała, że nie zdecydowała się nosić własnej maski. Gdy jednak myślała o Kakashim uznawała za wystarczające, że jedno z nich taką zakładał.
— Sayuri — rzekł powoli, pukając w okienną szybę.
Tylko jedna jej część była otwarta.
— Chciało ci się tu wpaść tak wcześnie...? Czekaj... — przerwała i spojrzała na niego z niedowierzaniem. — Jesteśmy... sąsiadami?
— Jesteśmy — potwierdził i uśmiechał się pod materiałem maski — sąsiadami.
