His Promises

CHAPTER 12

"He's talking nonsense!"

"That's not a valid reason to hit him!" Napapagod ko ng sabi. I just wanted to make him realize that what he did was wrong. He can't just hit someone just because he's annoyed.

"You want me to stay calm with his fucking remarks over you? I couldn't just stood there and listen to that stupid bastard"

"Kahit ano pa yun, wala kang karapatang manakit ng tao. You could've just told him to leave—"

"You know what? Let's end this conversation. Go to your room and don't talk to me. You're way more concerned to your ex than to me" he said as if putting a period on this arguments and calling it a day for us. Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. Hindi na ako nakasagot nang talikuran niya ako at lumabas siya ng bahay.

Tinakbo ko palabas para sana habulin siya pero kaagad itong nakapasok sa sasakyan niya at pinaharurot iyon. Napasabunot ako sa buhok ko sa pagka frustrate. Here we go again in this situation. Walang katapusang away ba ito? Jeez. Great morning.

Dumating nga kaagad si kuya Rodolfo at kinuha si Ricci para dalhin sa hospital. Sabog ang itsura ko at naaawang tumingin sakin si manang sabel at si teddy. Umakyat na lamang ako para magkulong. Sana hindi na lang ako bumaba. Sana natulog na lang ako buong araw.

Masama ba yung sinabi ko? Hindi naman sa pinagtatanggol ko si Ricci. Inis pa nga ako sa mga pinagsasabi ng lalaking yun. Pero hindi ako ganun kasama para matuwa na binugbog siya ng asawa ko.

Tama naman yung sinabi ko. Bawat dahilan ko ba ay lagi na lang masama para sakaniya. Kahit ano pa yun ay hindi siya dapat nananakit. Tsaka ano bang kinaka selos niya sa Ricci na yun.

At isa pa, ano bang pumapasok sa kokote ni Ricci para ipagsigawan na ex niya ako? Saan niya ba yun napulot na ideya? Gumaling lang talaga siya at ako naman ang babatok sa kaniya. Kainis. Panira ng araw.

Lumipas ang maghapon na iyon na nasa loob lang ako ng kuwarto at nakatitig sa labas ng bintana. Hinatidan lang ako ni Teddy ng pagkain dahil hindi ako bumaba para kumain. Alam ko naman kasing wala na namang Hilton sa hapag. Hindi na naman iyon uuwi.

Nakaka frustrate kapag ganitong nag aaway kami. Hindi ko alam kung saan magsisimula para kausapin siya. Hindi ko nga alam kung paano siya lalapitan. Lagi lang akong naghihintay kung kailan siya lalapit. Kung kailan hindi na niya ako matiis. All this time I still don't have the courage to fight my feelings.

Natulugan ko na lamang ang mga tumatakbo sa isipan ko. Hindi ko na hinintay pa si Hilton at doon din ako sa guest room natulog. Pagkagising ko kinaumagahan ay may narinig akong ingay mula sa baba. Ipinusod ko lamang ang buhok ko pagkahilamos.

Bumaba ako at nagulat ako sa mga taong nasa sala ngayon. Naroon si Rupert, si Hailee, si Julia at isa pang lalaki na hindi ko kilala. Tiningnan ko sila isa isa. Ngumiti sakin si sir Malate I mean Rupert at si Julia. I ignored them. Ni hindi ako tinapunan ng tingin ni Hilton. He's busy discussing something.

"Are you going to cook something?" Julia asked me. Napatingin silang lahat sakin except my husband of course.

"Ah no." I smiled a bit and walked pass them.

Kumuha ako ng cereal at binuhusan ng gatas. Nagtimpla din ako ng kape at naupo sa may high stool  chair. Ano na naman kaya ang pwedeng gawin ngayong araw. Yung magagalit lalo si Hilton. Napangisi ako sa sariling naisip. Baka habang buhay na niya akong hindi pansinin.

Tinanaw ko siya mula rito sa kusina. Tumayo ito at tinawag si manang sabel. May sinabi siya doon. Pinagpatuloy ko na lamang ang kinakain at tumayo para kumuha pa ng isang tasang kape. Kapag ganitong may mga iniisip ako ay nakakailang tasa ako ng kape sa buong araw. Baka magka hypertension ako nito pagtanda ko. Masiyado kong sinasanay ang sarili sa kape.

"Renyel anak. Bakit yan lang kinakain mo? May niluto ako ditong sinangag, bacon at itlog. Tsaka huwag kang kape ng kape." natigil ako sa pagsubo nang pumasok si manang sa kusina at yun kaagad ang sinabi.

"Ayos na po ito. Hindi naman ako masiyadong nagugutom" sagot ko at pinagpatuloy ang ginagawang pagsubo. Ngunit kumuha pa rin ng pinggan si manang sabel at pinagsandok ako ng sinangag at nilapag sa harapan ko ang ulam. Nagtimpla din siya ng gatas at yun ang nilagay niya sa harap ko. Inalis niya din ang kape

"Ano ka bang bata ka. Kahapon ka pa hindi kumakain ng maayos. Huwag kang inom ng inom ng kape. Masama ito sa kalusugan mo" sermon niya sakin na parang nanay. Na miss ko tuloy sa kaniya si mama.

"I'm fine po" ngumiti ako para maniwala siya sakin. Umiling pa rin si manang at tinuro ang mga hinanda niyang pagkain para sakin.

I had no choice but to eat the food. Nakasimangot akong ngumunguya kasi busog na ako. Tsaka wala talaga akong gana kumain. Iniangat ko ang tingin ko para tingnan kung ano ng ginagawa nila sa sala ngunit nagtama kaagad ang paningin namin ni Hilton. He was staring at me intently. Nag iwas siya ng tingin at pinagpatuloy ang pagdi discuss sa mga kasama. I grinned. At least I caught him staring at me. Tsk. Try hard to ignore me.

Binilisan ko na ang pag-kain at tumayo na ako para iligpit ang mga pinggan at tasa sa mesa. Hindi ko na hinintay pa si manang. Naghugas na ako ng mga plato bago bumalik sa kwarto. Habang abala ako sa lababo ay may biglang nagbukas ng ref. Napalingon ako dun at nakita so Hailee. Nagsasalin siya ng tubig sa baso. Gustuhin ko mang batiin at pansinin pero pinigilan ko ang sarili na gawin iyon. Alam kong hindi din naman niya ako papansinin.

Ngunit nagulat ako ng bigla siyang nagsalita. I didn't expect her anyway to speak nicely to me. Who am I kidding?

"Wala ka na talagang kahihiyan sa buhay mo noh. Pinapapunta mo pa ang lalaki mo dito. You pushed Alexander again to caused a fight" I wasn't shocked at that. Of course she'll think that way. It's her own version of story and I can't do anything to change her opinion.

I didn't speak. I'll let her say whatever she want to say about me. If that makes her satisfied then I'm all ears to her. Hindi pa nga ito nakontento at lumapit pa ito sakin at nagpatuloy sa pananalita.

"Hindi ka man lang naaawa sa asawa mo. Nagtatrabaho para makapag ipon sa future niyo tapos ikaw mananatili na lang at mananahimik dito sa bahay hindi mo pa magawa. My God Rheiniel. What do I even expect to a hick from the sticks like you?" I hold myself from shouting at her. I don't even know how did I manage to remain silent with her words like knives.

"I heard she was in a cafe too the other day with her ex-boyfriend. Same boy who caused a scene here yesterday" Julia came and butt in.

"She's not my ex-boyfriend" I said calmly

"Oh really? Mas bagay naman kayo ng lalaking yun. Sana siya na lang pinikot mo. Mga probinsyanong mukhang pera"

A tear fell from eyes and I wiped it quickly. No matter how hard I try to strengthen and brace my self for this, it's still hurts. I can't get used to this. No matter how hard I try to be a good and perfect wife for my husband for them to be able to treat me nice, I will never get that sympathy even in my wildest dreams.

Why do I even have to prove myself? Why do I have to try so hard for the people I know who will never like me in the first place?

That's the most stupid thing I've ever thought. To think that they'll like me eventually. I let them finish everything they wanted to say and accuse me. Until I decided to go back to the guest room and locked myself there to cry all day.