Keyifli okumalar
"Ne zaman uyanacak?"
"Sen biraz daha susmazsan uyanacak, bende o zaman seni sonsuz bir uykuya daldıracağım Eren."
"Ne var ya? Özledim onu."
"Biz özlemedik sanki."
Araz mıydı o? Nasıl çok özlediysem, sesini duyuyordum.
"Bana bakın bitirim ikili, siz biraz daha konuşursanız ben sizi bütün hastane boyunca kovalayacağım."
Babamın sesi ile artık ikisinide duymuyordum. Ne oluyordu ya?
Aşırı yorgun hissediyordum. Bu arada biri elimi okşuyordu.
Biraz daha beynimi yokladım. Aklıma gelen görüntüler ile yerimde kıpırdandım. Gereksiz herif yüzünden, araba çarpmıştı.
Adamın varlığı nasıl bu kadar zarar olabilirdi?
"Uyanıyor." dedi abim heyecanla.
Gözlerimi açmam ile irkilmem bir oldu. Herkes buradaydı ve bana bakıyordu.
"Annem."
Anneme baktım. Sağımda oturuyordu. Gözleri kızarık bir şekilde bana bakıyordu.
Diğer tarafımda ise abim vardı. Onun ise gözaltıları morarmıştı.
"Kızım." dedi babam. Annemin yanında bana endişe ile bakıyordu.
"Efendim."
Eren gülmeye başlayınca, Özgür abi (Tuğkan'ın yeğeni) koluna vurdu.
"Hazır gelmişken, Eren'e de bir baktırsak?" dedi Araz.
Araz'ım.
Gerçekten buradaydı.
"Kız hiçbir şey olmamış gibi efendim diyor, sorun benim gülmem mi?"
"Evet." deyince babam, eli ile ağzına fermuar çekti. Bu istemsiz güldürmüştü.
Eren sonra eli ile beni gösterdi heyecanla. "Bakın, ben güldürdüm."
"Annecim, nasıl hissediyorsun?"
Boş bulunup konuştum. "Araba çarpmış gibi."
Bu sefer çoğu kişi güldü. Eren ise yarıldı. Babamın bakışı ile susmak zorunda kaldılar.
Annem konuşacakken, karnıma giren ağrı ile inledim. Sadece doğrulmak istemiştim.
"Kızım söylesene, biz yardım ederiz." dedi babam ve elini sırtıma koyarak beni dik pozisyona getirdi. Yüzümü buruşturmadan edemedim. Canım çok acıyordu.
Babam ellerini yanaklarıma koydu ve diğerlerine bakarak konuştu. "Çabuk doktoru çağırın."
"Çok acıyor mu?" dedi bana tekrar dönerek.
"Biraz."
Bana şefkatle bakıyordu. Böyle bakıyorken, çok acıyor diyemezdim.
