He Betrayed Me

Chapter 20

Sorry

~•~

Nang makalabas ako sa lugar na yun. Mabilis akong nag hanap ng taxi para nakasakay agad.

Ayaw ko ng makaharap pa sila lalong lalo na si tristan. Pagod na ako. Suko na ako. Pagod na ako sa mga bagay na may kinalaman kay tristan, siguro tama na yung dalawang taon na pagiging tanga ko.

Kala ko sa muli naming pag uusap ng dati kong kaibigan magiging maayos ang pakiramdam ko pero nagkakamali ako.

Nang may makita akong taxi at agad ko itong pinara. Natigilan ako sa pag pasok ng may kumapit sa braso ko.

"At saan ka pupunta?" si azy na humahangos pa ng mabilis. Siguro ay tumakbo ito palabas ng restaurant upang maabutan ako.

"Please lang azy..." huminga ako ng malalim upang mapakalma ang aking sarili at maibsan rin ang pananakit ng tiyan. "Hayaan mo nalang akong umalis, ayaw ko ng gulo."

Imbis na pakawalan ako nito ay humigpit pa lalo ang pagkakapit niya sakin.

"Ayaw mo ng gulo?" she ask me sarcastic. "Nag papatawa kaba? Kung ayaw mo ng gulo di sana di ka pumatol kay tantan habang wala ako."

Tantan.

It's break me more hearing her call him by his nickname. Fvck! Di ko alam na bago siya umalis ay sila na si tristan. Bakit ako yung nag mukang may kasalanan? Alam kong desperada ako na mapasakin si Tristan noon but it's not my fault.

Imbis na patulan siya hinawi ko nalang ang braso niya na nakakapit sakin. Nang mag tagumpay na maalis ito, pumasok na ako sa loob ng taxi. Pero ang bruha di parin ako tinigilan at di ako hinayaang ma'isara ang pinto.

"Paalisin mo na ako azy." nagtitimping sabi ko.

Hanggang sa maari ayaw ko ng madagdagan pa ang eskandalong nangyari sa loob ng restaurant. Alam kong public figure siya kaya baka sa oras na ito madami na akong basher dahil sa eksena sa loob.

"Di pa ako tapos sayo!" Sigaw nito sakin bago ako kinaladkad palabas sa loob ng sasakyan.

Mastumindi pa lalo ang pananakit ng tiyan ko dahil sa pag bagsak ng puwet ko sa kalsada. Naiiyak nalang ako sa sobrang sakit.

Shit!

Please not my children.

Nasaan ba si Tristan bakit di niya sinundan itong girlfriend niya.

Dahil sa pananakit ng tiyan ko di ako makalaban sa phisycal na pananakit nito.

May mga tao narin na nanonood samin at kahit ni'isa walang tumangkang umawat.

"Tama na please!" I beg.

"No! this is not enough." She shout and slap my face.

"Azy... I beg tama na ayaw kong mawala sakin ang mga anak ko." pagmamakaawa ko pero hindi ito nakinig sakin.

Di pa ito nakontento at sinipa pa ang tiyan ko na ikinasigaw ko sa sobrang sakit dahil sa naging dulot nito.

I cry.

My babies.

Mas lalo akong naiyak ng makita ko ang dumadaloy na dugo sa paanan ko. Kita ang takot sa mga mata ni azy nang makita ang dugong dumadaloy sa mga paa ko.

"Sorry. I'm really sorry." Paulit pulit na pag hingi ng tawad nito. Pero di ko kailangan ang sorry niya.

"Pag may nangyaring masama sa anak ko di kita mapapatawad." sigaw ko.

Agad kong hinanap ang purse na dala ko. Nang makita ko ito ay kinuha ko ang cellphone ko. Hinanap ko agad numero ng taong alam kong sa oras na ito ay sya lang ang makakatulong sakin.

Isang ring palang nito ay sinagot na niya agad.

"Hello yanna." batid kong nakangiti ito dahil sa sigla ng boses niya.

"Nikkolo, p-please h-help me and my babies." my voice broke.

Narinig ko ang pag kilos nito ng mabilis sa kabilang linya.

"Shit! Nasaan ka?" nag aalalang tanong nito.

Nahihilo na ako, di ko rin alam kung makakaya ko pa ba siyang hintayin dahil sa kalagayan ko ngayon.

"Sa ****** restau---" bago ko pa man matapos ang sasabihin ko ay narinig ko pa ang boses ng lalaking kanina ko pa hinihintay at inaasahan kong mag tatangol sa akin pero huli na.

And everything went black.

"Umalis kana!" narining kong mariing utong ng boses ni nikkolo.

I slowly open my eyes at di na ako nabigla ng makita kong nasa hospital ako.

Hinanap ko ang may nag mamayaari ng boses na narinig ko, nakita ko itong nakatalikod sa akin habang may kausap. Nakatalikod ito sakin kaya di niya namalayan na gising na ako.

"No! Hihintayin ko siyang magising."

Bumalik lahat ng masamang alaala na nangyari sa akin ng marining ko ang boses ng kausap ni nikkolo.

I began to cry again. Dahilan ng pag lingon nila sa gawi ko. Hinawakan ko ang umbok ng tiyan ko pero parang binagsakan ako ng langit ng maramdaman kong lumiit ito.

No.

It can't be.

Please not my babies.

Agad akong dinaluhan ni nikkolo at inalo ako. "P-please t-tell me nikkolo buhay pa ang kambal." Umiiyak na pag mamakaawa ko.

Humuhiling na sana mali ang nasa isip ko. Na sana buhay ang kambal ko.

"I'm sorry." Malungkot na sagot nito.

Ang kakarampot na pag asang buhay pa ang anak ko ay nawala ng marinig ko ang sagot niya.

"No. Please tell me your just kidding me right nikkolo?" please bawiin mo ang sinabi mo. "Nikkolo di magandang biro yun, bawiin mo ang sinabi mo."

"I'm really sorry we lost our babies." nakita kong tumulo ang luha nito na mabilis ring pinunasan.

Ikinulong ako nito sa kanyang bisig at doon ako umiyak ng umiyak.

I'm sorry, pabaya akong ina. What if di ako nakipagkita kay azy, buhay pa kaya ang mga anak ko. What if sinunod ko nalang sila na wag akong lumabas, di ba sila mawawala sakin. What if dumating agad si tristan para umawat, makakalis ba ako dun ng ligtas ang mga anak ko? Ang daming what if, pero di nun maibabalik ang kambal ko.

"I'm sorry."

Napabaling ako kay tristan na ngayon ay nakatayo parin sa harap namin. Seeing his face make my blood boil. Mas tumindi ang galit na nararamdaman ko sa kanya.

"Umalis kana!" Sigaw ko sa kanya.

"Please, yanna let me explain." Pag mamakaawa nito.

"Those your bullshit explanation can give my babies back?" tanong ko dito na ikinatigil niya sa pag tangkang pag lapit sakin. "Di ba hindi! Tangina tristan, kung sinundan mo agad yung girlfriend mo..." yung tunay na girlfriend mo. "Di sana mawawala ang kambal ko. Di sana ako makukunan. Kaya please lang umalis kana at wag ka ng papakita pa."

"Iparating mo rin sa girlfriend mo na dating kaibigan ko na wag na rin mag pakita, kasi tuwing nakikita ko yang pagmumukha niyo naaalala ko kung paano niyo ako tinanggalan ng karapatang sumaya."

"Tinanggalan nyo ako ng karapatan maging ina, tristan."

Kinuha niyo sakin yung isang bagay na kinakapitan ko para mag patuloy pang mabuhay.

Itutuloy........