He Betrayed Me

Chapter 28

'Everything'

~•~

"Troy...anak kanina ka pa jan?" I asked nervously.

Humakbang ako palapit sa kanya ngunit bumagsak ang aking balikat ng sa pag hakbang ko papalapit sa kanya ay sya namang pag hakbang nya papalayo sakin.

"Is everything I heard before true?"

"Anak..." sinubukan kong muling lumapit.

"Please...don't come near me." my tears rolled down to my cheeks as I saw his tears streaming down his cheeks. "Just answer my question mom."

Para akong tinakasan ng lakas habang nakikita syang nasasaktan ng ganito dahil sa pagiging selfish ko. I know from the start na may masamang idudulot sa anak ko ang pagtago ko ng sekretong ito pero kahit kailan di ko pagsisisihan ang mga naging desisyon ko.

If I am given a chance to go back in time I will never change my decision to hide my child.

Huminga ako ng malalim. Tinuyo ko ang luha sa aking pisngi. "Masyado ka pang bata anak. Di mo pa maiintindihan."

"I'll try to understand mom...please tell me the truth" he begged. "Di lang po ikaw ang nasasaktan dito mommy isipin mo din po kami ni daddy. He thinks he missed us because I was looking for my real dad but the truth is... I just want to know the truth. Di ako sasama kay mr. lopez." parang di si troy na makulit at masayahing bata ang kausap ko ngayon. The matured troy ang kausap ko ngayon.

"Will you be happy if i tell you the whole story?" I said between my sob.

Tumango ito senyales na pumapayag siya. Inaya ko sya na sa sala kami mag usap para maka-upo sya ng ayos. Laking papasalamat ko dahil pumayag siyang akayin ko papunta sa sala. Pero di parin nababawasan ang gibat na nararamdaman ko.

Pagdating namin sa sala nalilitong tiningnan kami ni nikko. Malungkot na ngumiti lamang ako sa kanya. Pabaling baling ang tingin nya samin siguro naguguluhan kung bakit kami parehong luhaan ng anak niya.

"Why?" di na nito mapigilang tumanong.

Naratantang lumapit sya kay troy ng umiyak ito ng malakas.

"Dad... I'm sorry." he said between his sob. "If I know na ganun yung mararamdaman mo di ko na sana hiniling pa 'yun."

Tumingin sakin si nikko na para bang tinatanong nya kung narinig ni troy lahat ng pinag-usapan namin. Marahan akong tumango. Walang pag dadalawang-isip na yinakap nya ng mahigpit ang bata.

Nasapo ko ang aking bibig ng yakapin ng mahigpit ni nikko ang anak ko.

"Shh...Wala kang kasalanan." I painfully closed my eyes when nikko pulled him in a hug, comforting him, hushing to make him stop crying. "Kahit kailan wag mong iisipin na kasalan mo kaya nag kakaganto si daddy. Understand?"

Tumango ito.

Matapos ng ilang sandali ay napakalma rin sa wakas ni nikko ang bata. Napagkasunduan din namin na si nikko nalang magsasabi ng totoo, gustuin ko man ay 'di ko magawa dahil na rin sa mga nangyari sa nakaraan. I want to tell everything to my son but... I think 'di ko pa kaya because the trauma that they gave me has remained in my mind. Sa tuwing maalala ko kung gaano kadaming dugo ang dumaloy sa aking paa ng araw na 'yun. Kung paano nila ako pinagkaisahan at kung paano niya ako napaikot noon. Nagiging sariwa sakin ang lahat ng sakit na pinagdaanan ko sa  kanila. I don't think  na di ako mag bre-break down sa harap ng anak ko kung ako pa ang mag sasabi sa kanya. Ayaw kong kaawaan niya ako kung sa'kali man na makita nya akong mahina. 

He saw me as a strong and responsible parent to them so I didn't want them to see me as weak.

Tumingala ako para pigilan ang nagbabadyang luha sa aking mga mata. Mas lalong bumigat ang aking nararamdaman habang pinapanood ko kung gaano kaseryo si troy na nakikinig sa mga paliwanag ni nikko, para bang isinasa-ulo niya lahat ng lahat ng sinasabi ng daddy nya.

"Until your mommy bled causing your twin to die, your daddy still chose your tita azy doon lang ako nag lakas ng loob para humungi ng permiso sa lolo dad mo na isama ang mommy mo dito sa paris." pag papatuloy nya sa pag kwento sa bata.

"I have a twin?" trace the sadness in his voice.

Marahang ginulo ang buhok nya dahilan para lumingon ito sakin. "Yes, you have but it's just sad because he took us early... di ko man lang sya nasilahan." I took a deep breath to stop the tears coming. "If you only knew  how excited I am the day that I find out that I am pregnant with you and you're twin, sa sobrang saya ko noon bumili agad kami ng daddy tristan mo ng mga damit at gamit kahit di pa namin nalalaman ang gender."

Di ko na napigilang di umiyak ng maalala ang mga sandaling kasama ko sya, yung panahong parang sarili lang namin mundo.

"Masaya ako kasi akala ko mabibigyan ko kayo ng masaya at buo na pamilya, but bumalik sya nalaman ko lahat-lahat na hindi pala ako yung talagang mahal, na hindi ako yung tunay na girlfriend, I felt that I was just your daddy's option. Ako yung minahal kasi ako 'yung andyan." "  I said between my sob.

"Kaya sana wag ka sa'min magalit ng daddy nikko mo. Ayaw ko ng mawalan ulit ng anak." Sinapo ko ng aking dalawang palad ang aking mukha at duon humagulhol ng iyak.

Nag angat ako ng tingin ng marinig ko ang yabag papalayo. Mas lalo akong umiyak ng makita ko kung sino ito. Makita siyang papalayo sakin pagkatapos naming sabihina ng totoo ay ang ikinadurog ko ng husto. 

Luhaang lumingon ako kay nikko. "Mawawala din ba sya satin?" 

Marahan niyan tinuyo  ang basa kong pisnge dahil sa luha at marahang umiling. "I know him alam ko na kahit kailan di niya tayo magagawang iwan."

"But what if---

"Please yanna... wag kang mag isip ng kung ano kilala mo ang anak natin."

He pulled me a hug. Naramdaman ko ang paglapat ng kanyang labi sa aking ulo. Pinugpog niya ako ng mumunting halik sa aking mukha habang nag sasabi ng mga bagay na magkakapagpagaan ng aking kalooban. 

When I'm in  his arms i found comfort.

"Nikko, you don't know how much I'm thankful that i find someone like you that will help me to relieve my anxiety, not add to it. Someone like you that help me to case off the stress and depression, not give me more of it. Someone will soothes my soul. Someone who will help me to soften up a word a bit, not to add to it's edges. Thank you for making my problems little bit more bearable. More tolerable. Thank you for everything..."

"But sorry if until now I still do not reciprocate your love."

"Bakit pakiramdam ko di lang si troy yung kukunin sakin ni tristan." ngumiti sya sakin kahit na bakas ang lungkot at sakit sa'kanyang mga mata. Marahas akong napalunok at di makasagot sa'kanya. "Ayaw ko ng nararamdaman ko ngayon ashianna pero kailangan kong maging matatag para maipaglaban ko kayo ng mga bata."

"Pag dumating yung araw na kailangan mong pumili... remember, choose who genuinely want to love you. Who's genuinely care for you, specially care for your kids. Piliin mo yung taong alam mong sasaya ka sa piling nya. If you think it's not me then do not hesitate to reject me. As long as I know that you and the kids are happy, I'm happy too." 

Ginawaran nya ako ng marahang halik sa noo bago ito umalis sa aking harapan at umakyat patungo sa kanyang kwarto.

Itutuloy........