Rare mafia(Υπό διόρθωση)

Κεφάλαιο ³⁵[Bonus]

Camelia's pov.

Κοιταζω το μαχαίρι οσο σκέφτομαι τα χθεσινά γεγονότα. Δεν έπρεπε ποτε να τον αφησω να ερθει τοσο κοντα μου.

Ολο αυτο που υπήρχε μεταξύ μας,απλα δεν μπορει να υπάρχει πλέον. Πως με ρωταει αν θα μπορέσω να τον συγχωρέσω;

Πως μπορεις να συγχωρήσεις κατι τοσο σκληρό; Κατι τοσο απάνθρωπο; Το μισος μου ειναι μεγαλύτερο απο οτι θα 'ταν για καποιον τυχαίο.

Γιατι πίστεψα τοσο πολυ σε αυτον και κατάφερε να με πληγώσει οπως κανεις αλλος δεν θα μπορουσε ποτε να κανει.

Πλέον δεν θελω ουτε στον εαυτο μου να παραδέχομαι οτι αισθάνομαι κατι για εκεινον. Δεν θελω να αισθάνομαι. Ξερω ομως οτι το μισος ειναι μεγαλύτερο γιατι υπάρχει αγαπη.

Ειμαι πολυ διαφορετική απο οτι πριν. Η σκληρότητα πλέον,εχει γινει κομμάτι του χαρακτήρα μου.

Φοβαμαι. Φοβαμαι οτι δεν θα επιβιώσω μεσα στην μαφία,αλλα δεν το δείχνω. Δεν θα το δείξω ποτέ.

Ολα ειναι πολυ σκληρά εκει μεσα και δεν ειναι οτι πιο εύκολο, να βλεπω εγκληματίες κατά πρόσωπο και να μένω ψύχραιμη.

Πως θα μπορεσω να κανω ολα αυτα που πρεπει να κανω, μεχρι να καταφέρω να πετύχω, αυτο που εξαρχής, με εκανε να μπω εκει μεσα;

Γιατι απλα δεν εχω ιδέα πως να σκοτώσω καποιον. Θα μπορουσα να προσπαθήσω..το ξερω. Αλλα δεν εχω το θαρρος να αρπάξω το μαχαιρι και να το καρφωσω πάνω του.

Πόσο δύσκολο μπορει να ειναι; Δεν θα πάρει πολύ καιρο μεχρι να εχω το θαρρος που χρειάζεται.

Ακούγονται μερικοί χτύποι και γυρναω να κοιταξω την πορτα. Αν δεν συνέβαινε αυτο πιθανώς να εμένα ολη μερα εδω να σκέφτομαι.

Σηκώνομαι και κατευθύνομαι προς τα εκει. Με το ελεύθερο μου χερι ανοίγω την πορτα και οταν βλεπω μπροστα μου τον Ιγκνασιο μορφαζω έντονα.

"Τι θελεις;"ρωταω αμεσως και εκεινος δείχνει να εκπλήσσεται απο τον τροπο που του μίλησα.

"Μπορω να περασω;"ρωταει παρολα αυτα και εγω κουναω το κεφαλι μου αρνητικά χωρίς χάσιμο χρόνου.

"Δεν σε εμπιστεύομαι. Πρωτα μου έκρυψες ποιος πραγματικά εισαι,υποτίθεται για να κανεις την δουλεια σου. Και τελικα ουτε αυτο εκανες καλα."λεω έντονα και θυμωμένα.