Hayat Seninle Güzel

12.Bölüm

- İYİ OKUMALAR-

CEDİ AHMET

Soğuk su başımdan aşağı dökülürken yaptığım şeyin ağırlığı altında eziliyordum. Bir saat önce bir genç kızın hayatını mahvettim sanırım. Bunu bilerek yapmasam da yine de ağır bir yük bu. Ama oda hiç bir şey söylemedi ya da belli etmedi. Son ana kadar gayet tecrübeli gibiydi.

Banyodan çıktığımda yatağa hiç bakmadan dolaptan aldığım giysileri üzerime geçirdim. Sonunda yatağa baktığımda yatağımda uyuyan bu genç ve güzel kadına dokunan tek erkek olduğumun bilincindeydim. Ayık kafayla düşününce aslında hareketlerinin çok da inandırıcı olmadığını fark ettim. Ama işte içkiliyken bunun ayrımını yapamamıştım. Üstüne üstlük birde durmak istediğimde beni ikna edince tam olmuştu.

Pencerenin önünde ki tekli koltuğa oturup sessizce uyanmasını beklemeye başladım. Sabah hiç iyi şeyler olmayacağını hissediyorum, bu yüzden onu yalnız bırakmasam iyi olacak.

Bir kaç saat sonra güneş odanın içine düşmeye başlamışken Neşe uyanmaya başladı. Önce gözlerini açıp etrafa bakındı sonra tekrar kapattı ve uyumaya devam etmek istedi. Sonra küçücük bedeni kasıldı ve öylece kaldı. Gözlerini açtığında göz göze geldik. Gözleri kocaman olurken üzerinde ki çarşafı hızla boğazına kadar çekip her tarafını kapatmaya çalıştı.

" Şşş, sakin ol. Bak akşam olanları hatırlamıyorsun ama seni hiç bir şeye zorlamadım. Bu yüzden lütfen bağırma." derken ellerimi ileri uzatmış onu ikna etmeye çalışıyordum.

Yatakta öylece kalıp uzunca bir süre sesini çıkarmayınca ayağa kalkıp yanına gitmek istedim. Daha bir adım atmıştım ki yüksek çıkan sesiyle olduğum yerde kaldım.

" Ya- yaklaşma lütfen."

" Tamam yaklaşmıyorum ama sakin ol." dediğimde başını kaldırıp keskin mavi gözlerini gözlerime dikti.

" Sakin mi olayım!? Sakin mi olayım!? Sen benim ırzıma geçtin be!" diye bağırdığında öylece kaldım. Ben mi? Ben, ben bunu yapacak birisi değilim ki asla olmadım! Ve bu çok ağır bir itham.

" Ben mi?! Bak hatırlamaman umurumda bile değil ama o barda beni öpen sendin, beni oradan çıkarıp evime gelmek isteyen sendin, benimle birlikte olmak isteyen de sendin. Hem ben nereden bilebilirdim ki senin...." derken ellerini kulaklarına kapatıp başını iki yana sallamaya başladı.

" Sus! Sus, yalan söylüyorsun! Ben bir şey yapmadım her şey senin suçun." derken gözlerinden akan yaş bir an bile durmuyordu ve ben ne yapacağımı bilmiyordum. Bu sırada elleriyle kulaklarını kapatıp sabit bir noktaya bakarken tek bir cümleyi söylemeye başladı.

" Sen yaptın, ben yapmadım. Ben yapmadım. Ben yapmadım...."

Onun bu haline daha fazla dayanamadım ve gidip yanına çöktüm. Uzanıp ellerini tuttum ve onu göğsüme çekip sarıldım. Biraz sonra sakinleştiğinde gözlerini boynumda bir yere sabitleyip uzunca bir süre baktıktan sonra yeni bir hıçkırık kaçtı ağzından. Bir şeyler hatırlamış gibi bakarken yumruk yaptığı elini açtı ve titrek parmaklarıyla boynuma uzanıp dokunduğunda irkildim.

" Ben yaptım, bunu ben yaptım. Sen....sen durmak istediğinde ben engel oldum. Se-seni baştan çı-çı...." derken cümlenin devamını getiremeyip hıçkırıklara boğulmuştu. O yeni bir ağlama krizine girerken hiç bir şey söylemeden sımsıkı sarıldım ve öylece bekledim. Her ikimizde ne kadar berbat bir durumun içine düşürdük kendimizi böyle?

Orada öylece ne kadar kaldık bilmiyorum ama bir süre sonra hıçkırıkları kesildi ve derin bir sessizliğe gömüldü. Geçen zaman esnasında göğsümden ayrılmak ve kollarımdan çıkmak için hiç bir girişimde bulunmamıştı. Bir süre sonra elimle saçlarını kenara çekip yüzünü açtım ve sessizce konuştum.