Rare mafia(Υπό διόρθωση)

Κεφάλαιο ³⁷

Guillen's pov.

Γιατι ολοι οι ανθρωποι εχουν την τάση να ψάχνουν το διαφορετικό,το μονοναδικο,το ξεχωριστό; Αυτο που βρηκα εγω σε εσενα μωρο μου.

Πως ειναι δυνατόν οταν το βρεις να το χάσεις πριν καν το συνειδητοποιησεις;

Πως ειναι δυνατόν να το αφησεις να φύγει απο τα χερια σου ετσι απλα;

Και αν τελικα κανεις τα παντα,για να το κρατήσεις και θελει να φύγει;

Τι και αν δεν εισαι εσυ το μοναδικό για εκεινο,οπως ειναι εκεινο για εσενα;

Και αν ολα ειναι μπερδεμένα;

Αν το κεφάλι σου ειναι γεματο απο μπερδεμένες,αλλοιωμενες σκέψεις που το μονο που καταφέρνουν ειναι να σε αποσυντονιζουν;

Τι και αν δεν μπορεις να βρεις απαντήσεις στα ερωτήματα σου;

Και αν υπάρχουν απαντήσεις...τοτε που ειναι; Πως θα τις βρεις; Πως θα τις κατανοήσεις;

Γιατι παντα οτι και αν συμβαίνει θα υπάρχει ενα άλυτο πρόβλημα ή μια μη ικανοποιητική λυση.

Η Ζωη ηταν,ειναι και θα ειναι απρόβλεπτη. Στο αποδεικνύει άλλωστε καθε δευτερόλεπτο που περνάει.

Την μια στιγμη κοιτας τα μελι αγνα ματια της,αγγίζεις με τον αντίχειρα σου τα ροζ,λαχταριστα χείλη της και νιώθεις την ανατριχίλα του δέρματος της,κάτω απο το άγγιγμα σου.

Την επόμενη ξυπνάς σε ενα άδειο σπίτι, με αποπνικτική ατμόσφαιρα και συναίσθημα απογοήτευσης να καίει το στηθος σου.

Απο την ζεστασια που σου πρόσφερε ο τροπος που σε κοιταζε,στην ψύχρα της απομάκρυνσης του βλέμματος της απο εσενα.

Που θα βρεις την λύτρωση που ψάχνεις τωρα; Πως θα συμβιβαστείς ξανα στο απλο ,ξεχνώντας το ξεχωριστό;

Ανοίγω άχνα τα ματια μου και το φως του ήλιου που τρυπώνει απο το παράθυρο με επηρεάζει αρνητικά, αναγκάζοντας με να τα κλείσω.

Βαζω τα χερια μου στο πρόσωπο μου για να το καλύψω και γυρναω πλατη στο παράθυρο.

Ξεφυσαω οσο ανοιγω αργα τα ματια μου και καρφωνω το βλεμμα μου στο μαξιλάρι διπλα μου.