He Betrayed Me

Chapter 21

A/N:
Merry Christmas everyone🎄
To those people will celebrate Christmas without a complete family, always remember that god is always there for you. Merry Christmas again and keep safe everyone, I love you'll mwahh <'33

'Condition'

~•~

Since the time that I learn that I lost my twins, I also lost my self. Di ko alam kung paano ako mag sisimula o kaya ko pa bang mag simula.

If this is a dream please someone wake me up from this nightmare.

"Yanna kain ka muna kahit konti lang." Tiningnan ko si nikkolo na ngayon at may hawak ng pag kain.

Naawa ako sa kanya mula kasi ng umalis si tristan sinubukan niyang pagaanin ang loob ko pero kahit anong gawin niya di parin mawawala ang lungkot na nararamdaman ko ngayon.

Kahit sino sa kanila di nila maiintindihan ang sakit na nararamdaman ko.

"Busog pa ako." sagot ko sa kanya.

"Pero kanina ka pa walang kinakain. Isipin mo naman ang sarili mo." bumuntong hininga ito at pinilit parin akong pakainin.

"Sabing busog ako!" Sigaw ko at hinampas ang kamay niyang may hawak na pagkain dahilan upang tumilapon ito. "Ano ba ang di mo maintindihan sa busog pa ako."

"Sorry, nag aalala lang talaga ako sayo."

"Di mo kailangan mag alala kaya ko sarili ko."

"Kaya mo pero tingnan mo sarili mo ngayon, sa tingin mo ba magiging masaya ang kambal kung magiging ganyan ka?" bakas sa boses nito ang pag kainis.

Kahit anong gawin ko sa sarili ko di rin naman mababago ang katotohanang kinuha nila sakin ang pinagkukunan ko ng lakas.

Paano ako babangon...kung wala na ang lakas ko.

"Leave me alone." Imbis na sagutin ang tanong niya ay pinalabas ko nalang ito.

Kita ko ang pagbagsak ang balikat nito sa pagkadismaya. Inayos niya lang ang natapon na pagkain at tahimik na umalis. Sorry, sana maintindihan mo ako ngayon nikkolo.

My tears drop immediately when I'm alone. What I've done in my past to experience like this. Ang dami nilang pwedeng kunin sakin... bakit ang mga anak ko pa?

Okay na ih. Handa na lahat, simula sa damit ng mga bata, kwarto, bottles, damn! kompleto na nga lahat ng gamit... yung babies nalang ang kulang.

I swear di ko sila mapapatawad. Even tristan, I will never accept his apology nor his explanation. Di mababalik ng paliwanag niya ang mga anak namin.

Umiyak lang ako ng iyak hanggang sa nakatulugan ko na ang pag iisip sa mga alaalang kasama ko pa ang mga anak ko sa sinapupunana ko. Nagising nalang ako ng may marinig akong nag uusap. Nag panggap akong tulog dahil alam ko sa oras na malaman nilang gising ako pipilitin naman nila akong kumain.

"Hon, I think makakabuti sa'kanya na sumama kay nikkolo para makalimot siya." dinig kong sabi ni 'my.

"Kahit gustohin natin na lumayo siya dito, siya parin ang masusunod kung sasama sya."

Naguguluhan ako sa pinag uusapan nila. Saan ba pupunta? At aalis si nikkolo? Makakatulong ba talaga sakin na umalis? But I don't want to leave my memories of my twins here.

Di ako nakatiis sa daming katanungan na tumatakbo sa isip kaya napagpasyan kong bumangon upang makausap ko sila tungkol sa narinig ko.

"Mom, dad." pagkuha ko ng atensyon nila.

Sabay na bumaling ito sakin. Dali dali naman na lumapit si mommy, tinanong kung ayos lang ba ako at kung may maskit ba sakin. Ngumiti naman ako sa kanya at alam kong pekeng ngiti ang kinalabasan nito.

"Ayos lang ako, mom." sagot ko.

Nakahinga naman ito ng maliwag dahil sa sagot ko pero alam kong di sila magiging kampante sa sagot ko.

"Ahm.... Sweetheart, may sasabihin sana kami ng daddy mo." tumingin ito kay dad at tumango dito para bang sinasabi na siya nalang ang magsabi sakin.

"Spill it out."

"Anak, aalis kasi si nikkolo patungong Paris." he said.

"What's the matter kung aalis siya." Naguguluhang kung tanong. Wala namang masama kung aalis siya, wala rin naman na siyang responsibilidad dahil wala na akong anak. Di na siya matatali sakin. Di ako makokonsensya na araw araw ko siyang masasaktan dahil di ko naman siyang kayang mahalin. Pero babalik din naman siya diba?

"He's staying there for good kaya baka di na siya bumalik." what for good? Nakaramdam ako ng sakit na malaman na Iiwan din niya ako. Pati ba naman siya, pero gusto ko rin naman ito na maging malaya siya. But bakit ang sakit? "Kaya sana anak, kung gusto mo sumama sa kanya di ka namin pag babawalan nawalan ka ng anak di lang isa kundi dalawa alam namin na nasasaktan ka sa nangyari. Di mo man sabihin samin ang dahilan  ay maiintindihan namin. Basta always remember that we're always here for you  princess."

"Di mo naman kailangan pilitin ang sarili mo na umalis, sweetheart. If you want lang naman na sumama sa ama ng anak mo para na rin parehas kayong maka pag move on sa nagyari."

Nakakatawa lang na kahit wala na ang kambal iniisip parin nilang ang ama ng anak ko si nikkolo.

Should I consider this offer?

If this will be good for me then I will grab it.

"Mom, dad papayag po ako sa gusto ninyong sumama ako kay nikkolo sa Paris for good in one condition." Di ako papayag na aalis ako dito sa bansa na ako lang yung nasasaktan.

Nagliwanag naman ang mukha ng dalawa ng marinig ang sagot kong pumapayag ako.

"What condition, princess?" Si dad.

"Gusto kong pahirapan niyo si tristan sa field ng business...." I know kaya nilang gawin iyon dahil marami lang connection. Kung kailangan na mag hirap pa siya sa daga gawin nila. "And make azy's career miserable."

Bumuka ang bibig ni mommy na para bang nais siyang itanong pero walang lumabas na kahit ano galing sa kanya. Kahit na guguluhan sila saking condition ay tumango sila bilang pag sang-ayon.

This is just a start tristan and azy wait for my sweet revenge.

Di ko hahayaang maging masaya kayo. Hanggang sa naalala kong kayo ang dahilan kung bakit nawala ang anak ko mas lalong lumalaki ang galit ko sainyo para maging rason upang pahirapan kayo.

Itutuloy......