Deliler Ağlamaz KİTAP OLUYOR

❦ ONUN GÖZLERİNDEKİ IŞIK / BÖLÜM ●48●

Hellö 💦

Her yalanın bir gün ortaya çıkmak gibi bir huyu vardır. Kimisinin yıllar sonra ortaya çıkar, kimisinin de saklamayı beceremediği için yakında ortaya çıkması gibi bir durum söz konusuydu. Ben de becerememiştim ve o an aklımda dolanan düşünceler mantığımın o kadar önüne geçiyordu ki Vural'ın bana karşı bir hamle yapmasına karşı yalanıma bile odaklanamamıştım. Aklım başımdan gitmişçesine ona sahip olma düşüncesi beni şaşırtıyordu.

Ona yavaşça sokulup dudaklarının üzerine dudaklarımı bastırma isteği ile yüzleşmekten sıkılmıştım. Parmaklarımın saçlarının arasında dolanmayacak olduğu gerçeği ile yüzleşmekten bunalmıştım. Neden bilmiyordum ama sanki tasması çıkarılmış bir köpek gibi her yere koşmak, özgürce istediğime dokunmak istiyordum.

Öyle de olmuştu. Ona dokunurken bana garipsemeden bakmasının aksine parıldayan o yeşillerinin üzerimde dolandığı hâli aklımı başımdan almaya yetecek etkiye sahipti. Keşke beni kollarının arasına alırken tuttuğu her milimin hıncını üzerimde çıkarabilseydi. Ondan birçok, insanların kabullenemeyeceği dileğim vardı ve hepsini gerçekleştirebilecek tek insandı.

Yaşadığımız birliktelikten sonra nefes nefese bana sarılmasına karşı kendimi tuhaf hissetmiştim. Terlemiş bedenlerimizin birbirine bağlanması şöyle dursun, onunla bu kadar saf bir şekilde birlikte olmanın verdiği bir şaşkınlık vardı üzerimde.

"İyi misin?" diyerek beni sorması ve geri çekilerek yüzüme bakmasına, yeniden yeşillerinin duyarlı bir şekilde üzerimde dolanmasına karşı bütün dizginlerin elimden kaydığının farkında olarak derin bir nefes aldım. Altına girdiğim bütün yük, bir anda yok olup gitmişti. Kahretsin!

"İyiyim."

Şimdi de yalan söylediğim gerçeğinin ortaya çıkmış olmasının verdiği gerçekle ne yapacağımı bilemiyordum.

Uzandı. Saçlarımı yavaşça yüzümden özenle çekerek kulaklarımın arkasına sıkıştırdı elini yüzümden çekmeden gözlerimin içerisine uzun uzun baktı.

Öyle bir baktı ki onun koşulsuz sevgisi altında utanmam gerektiğini düşünmüştüm. Öyle bir baktı ki hayatımda kimsenin uzun zamandır beni bu kadar sevdiğini hissetmediğimi anlamıştım. En kötüsü de buydu ya. 4 yıllığın boşluğu, onun sevgi dolu bir bakışı ile yok olacak kadar etkiliydi o gözlerindeki hareler. Bir de içten bir şekilde yanaklarının yukarı doğru sıkışması, dudaklarının ise gülümseyerek kıvrılması yok muydu? O an, gözlerinin her iki yanında da oluşan kıvrıma, kısılan gözlerinin kirpiklerinin arasında saklanmasına her şeyimi vermeye hazır hissediyordum. Güvenebileceğim tek insanın o olabileceği gerçeği ile sınanıyordum.

Beni kandırıyordu.

Vaktinde de güvendiğim o süre zarfında beni her defasında kendi çıkarları doğrultusunda kullandığını bilmek...

Vural Koçark...

Bana takıntılı bir psikopattı. Küçükken ailesinin onu bırakması ve yaşadıklarının verdiği etki ile kendisinde belli sorunlar yer edinmişken kurtuluşu olarak beni bulmuştu. Ama benim hapishanem onun iki dudağının arasından çıkacak sözlere bağlıydı ve ben ömür boyu yediğim bu cezadan kurtulabilecek gibi durmuyordum.