❝Przeszłość pozostawiła
blizny na duszy Sayuri,
Mawia się, że bliznami
cierpienia Uchiha są ich oczy.❞
Dawniej, nawet zwana królową chłodu, Uchiha Sayuri miała tych, których kochała i którzy kochali ją, ale więzi zostały zerwane, a tamte miłe cza...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
TO BYŁ ZWYKŁY DZIEŃ. Ciepły, pogodny i słoneczny. Można powiedzieć, że w sam raz na zabawę dla dzieci, łącznie z tymi, które w przyszłości mieli zostać ninja.
Dwie małe dziewczynki stały przed pewnym domem. Jedna z nich miała fioletowe włosy i nazwała się — Uchiha Sayuri. Trochę krótsze, niż poprzednio i już nie można było ich w nic konkretnego uczesać. Nosiła czarną opaskę.
Przyciągała ona wiele nieprzychylnych spojrzeń przechodniów, a na jej odkrywanych od czasu do czasu nogach z powodu podmuchów wiatru dostrzec można blizny. Widocznie świeże, ale także te już zagojone.
Druga z kosmykami ściętymi do podbródka o kolorze brązowym. Ubrane podobnie, różniło się barwą materiału. Ryb Nohara miała dwa szerokie fioletowe pasy na polikach, a Sayuri ciemnoczerwonego motyla pomiędzy brwiami nadchodzącego na czoło. Obydwie czekały na chłopca, który był lokatorem tego domu.
Sayuri opadła na schodek, nie mając ochoty stać podczas czekania.
— Pewnie zaspał, jak zawsze — stwierdziła Sayuri i westchnęła smętnie.
— Często mu się to zdarza — spostrzegła Rin.
— Zbyt często — westchnęła Sayuri. — Sayu jest tak zmęczona tym czekaniem.
Z nudów zaczęła rysować kijkiem po piasku. Tu uśmiech, tam smutną minkę, gdzieś indziej serduszko i chłopca na księżycu, który po chwili przekształciła w Sharingana...
— Wybaczcie — wybełkotał Obito, ubierając buty. Sayuri spojrzała na niego z dezaprobatą.
— Yare, Yare, Obito-chan — odezwała się pochmurnym tonem. — My dwie wstałyśmy razem z Rin wcześnie rano, a ty się tak straszliwie guzdrzesz!
— To nie było specjalnie... Musiałem, coś ważnego zrobić... — tłumaczył, a raczej starał się wymyślić wymówkę.
— Nani? — dociekała groźnym tonem, ciągnąć go za policzek.
— Wiesz, no... — bełkotał.
— Ta, ty i te twoje wymówki... — mruknęła Sayuri. — Ciekawe, jak będzie w Akademii? A może mam znów robić za twój budzik?
— Czemu nie? Mieszkasz przecież wystarczająco blisko... Aua! — stęknął i rozmasowywał polik, gdy tylko go puściła.
— Pewnie tak to się właśnie skończy — westchnęła Sayuri, podbierając boki.
Jedną z wad Obito było to, jak często się spóźniał. Chyba jeszcze nigdy nie pojawił się nigdzie punktualnie. Nawet kiedy Sayuri przychodziła pod sam jego domu, wychodząc z domu pięć minut po czasie.
— A w ogóle, Obito, wczoraj wieczorem na coś wpadłyśmy — oznajmiła rozchichotana Sayuri. Rin skinęła głową. — Gdy połączymy nasze imiona, wychodzi SayuRin! Ale bez ostatniej literki to wychodzi moje imię i to trochę zabawne...! Natomiast we troje będziemy SayuObiRi. Co ty na to?
